Wie doet er mee?

(Foto: John & Mel Kots)

Bemannen en bemensen

Ik las net in een Nederlands rapport dat het lokale kantoor in Guatemala Stad bemenst werd door een vrouw. Bemenst in plaats van bemand, schitterend! Dus als iemand niet mens of menshaftig genoeg is, moet-ie zichzelf maar vermensen. De taal is altijd menselijk geweest, zo ook het vergissen.

Vragen bij een digitale fotokader

(Foto: Medialoog)

Hoe kán iemand wild worden bij het idee van een digitale fotokader? Technisch gezien, bedoel ik. Wat gaat er door een hoofd bij de aankoop van een houtkleurig plastic kader met een snoer? Vanwaar het gekwijl? Wat doet geloven dat een scherm, dat 't hele digitale fotoarchief met powerpointachtige overgangen aan elkaar diarreet, een goed cadeau is?

De Vrije Mediamarkt weet het antwoord vast. Ze slagen er in om hun klanten – Ik ben toch niet gek! - zestig tot driehonderddertig euro voor zevendertig verschillende modellen te laten dokken.

Op sommige kaders kan je het uur lezen. Handig voor momenten waarop je én het uur én je kleinkinderen, gestorven hond of zonsondergang-aan-zee wil bekijken. 'The picture tells your story', blokletteren de exemplaren van Sony boven haarscherpe foto's van blauwgeoogde baby's of papa's op de renbaan. Dat het ware leven, zoals altijd bij foto's, net naast de kader valt, staat er niet bij.

Vrij op vrijdag

Vier keer heeft hij het me gevraagd. Dat is niet weinig op drie jaar. Vier keer samen met de coördinator in een klein en kil achteraflokaaltje, om niet gestoord te worden door collega’s die hun cafeïneverslaving in de keuken kwamen inlossen. Vier keer dezelfde vraag, op dezelfde officiële toon, achter dezelfde gesloten deur. Meestal frulde ik wat met het dopje van een fles bruiswater om dan te bedenken dat dit misschien liet uitschijnen dat ik zenuwachtig was. Wat ik niet wilde zijn.

De vraag. Of ik van mijn vier/vijfde geen voltijdse wilde maken nu er ruimte voor was. Van 30 uur en 30 minuten arbeid naar 38 uur zonder meer. Ik heb vier keer naar de wand achter de coördinator gekeken – licht vergeeld glasvliesbehang met een oude poster van een Globelinkactiviteit. Als een vraag zo gewichtig gesteld wordt, mag het antwoord er niet uit flappen. Dat lijkt me weinig professioneel. Dat ik er dus over zou nadenken. Dat verliep in drie fases.

De radicale fase: nope, geen denken aan! Vol-tijds, dat klinkt even eng als het in werkelijkheid is. Met het woonwerkverkeer en de treinvertragingen erbij, komt dat neer op 60 procent van je wakkere uren werken. Arbeid maakt bijlange niet vrij. Ik mag een dwaas heten als ik zou zwichten voor deze uitbuitende werklogica. ‘I’m free!’ (en ik spring op de motorkap van een passerende Mercedes).

De realistische fase: het systeem brengt me aan het twijfelen. De meeste vrienden en collega’s hunkeren naar een full time. Meer werk, meer poen, meer geluk. Welke carrièrekansen laat ik bovendien niet schieten door hier niet op in te gaan? Ik ben een luiwammes als ik dit laat liggen.

De rustige fase: leunt aan bij de radicale fase maar dan minder rechtdoorzee. Ik heb huis, partner, auto noch kind (af) te betalen dus financieel heb ik die extra dag niet nodig. Een vrije vrijdag (!) geeft me ruimte om al een beetje uit te rusten vóór het weekend en ook op vrijdagavond actief te zijn. Dat zouden mijn “k ga toch nt komen, blf id zetel zittn, ben kapot vd werkweek”-vrienden beter ook doen. En bovendien behoud ik zo de tijd voor mijn vrijwillige engagementen.

Vier keer heb ik beleefd geweigerd na het doorlopen van deze fases. Om begin november plots zelf de vraag te stellen, met twee flessendoppen in de hand en drie in de mond: of ik van 4 op 5 naar 0 op 5 kon gaan. Paukenslag, een koude tocht door het achteraflokaal. Ik heb mijn ontslag gegeven om negen maanden voor CATAPA te gaan werken in Guatemala. Vrijwillig. Om de boerengemeenschappen te ondersteunen die zich bedreigd weten door mijnbouwmultinationals. ’t Is de som van alle vrije vrijdagen bij elkaar. ’t Is weer vijf op vijf maar dan anders. ’t Is de radicale, realistische en rustige fase in één.

Niet kunnen komen neen

Niet eens aan tafel geroepen

maar toch gemompel van

niet echt honger merci.

Niet kunnen komen neen spijtig

ook niet echt gevraagd misschien.

Twee treuzelmussen op een draad. De straat laat.

Geen toe maar blik

geen kom op je kan.

Geen ‘k wil iets zeggen ik

maar kijken naar het

einde ervan.  

Ik ben een Boursin

(Foto BruceTurner)

’t Is zoals vroeger, wat ze ons met de Granny’s gelapt hebben, vloek ik. Die werden plots een centimeter korter terwijl de prijs van de koeken hetzelfde bleef. Een centimeter Granny, dat is heel wat. ’t Is van bedriegt den boer.

Nu dus ook met Boursin, het Franse roomkaasje. Dat is kleiner geworden, ik ben er zeker van. ’t Zijn hufters, een centimeter van hun kaasje afromen en de winst in hun Franse zakken steken.

Ik voel me ’n genaaide consument dus ik snel naar mijn blog om de kaasmannen van Boursin in een pittig stuk te verpletteren. Ik google nog snel even om hun reclameslogans te kunnen verkrachten – du pain, du vin, du Boursin, daar valt iets mee te doen. Perfect, Unilever zat er ooit voor iets tussen, mijn vingers jeuken en ik voel hoe het cynisme het van me overneemt.

Tot ik lees dat er naast de Boursin van 150 gr, die ik goed ken, ook één van 80 gr bestaat. Die kende ik nog niet, besef ik, en ik voel mezelf weer wat kleiner worden. Beetje wit weggetrokken en een uitsmeerbaar ego.

Laatste oordeel in Noordstation

(Foto Enric Martinez)

Het Noordstation, een uur voor middernacht, is een troosteloze ruimte in Brussel. Iedereen wacht er op iets. En hangt in de grauwte. Zo ook een wankele man rond ons groepje. Die spuwt zijn woede in het rond. Rochelt in zijn bouwvakkerhemd dat wij Vlamingen zijn en hij racist. We proberen rond hem te kijken. Of erdoor als dat niet gaat, en niet teveel naar elkaar want wat kan je er aan doen...

Tot hij me aanwalmt. ‘Je m’ appelle Janssens.’ Ik zet een stap opzij –echt vreselijk dat ik dat doe, maar ik doe het. Hij volgt. ‘C’est un nom flamand. Je m’ appelle Janssens.' Ik kijk hem voor de eerste keer aan. De linkerkant van het gezicht geschaafd, olifantenhuid, diepe ogen.

‘Moi, je m’ appelle Sam.’ Hij recht zijn rug en gaat zachter praten: ‘Je m’ appelle Janssens...’ De man steekt zijn hand uit. Ik weiger – wat een hufter ben ik eigenlijk, ik weiger echt. Hij biedt zijn hand weer aan.

‘Enchanté Janssens.’ ‘Enchanté Sam’. Ik zie zijn en voel mijn ogen schitteren, we schudden handen en alle slechte dingen die met ‘voor’ beginnen van ons af.

Opperbeste Antwerpse Sauna

(Foto Happeningfish)

Deze week een opperbeste stadssauna ontdekt onder het stadion van den Beerschot. In fitnesszaak Better Bodies kan je jezelf voor een prikje een beter lijf voorspiegelen. Op de toog staan grote witte bussen met glanzend appelblauwzeegroene en fluo gele etiketten. Er blinken spierkasten op, en brutale letters MORE, FASTER, HARDER. Aan de ijzeren kont van de barman te zien, doen de poederstaaltjes van Better Bodies hun werk.

De sauna ligt achter de housemuziek en de gymtoestellen, in een achterafkamertje. Voor drie euro gaan een Kielse wereld en je poriën voor je open. Drie euro is erg weinig voor een beter geporied lijf. Dan neem je de sauna zoals hij is.

Met onbezette gyprocwanden in de kleedkamer, met een grijsgebladderde douche die niet helemaal doorloopt en een mozaïek die wel wat tegeltjes mist. Met een dompelbad onder een bruin golfplaten dak en een zweethok waar een echte hamer als noodhamer gebruikt wordt. Met sociale Kielse ratten die met jou over eucalyptusmengelingen praten en besluiten dat ‘die van den Aldi op niks trekt’. Zalig. Better Bodies heeft er een beste klant bij.

Poëzie op Facebook II

Het grote Feestboek blijft maar poëzie in zijn rechterkolom op me afsturen. Nadat de sexy meisjes zoals Emma bij vrij op mij wachtten (sic), doen ze onder het kopje Advertise alweer beroep op mijn veronderstelde mannelijkheid.

Mannelijke en België?
Reageer op onze poll
en laat ons weten wat
uw mening. Maak
kans op een reis voor
een week ter waarde
van 3000.

Alles kan beter, denk ik, alles kan korter, denkt een verhakselaar:

Maak uw mannelijke
waarde
week.

Ik ben beroemd

Foto {platinum}

Gisteren. Ik wandel in een wagon van A naar B. Spot op weg naar mijn werk een juffrouw en kijk ernaar door mijn wimpers – zoals alleen vrijgezellen naar juffrouwen door hun wimpers kijken. Als ik haar kruis, knikt ze, een tikkeltje onzeker in haar sjaal. Ik voel mezelf terugknikken, al ken ik haar noch pluim.

Vandaag. Ik fiets naar het mooie Wilrijk en aan de lichten van de R11 passeer ik een jongeman die ook op een fiets zit. Dat gebeurt vaak, in Wilrijk. Hij kijkt, ik kijk terug en hij knikt een beetje verlegen maar goed bedoeld. Zo ook mijn hoofd. De man is me totaal onbekend.

Het lijkt erop dat ik beroemd ben geworden, beste lezer. Dat is geen leuke vaststelling. Beroemde mensen hebben het lastig en moeten zonnebrillen dragen op regendagen. Neen, voor beroemde mensen schijnt de zon niet vaak.

Hoe ik zo beroemd ben geworden dat een heleboel onbekenden me toeknikken? Door te schrijven, denk ik. Drieduizend hits per dag, mijn beste. Het fotootje rechts bovenaan deze pagina, met de helft van mijn gezicht, doet de rest. (ik herinner me nu dat ik beide personen mijn linkerkant toonde. Dat is mijn goeie, meest herkenbare kant.)

Het is natuurlijk ook de periode. In de herfst doe ik mensen altijd denken aan iemand die ze kennen – is het omdat mensen indommelen en vergeten, worden mijn gezichtstrekken misschien universeler door de koude? Ik schreef daar vorig jaar nog over, toen iemand mij probeerde te kopiëren. Dat is waarschijnlijk gelukt. Waarmee ik het succes van vandaag en gisteren kan verklaren. Wij zijn goed bezig, Sam, ook al zeggen ze van niet.

Doe de Kievit

Met Kievitsnest de deuren van de leegstaande kerk in de Provinciestraat open gezet. Stadsmussen laten binnenvliegen om er hun eieren te komen leggen. Samen warm gebroed onder een regenkoepel en er schoon vogeltjes uit laten komen. Een mooie dag, voorwaar.

Beroerte

Even geschrokken van het nieuws van 12 u, jongens: vandaag is Wereldberoertedag. Dat is natuurlijk ernstig te nemen, Wereldberoertedag, en je hoort me ook niet lachen. Neen, ik schrok ervan, van zo’n dag. Ik verstijf als ik denk aan de dagen die ons nog te wachten staan: Wereldsecretaressedag, Wereldglaucoomdag, Wereldslappepiemeldag, Wereldkonijnenaandendraaddag en Wereldwerelddag. Brr.

Witheid is...

Ik wil anders

Anders wil ik. Meer van de bodem, ergens mooi, of dicht op mij. Beter dan gewoon goed en sneller dan het gaat wel. Rust ook, graag een donsdeken vol. En licht, minder zwaar alsjeblieft. Laat ‘t minder zijn, ik wil anders. Of berusting, wat grijzer gras, om dat te kunnen laten.

Honden aan het trefpunt

Wie een duidelijke plaats zoekt om af te spreken in Antwerpen Centraal of Brussel Zuid, kan dat nu bij het ING Trefpunt doen.

Het ING Trefpunt.

Een plastic buskot uit een slechte sciencefictionfilm, dat de openbare ruimte opgekocht heeft met haar lelijkheid. Er steken flat screens in die beursnieuws brengen en onder de geluidsparaplu’s zie je al eens een verdwaalde Japanner staan.

Er daadwerkelijk afspreken, dat doet natuurlijk geen hond, al is het een mooie plek om samen een drol te leggen.

Thee voor twee

(Foto Archeon)

Je hebt thee in papieren builtjes. Rechthoekige zakjes die altijd - al stoppen ze er goudsbloem in - vaal ogen. Zonder envelopje en met een paar muffe kreuken erin. Ze verdrogen op de bodem van je theedoos, wachten zich grijs tot ze gekozen worden.

Je hebt ook thee in plastic builtjes. Parmantige driehoekige etuitjes. Die mogen steevast als eerste. De kruiden knapperen in hun netje, overgeuren de andere. Ze blinken, deze luxebuiltjes, maar zijn niet composteerbaar, stukken duurder en niet per se beter.

En toch doen hun verkopers je geloven dat ze betere thee bevatten. Dat de Sunshine Mix of de Mélange d’ Étoile je dag opfleuren. Neen, aan de voorkeur voor mooi ontkomt geen enkele theedrinker als hij boven zijn doos hangt. Schijnkeuzes maken en weten dat je in het ootje genomen wordt. Een duffe, lauwe boel.

Stijgende koopkracht

De stem van het volk, gehoord op het nieuws van 12u:

“Ja, alles wordt duurder. De lonen, die gaan wel omhoog maar toch niet in vergelijking met de koopkracht.”

Dat is een mooie: "maar toch niet in vergelijking met de koopkracht."

Stond ze misschien onder een spandoek (MEER KOOPKRACHT NU!) waar haar oog op viel midden in haar zin? Had ze haar man die ochtend nog boven zijn gazet horen vloeken op de tanende koopkracht en dacht ze dat ze dat niet onvermeld kon laten? Of sleurde ze het woord er gewoon een beetje bij zoals iedereen doet op dit moment?

Brief aan Mevrouw Metro

Geachte Monique Raaffels,

Mag ik u, als directeur van Mass Transit Media, de uitgever van Metro, gewoon Mevrouw Metro noemen? Dat leest vlotter. Vandaag stond het weer groen op wit in uw treinkrant: Metro is gratis. Laat het milieu er niet voor betalen. Dat is erg nobel. U denkt aan het milieu en vraagt uw lezers plichtbewust om mee te doen.

Elke dag geven wij 270.000 Metro’s weg. Graag gedaan. Dus waarom zou u er na lectuur niet iemand anders een plezier mee doen? Uit respect voor het milieu drukken wij op gerecycleerd papier. Denkt u mee aan het milieu?

Graag Mevrouw Metro, wij doen niet anders. Begrijp ik u goed dat we een ander ook zijn leesbeurt moeten gunnen om het milieu te sparen? Volgens uw website doen we dat al. Elke metro zou zo’n drie keer gelezen worden, goed voor 813.800 paar ogen per dag. Knap dat u dat kan meten overigens. En leuk voor uw adverteerders natuurlijk.

Maar hoe laat ik mijn 28 pagina’s metro elke dag door twee andere –ik citeer uw website- ‘jonge, actieve stedelingen’ doorbladeren? Door uw krantje te laten liggen in de trein, wetende dat het schoonmaakpersoneel van de NMBS het aan het einde van de dag bij het restafval gooit? Dat lijkt me niet de beste optie.

In de colofon van uw krant komt u met het antwoord: Neem metro mee naar het werk of naar huis. Laat Metro niet achter op de openbare weg. Het heeft vast te maken met uw stijl om complexe zaken vereenvoudigd neer te schrijven maar ik haal deze wonderoplossing niet uit uw advertentie. Misschien uw copywriters even vermanen morgenvroeg. Dat ze dat van naar huis meenemen er nog ergens tussen flansen.

Trouwens Mevrouw Metro, in welke zin respecteert ú het milieu precies? Akkoord, u drukt op recyclagepapier. Al ’s een krant op spierwit, niet-gerecycleerd papier gezien? U zou ze niet meer gratis weggeven, me dunkt. Dus voor de rest?

Door elke dag zevenenhalf miljoen pagina’s papier te grabbel te gooien in trein- en metrostations, universiteiten, hogescholen en Panos-filialen? Die vormen, in uw achtjarig bestaan – ik doe een vlugge rekensom - duizenden ton gerecycleerd papier bij elkaar. Die dodebomen-stapel helpt het milieu niet en dat weet u vast. Maar daarover geen woord in uw advertentie.

Ik begin te vermoeden, Monique Raaffels, dat het appél dat u op de lezer doet minder met het milieu dan met uw advertentieinkomsten te maken heeft. U bent immers twee keer directeur. Als directeur van Concentra Media Regie moet u de advertenties binnenhalen voor de Concentra groep en dus ook voor Metro.

Neen, dat is niet zo nobel. U overspoelt onze ochtend met uw vervuilende papierberg. Zonder dat we daar om vragen. Nikske ‘graag gedaan’ dus. En al helemaal geen ‘plezier’, ‘respect’ en ‘milieu’.

Met groet,

Sam Verhaert

PS. Ik zoek nog een plek waar ik met mijn columns terecht kan. U mag ze gratis in Metro opnemen. Graag gedaan.

Het correcte bioclubje

Ik ben 15 euro armer maar ik glimlach het weg als ik de
bio-shop uitwandel. Mams is jarig en ik ga haar een 100
procent biologische appeltaart bakken. Ik voel me een Goed
Mens en ik straal de straat op. Dat ik de moeite genomen
heb verder te fietsen dan de plaatselijke City Delhaize en
dat ik er vrij en bewust voor kies om méér te betalen, alleen
maar voor de wereld … knap hoor.

En toch knaagt er iets. Twee dingen om precies te zijn. Ik
verfoei mensen die geluk proberen kopen of zin en status
zoeken in hun winkelkarretje, maar ik lijk het zelf te doen.
Bovendien besef ik, na het lezen van Benjamin Barbers’
De Infantiele Consument, dat mijn keuze voor bio helemaal
niet zo vrij en bewust is als ik zelf denk. Immers, ‘de markt
vertelt ons niet wat we moeten doen, de markt geeft ons wat
we willen - na ons eerst ‘verteld’ te hebben wat we eigenlijk
willen.’

Voor zij die al eens iets biologisch kopen: worden jullie ook
blij bij het volladen van je kar in de Bio Planet? Kiezen
jullie ook gretig voor plantaardige chipolata’s, eieren van
kippen met belachelijk vrije uitloop en artisanaal bereide
yoghurt (je weet wel, die met een dikke laag, door de boerin
geplette, bosbessen onderin)? Speuren jullie eveneens de
rekken van de GB Express af naar groene labels met EKO of
AB (Agriculture Biologique)? Om ze vervolgens ostentatief
aan de kassa boven te halen en ze semi-achteloos op de
salontafel te laten slingeren als er visite is?

Ik wel.

Een vriendin, die helemaal niet zo into bio is, zei me vorig
jaar dat ze het maar elitair gedoe vond. ‘Een echte hype, al
die bio.’ Ik stuiteren en blazen natuurlijk. Dat je het haast
verplicht bent aan de wereld als je er de middelen voor hebt,
dat het gezond én lekker is. Ik goochelde met voedselkilometers
en voetafdrukken, googlede naar groentenkalenders
en voedselteams. Een beetje dramatisch sprak ik de hoopgevende
woorden uit dat je als consument wel degelijk de macht hebt
om dingen te veranderen.

Maar nu, terwijl ik mijn taart sta te bakken, snap ik haar
punt. Hoewel ik achter de essentie van bio sta, laat ik me
evenzeer vangen. En met mij het hele correcte bioconsumentenclubje.
Want bio is evengoed een sfeertje. Een gezellig
onderonsje. Een ons-kent-onsje van blanke hogeropgeleiden
met een hart voor de wereld en een zwak voor hun
lichaam.

Ik ken mensen, nochtans consuminders in hart en ziel, die
beginnen kreunen als ze het logo van Ben & Jerry’s zien.
Ze doen dat omdat het merk waarmee ze zich identificeren
past in hun ecologisch denkkader. Het is klimaatneutraal én
fair trade, dus erop kicken ‘mag’ als het ware. Handig voor
Ben en Jerry.

Marketeers verpakken bio als een goed gevoel. Het heeft iets
van een religie. Het kopen van biologische producten werkt
louterend en eraan meedoen doet je status in het clubje
stijgen. Je doet het evenzeer voor de wereld als voor jezelf.
Moeder aarde is een god, bioshops zijn tempels, de producten
in de rekken aflaten voor onze ecologische schuld. Ik
besluit mijn taart zonder label te presenteren.

Kabaal in de trein

Ik zit in een laptop met mijn trein of andersom want het is nog vroeg. Ik luister muziek en pendel mezelf wakker. Jackson C. Frank, Herbert en Thomas Otten vergezellen me maar het geluid lijkt niet echt lekker door mijn hoofdtelefoon te stromen. Of ik, of mijn laptop is afwezig.

Mijn buurman, type startersbaan, hangt zo’n beetje half over mijn scherm mee te lezen met de brief die ik schrijf en ik erger me een bult. Wat kijken de mensen chagrijnig vandaag.

Als ik de tunnels van Brussel Centraal binnendender, zet ik het volume op maximum maar dat helpt niet. Dan stel ik vast dat mijn hoofdtelefoon helemaal niet ingeplugd is. Als ik hem uitdoe, hoor ik hoe mijn muziek al veertig minuten plus tien minuten vertraging door de coupé knalt. Ik weet niet hoe snel ik terug in mijn laptop kruip.

Poëzie op Facebook

In de rechterkolom van mijn Facebook, onder het kopje Advertise, warempel een streepje poëzie:

Nog Single?







De sexy meisjes zoals
Emma wachten op u! Sluit
aan me vandaag bij vrij
om meer te zien!

Het overvalt je

Foto: Transylvaniaguide

Vijf mensen hoorden hem van op de derde verdieping schreeuwen op straat. Vier van het gelijkvloers wisten niet wat ze zagen. Op twintig meter afstand stonden tien mensen te kijken. Zeven toeschouwers wachtten af op vijf meter. Iemand belde de honderd en een ander waarschuwde de politie op honderdentwaalf.

Zij waren met twee, gaven hem drie messteken en zes vuistslagen in zijn gezicht. Ze gingen er vandoor met zijn tassen, dat waren er twee.

Hij was alleen en met het bloed zag je hem vanalles verliezen.

Zwerver ontvreemdt pop

Hij had een paspop van haar gestolen. Nou ja, gestolen. Geleend voor een nachtje.

Overdag zwierf hij de stad bij elkaar, ’s nachts droomde hij die stad in een leegstaande havenloods. Uitgerekend daar, in het verlengde van zijn huis, organiseerde de Zomer van Antwerpen een voorstelling van de Nederlandse Judith Nab. Iets met paspoppen, getiteld 'All the people I didn't meet'.

Op een ochtend ontbrak er een pop. Ze werd gevonden in de kamer van de man, die alweer op de zwerf was. Naast een hoopje zure kleren en wat blikjes bier zat het vrouwenmodel gehurkt te staren naar een sjofele matras. De muur erachter witgekakt door de duiven.

Hoe had hij haar daar zo mooi gezet? Het waren slappe poppen die leeg voor zich uit konden kijken of doods in een rare hoek konden liggen. Om ze in een zithouding te zetten had je veel geduld nodig.

Heeft hij met haar proberen praten, schuchter fluisterend of alcoholtriest mompelend? Vertelde hij misschien over de angstige blikken van mensen die hem uit hun straatbeeld wegkijken? Over de vuilbakken waarin hij zijn menszijn omruilt voor wat anderen weggooien?

Sliep hij met haar? Vast wel, even. Niet pervers neen, gewoon een lief ontmoeten. Om ‘r daarna weer zachtjes neer te zetten, zodat hij de hele nacht verhalen kon vertellen aan iemand die de tijd nam om te luisteren.

Dames en heren appelen en peren

Misschien nog een steeltje te zuur maar fel blakend van gezondheid, springgroen in de schil, zoetgeel van inborst en helemaal klaar voor de komende herfstdorst! Schalt de trompetten maar: de nieuwe appeloogst is daar!

Grijsaard neukt

Schrijven is fijn, gelezen worden is fijner. Google Analytics erkent de ijdelheid van mooischrijvers en doemdenkers en biedt gratis een webspion aan om u tegen te zeggen. Verscholen achter een html-struik screent hij al - let wel - ál uw bewegingen op mijn pagina’s. Gisteren bijvoorbeeld: 20 unieke bezoekers, waarvan 45% voor de eerste keer, gemiddeld 2’55” blijven hangen, van pagina x naar y doorgeklikt en op punt a, b of c de pagina weer verlaten.

Grote broer is hier en hij is wakker.

Griezelig om weten: Google Analytics traceert ook via welke zoekwoorden je in mijn webspinsels terecht komt. Zo zag ik dat ik tweemaal werd gegoogled – waarvan eenmaal door mezelf, dat moet gezegd – en dat er ook mensen zijn die hier per toeval belanden. Wie op ‘ecologische televisie’ googlet, komt niet bij producent Sharp uit maar bij het commentaar daarop. Net goed. De eenzame die hier op een post over een oude man en een citaat van Pfeiffer landde, kreeg geen waar voor zijn zoektermen 'grijsaard neukt' (!). Hij verliet de pagina na 0’4”.

Zo lekker dat je niet wil delen

De nieuwe reclameborden van Appelsientje al gezien? Het beste onder de zon zit achter prikkeldraad tegenwoordig.

Meestal staat ‘t op de salontafel van op elkaar uitgekeken tweeverdieners die Eos en Libelle lezen en al eens naar de Zomer van Antwerpen gaan om ’s anderendaags tegen hun voortuinburen te klagen dat ze er hun auto nergens kwijt kunnen.

Een karton Appelsientje Fruitsensatie Mango-sinaasappel-carambola (sic) vind je ook in de afbladderende, energiezuipende koelkast die studenten met tegenzin delen terwijl ze dingen blaten als: “Als je zelf geen fiets pikt, pikken ze die van jou wel.”

Appelsientje Fruitsensatie Ananas-sinaasappel-caja (sic) staat ook in het rek – tussen het biologisch en economisch fruitsap - van supermarkten waar je kan leven zoals je wil, als je er maar voor legt.

Het Nederlandse Frieslandfoods, met 15.300 werknemers actief in meer dan 100 landen, selecteert al sinds 1987 'de beste zongerijpte vruchten voor u'. Voor haar nieuwe sapje kiest het echter voor een afschrikwekkend beeld met ijzeren pinnen en de zuurmakende slogan ‘Zo lekker dat je niet wil delen’.

Zo lekker dat je niet wil delen. Altijd een beetje voor op de Belgen en helemaal mee met hun tijd, die Nederlanders.

Thuishaven

Een fietstocht in de Antwerpse haven als die van deze week beschrijf je niet met de losse pols. Daar ploeter je op, zucht je om en schaaf je aan. Omdat de tijd me nu even mist, gooi ik alvast wat woordgruis te grabbel. Taalkruim voor hongerige stadsduiven en verstilde koelkastpoëten dus.

Vertrek van deze letterpuinhoopjes om je eigen haven op te bouwen, woord voor steen en steen voor woord. C’est à vous!

Foto: g-flow

Een schoorsteen
lucht haar hart raast vuur
als ze zuur stof tongt
sist gas en donder
wolken in een gloed van
roesvrij staal

ze maken hier vast staaltjes sterk karakter
en chemische verbindingen die doen glimlachen
stuwen ze denken we door een kluwen
van lieve blikken buizen de stad in

weer door wind gehavend
tikt tijd een tandrad weg en
de maan fietst nog
een stukje mee in de richting

Ecologische televisie

Televisieconstructeur Sharp heeft een ecologisch LCD televisiescherm op zonne-energie gefabriceerd. Het bedrijf klinkt trots in haar persbericht: ‘Dit zou de 1,6 miljard mensen die geen toegang hebben tot elektriciteit, toch kunnen toelaten om TV te kijken.’

Hoezee! Champagne en kaviaar voor iedereen!

Awoe de sterrenhemel van de Disneyraadplaats

(Foto: Kenson)

De sterrenhemel van de Dageraadplaats blijft, bijna een jaar na de zogenaamde opwaardering van het Antwerpse plein, voor heel wat toogpraat zorgen. De fans jubelen in hun duvels, de tegenstanders sputteren in hun whiskey. Op 12 meter hoogte overspant een gigantisch stalen net het plein met honderden fonkelende lichtjes.

Op café riep ik deze week nog van 'awoe', zonder erg goed te kunnen zeggen waarom. Eerder scherp van pen dan rad van tong, leg ik in mijn eigen literair café uit waarom ik niet overtuigd ben door argumenten als daar zijn:


Je kan hier toch geen echte sterren zien.
Een misser van formaat om de discussie te openen met een negatief argument. Dat is het hem juist. Waar zijn de échte grote beer en zijn dierenriemvrienden? Weggefilterd in een land dat je vanuit de ruimte ziet flikkeren. We schijten licht. Dat we daardoor geen vallende sterren, melkwegen en planeten meer zien is al tragisch. Dat we die dan maar gaan namaken is diepdroef en intriest.

Disneyland in Antwerpen, een prefabfirmament dat de lichtvervuiling wil oplossen door er zelf aan te doen. Dat is als drinken om te vergeten dat je drinkt om te vergeten.*


Het is toch gezellig/romantisch.
Dat kan best zijn. Zo kan ‘t ook gezellig zijn in een door asielzoekers bezette kerk en in die miserie is zelfs een romantisch moment niet uitgesloten. Maar gezellig of romantisch zijn geen echte argumenten, hoogstens indrukken: ze maken de kunstmatige sterrenhemel nog niet nodig.

Zou de Dageraadplaats haar unieke karakter verliezen als er geen sprake was van een verlicht stalen web? Ook zonder surrogaathemel kan je er onder een lindeboom de krant lezen op zondag, hippe moeders zien flaneren met hun bengels, oude Marokkaanse mannen aan een bankje horen discussiëren en het druk filosoferend en degusterend terrasvolk observeren. Intensiteit haal je niet uit verlichting.


Het stoort toch ook niet.
Alweer een negatief argument. Dat doet het wel. Het span wordt uiteengehouden door acht stalen masten van een halve meter dik. Overdag - nog steeds goed voor het leeuwendeel van onze actief geconsumeerde tijd- staan die joekels daar maar. ’s Nachts verlicht de kooi van LED-lampjes het basketbal- en voetbalveld eronder.

“Die verbruiken toch bijna niets,” klinkt het dan. Met ‘toch bijna niets’ is alles natuurlijk gezegd. Wat was less ook al weer?


Maar het is toch mooi.
Fout. Het is kitsch (Van Dale spreekt over 'schijnkunst die van een vals sentiment getuigt'). De geconstrueerde sterrenhemel is plat, in beide betekenissen van het woord. Nep, fake, goedkoop, instant. Stijger maar... over smaak valt heus te discussiëren.


*© Kamagurka

De Infantiele Consument

De markt vertelt ons niet wat we moeten doen, de markt geeft ons wat we willen - na ons eerst 'verteld' te hebben wat we eigenlijk willen.

(Benjamin R. Barber, De Infantiele Consument. Hoe de markt kinderen bederft, volwassenen klein houdt en burgers vertrapt.)

Muziek in de wijk

“Pas op!” Het klinkt luider dan nodig. Ze moet gewoon met een opgeklapte tafel passeren, tussen wat napraters door, en kan er eigenlijk perfect langs. De muziek is afgelopen, de plastic bekers vertrapt, de wijk tevreden. Maar deze vrijwilliger in de veertig kijkt streng voor zich uit.

Met een uitgestreken gezicht probeert ze de tafel bovenop de stapel opgeklapte tafels te gooien. Omdat ze zelf niet veel boven die stapel uitkomt, besluit ze een nieuwe te vormen. Daar heeft ze als vrijwilliger het recht toe. De tafel ligt nog niet neer of haar ogen speuren het plein al af naar een volgende taak: nog een tafel.

Aan haar hoofd hangt een grijsbruine vlecht. Haar ogen flitsen vastberaden achter een grote ijzeren bril. Verder een iets te nauw aansluitend T-shirt van de Zomer van Antwerpen, een knieshort, opgetrokken witte kousen en beide voeten op de grond.

Daarmee waggelt ze zich weer richting tafels. Spot twee lege sangriabekers, grijpt ze in één haal van de grond, schudt haar hoofd zo van ‘als je het niet allemaal zelf doet’, ziet vervolgens een collegavrijwilliger sukkelen met het opklappen van een tafel, zet de bekers neer, corrigeert de collega nogal druk, zucht en zet zich aan het opklappen van haar eigen tafel.

Vrijwilligers, heerlijk. De maand augustus begint wondermooi.

De mannen van den opbouw

Bram Gijssels

Bram vangt al drie weken zon, regen en wind op de wei. Er stonden net geen koeien meer toen hij hier de eerste piketten in de grond sloeg. Kersvers afgestudeerd in de Interactieve Communicatie en dus erg blij dat hij met een walkietalkie mag rondlopen.

Rik Everaert

In juli komt Rik elk jaar op vakantie in Boechout. Dan verruilt hij de camping van zijn ouders, uitgeweken Boechoutenaren, in het Zuiden van Frankrijk voor de sfeer van den opbouw. ‘Ik moet toch iets doen?’ klinkt het eerst. Maar dan: ‘Neen serieus, hier lopen superfijne mensen rond. Wel iets te weinig vrouwen, dat mag gezegd.’

Jaques van Groep J

Het is het twaalde jaar dat Jaques de leiding mag nemen over zijn persoonlijke opbouwploeg. Groep J(aques). Die zette de houten balustrades van het Kidsdorp in elkaar. Een combinatie van zwaar en verfijnd labeur, maar daar draait hij als beenhouwer zijn hand niet voor om.

Geschreven op Indymedia's mediakamp.
Foto's: Pieter Bleuze

De mannen van den opbouw

Foto: Inge Driesen

Ze spuwen op de grond en kloppen elkaar vuilbekkend op de schouders. Geen mast is hen te hoog, geen vracht te zwaar. Het zijn durfals en waaghalzen die wijdbeens over de wei slenteren en grappen maken door hun walkietalkies. Sommigen roken en praten een beetje over vrouwen. Anderen schuiven ongeduldig aan voor een portie spek met spinaziestoemp en fluisteren vriendelijk dankuwel tegen de kokkin.

Geschreven op Indymedia's mediakamp

Een buurtbewoner op de wei

Een man met grijze baard hobbelt op zijn fiets de Sfinkswei op. Hij draagt een blinkende helm en twee velkleurige hoorapparaten. De vijftiger remt om een praatje met me te slaan. Zegt dat hij doof is en dat ik luider zal moeten spreken. Of in zijn linkeroor, dat werkt beter.
Ik knik terwijl de grijsaard van zijn fiets stapt en losjes tegen zijn zadel aan gaat leunen. Hij is een man uit de straat, zegt hij, en kent het Sfinksfestival al jaren. Neen, nooit geen last gehad van de Sfinks. Ja, de muziek natuurlijk, dat komt tot bij hem in den hof. Maar dat hoort alleen zijn vrouw, dus dat is geen probleem.


Geschreven op Indymedia's mediakamp.

Juffrouw zomer op de Sfinkswei

Ze pijpte regenstelen terwijl hij het bakken liet regenen. Het watergeweld klotste in het rond en zoog zich een weg in een soort goot der vergetelheid. Juffrouw zomer werd bemind door kasteelheer winter en de mensen wisten even niet meer waarom God hen ook al weer geschapen had. Ze waren koud en hadden het nat. Ja, ze kloegen zich een been op een nationale feestdag om snel te vergeten.

Geschreven op Indymedia's mediakamp.

Groen is het nieuwe zwart

Ik draag Vegetarian Shoes. Het zijn zwarte sneakers van kunstleer die niet langs kinderhandjes in zweterige ateliers zijn gepasseerd. Ik vind ze mooi, geef er graag een woordje uitleg bij en het is leuker voor de koeien onder ons.

Verantwoord leven kan leuk en hip zijn. Dat zegt het Nederlandse boek Veggie in pumps. Deze ‘gids voor een ecofabuleus leven’ toont dat het kan: groen leven én genieten. Weg met de bebaarde sandalenman en de behaarde langerokkendraagster: veggies zijn hip en kiezen daar bewust voor. De Britse modejournaliste Tansim Blanchard heeft haar boek naar deze trend genoemd: Groen is het nieuwe zwart. Ze vertelt milieubewuste fashionista’s waar ze biologische, eerlijke en slavenvrije mode kunnen kopen. De groene, sociale medemens die zijn garderobe spijzen wil, kan dat nu ook conform de eigen ideologie doen. Dat koopt plezieriger, nietwaar?

Consumeren mag weer, zolang het goed is voor onze planeet. Groen leven was nog nooit zo simpel. Vijf eurocent van je brood gaat rechtstreeks naar de Siberische tijger en zijn habitat. Je betaalt voor internetfilmpjes van een in het groen vrijend stel en je geld gaat naar het Amazonewoud. Dat lucht op.

De groene saus

Als er één trend is in het begin van deze eeuw, dan is het dat bedrijven en overheden royaal zijn met de groene saus. Dat is natuurlijk goed, maar al te vaak wordt de groene boodschap misbruikt als vaseline voor het consumentisme. Green sells. De biorayon in Delhaize krijgt er elk kwartaal een schap bij en communicatiebureaus verkopen hun lentegroene scheten als zoete broodjes. Voor de schoon ogen van moeder aarde? Uit duurzame overwegingen? De consumens verdwaalt in het oerwoud van blad- en boomvormige labels en logo’s en vraagt zich af wie hier eigenlijk voor de gek gehouden wordt: Ons aller Big Momma of zijzelf? Heeft deze groene wasserette enig effect op het leefmilieu, het klimaat en de biodiversiteit van onze planeet?

Het antwoord is ja. Een beetje. De niet-groenen van hart krijgen of nemen sneller een portie groenvoer op hun bord. Omdat het goed staat, omdat het meer kwaliteit biedt of om zich een geweten te kopen. Ik gruwel van de ‘Leef zoals je wil’-filosofie van Delhaize, maar als de supermarktketen beslist om de plastic tasjes te vervangen door biologisch afbreekbare, mag ze daar gerust mee uitpakken. Het glossy lifestylemagazine Goodies, ‘voor iedereen die lekker wil leven zonder de wereld uit te wonen’ doet het goed in Nederland. Dat zijn er weer een paar tienduizend meer die een seconde langer twijfelen in de winkel. Een grijze massa die haar gedrag een beetje bijkleurt, bereikt soms meer dan een reeds overtuigd donkergroen groepje.

Het antwoord is ook neen. Een wasmachine kan de wereld niet redden. Groen is vandaag een goed gevoel dat je kan kopen, beschik- en betaalbaar voor steeds meer Westerlingen, maar je passeert er wel voor langs de bedrijfskassa. Die lijkt vooralsnog op groene biljetten te azen, eerder dan op de instandhouding van de aarde. Bovendien, als groen nu het nieuwe zwart is, kan blauw morgen evengoed die rol overnemen. Of zwart zelf, als we echt klimaatmoe zijn. Want zo gaat dat met modes.

Deze column verschijnt ook in Koppelteken.

Verboden toegang

Oké. Er zijn dingen die je graag doet, die je opwinden, prikkelen en uitdagen. Dat er een werkwoord voor bestaat heb je niet door. Je doét het gewoon.* De taal hinkt achterop en is slordig en verspillend met woorden als je haar erbij haalt.

Zo van: 'Ja, onbewaakte, leegstaande gebouwen, stations, tunnels enzo... Grootse bouwwerven ook, waar je eigenlijk niet in mag maar het toch doet. Omdat het, ik weet niet, het geeft een kick. Of op daken van hoge gebouwen ofzo, en dan uitkijken over de stad. Das echt zot! Liefst stedelijk, ja...'

Tot een medeblogger je erop wijst dat het al bestaat: URBAN EXPLORING. Aha. Een benoembare hobby erbij!


Op het web:

• Tchorski maakt fantastische foto's van zijn verlaten spots, veelal in het Zuiden van het land.
• Forbidden-Places, wereldwijd opgevat, is eveneens de moeite. Check ook hun videos.
  
• Xerbutri bezoekt tunnels, sporen, bruggen en verlaten gebouwen in NL, BE, DU.
  
• De creatievelingen van Red Bull springen natuurlijk snel op de kar door je uit te dagen iets te doen met de talloze Belgische 'Lost Highways'.
• En wij?
  

* cfr. ‘Neuken. We kenden het woord niet eens. Maar we deden het gewoon.’ (Ilja Leonard Pfeiffer (2006) Het Ware Leven, een roman)

Sam Verhaert kijkt

voor de eerste keer naar vogels in de Ardennen...

Oud ijzer

Ge loopt oep
looie bene meneer
oud ijzer in uwen darm
zinkt en ‘t houdt u warm
platte batterieën
vreten doe gen zeer.

Een harde noot

Op samenhuizen.be:

Hey,

Ik ben Annelies en zoek een nieuwe huisgenoot. Zelf ben ik leerkracht Nederlands in het hard van Brussel. (...)

Wel?

LBJI: Laat Banksy je inspireren

Slappe muffins. Wie is hier gek?

Er staat een grote, onrijpe ananas op het tafeltje van een man met grijze baard en mediterrane huid. En een wit plastic bekertje dat, verduurd door het rollen en kraken tussen duim en middenvinger, op barsten staat. Er wordt een fles rode wijn boven tafel gehaald door zijn linkerbuur, een Portugees type. Het rood vloeit in ’t wit.

Twee tafels verder zit een vrouw met een verward kapsel en een grote korst onder haar rechteroog. Er staan lege blikjes op de tafeltjes rond haar. Ze houdt er één boven haar hoofd en kijkt of er nog pils uit komt. Een beetje.

Ze zitten in de Food Court, weet een bordje boven hun hoofden. Het is een vierkante ruimte met houten tafeltjes. Men consumeert er tijd om het hongergevoel bij een weggevallen trein tegen te gaan. Op drie van de vier hoeken rond de Court verkopen Délifrance, Twist en Häagen Dasz zoete en zoute troep. Ademwalm van een dag vol koffie – zal me goed doen-, klontjes – doe maar twee – en sigaretten – hehe, éffe pauze – plakt op het gebak in de toonbank. Panini’s hebben de lichaamstemperatuur van ongeduldig aan roltrappen aanschuivende pendelaars. Slappe muffins vragen 2,55 €.

Op de vierde hoek zit een zaak zonder naam, geblokletterd ‘Hamburgers – Hotdogs’. Klopt van tijd tot tijd een zurig reuktapijt uit over de voedselspeelplaats. Recht op het bord van een schare schrokkende onthaasters die er hun wachttijd proberen doden.

Zo doet een juffrouw met een zwarte fluwelen jas moeite om te genieten van het meest gezonde dat ze in het station kon vinden. Een plastic doosje verpakt een slaatje dat verzuipt in een van glucose vergeven vinaigrette. Twee stoelen verder zit een oudere vrouw met een blauw gewatteerde jas. Ze schreeuwt luid van ‘Saloppes’ en ‘Fils de putes’. De juffrouw duikt bang in haar bakje, prikt met een wit vorkje naar een olijf of zo.

De Food Court is een Telenet Hotspot, zegt een plakkaat boven een beige vest die het lijf van een grijsaard draagt. Zit met de handen in het haar, geeft geen kick en lijkt zijn mail ook niet per se te willen checken vandaag. Drie tafeltjes naar links probeert een verliefd stelletje elkaar niet te verblinden. Ze frunniken wat aan elkaars handen.

Aan een tafel naast de ananasman - de ananas blijft onaangeraakt maar de wijnbeker is alweer leeg - zit een veertiger wild te gesticuleren. Hij lijkt een driftige discussie met zijn disgenoot te voeren. Fronst de wenkbrouwen, zucht hoog en laag en gebaart van si en là. Maar er zit niémand over hem. Van een microfoontje of oortjes geen sprake. Als deze man al belt, is het met zichzelf. Geen hond kijkt ervan op. De juffrouw breekt haar vorkje op een wegfloepende olijf.

Politiek op Facebook

What would your name be like if you were a pornstar? Take the Quiz. (Facebook)

Steen en been. Al eeuwenlang klaagt men over de jeugd van tegenwoordig. Over haar gebrek aan idealisme, engagement en politiek bewustzijn. Over haar politieke onverschillig- en onwetendheid en haar zucht naar plat en smaakloos vertier. Dat is achtereenvolgens de schuld geweest van voorbijtrekkende circussen, vieze boekjes, televisie en games. Het laatste decennium jammert men vooral over de banaliteit van vrouwe Internet.

Leute en vermaak zat voor de jonge surfer op de golven van het web. Maar politiek: ho maar. Neen, dat joenk hangt doelloos rond in virtuele werelden, klikt zichzelf een bestaan achter een flatscreen en chat zich lam met prietpraat.

Janus has thrown a sheep at you. Click here to bite, dropkick, high five, hug, kiss, lick or throw a sheep at Janus.

Welkom op Facebook, de online community waarop elke week twee miljoen nieuwe gebruikers intekenen. Facebook is een virtueel platform waar vooral jongeren hun foto’s, filmpjes en vriendjes uitwisselen. En domme quizjes doorsturen of schapen naar elkaar keilen. Bijzonder geestig, dat wel. Maar gebeurt er nog iets wezenlijks in deze cyberpraatbarak? Of houden Facebookgebruikers die aan social networking doen zich bij voorbaat ver van politiek, en vice versa?*

Wie binnen Facebook zoekt op ‘politics’, vindt - de groep ‘50 Mistakes Women Make When Having Sex (aka Politics of Fucking)’ buiten beschouwing gelaten – een aantal discussiegroepen. Vooral in kleine studentenmiddens zet men hierover wel eens een virtueel boompje op. Maar dat is een marginaal verschijnsel. Er zijn groepen die wél massa’s gebruikers bereiken. ‘I bet I can find 1,000,000 people who dislike George Bush!’ slaagde in een half jaar tijd in het opzet maar de promostunt die op de overwinning volgde smaakte bitter (een beroemde Amerikaanse blogger gooide haar politieke analyses twee weken lang te grabbel, en vraagt nu 30 dollar voor haar boek in twee delen). Ondertussen probeert een nieuwe groep 5 miljoen Bushhaters te vinden.

Facebook heeft massa’s causes waarbij je je kan aansluiten. Je kan met tienduizend tegen het communisme in Venezuela zijn, tegen Robert Mugabe in Zimbabwe, tegen de AKP in Turkije en voor de Amerikaanse troepen in Irak. Je kan doneren – waar gaat dat geld eigenlijk heen? – of je kan recruteren onder je vriendjes. Een keer klikken op de applicatie volstaat om ook ergens tegen of voor te zijn. ‘Stop Global Warming’ en ‘Animal Rights’ doen het goed met meer dan een miljoen fans, maar ‘Save Water, Drink Beer’ en andere alcoholvariaties boeren ook niet slecht.

En de politiek, zoekt die toenadering tot het jonge kiesvolk? Niet echt. Jong VLD staat aan top met 244 groepsleden, de andere jongerenpartijen komen niet eens in de buurt. Neen, politiek gezien is het voorlopig niet veel soeps onder de Facebookzon.

Web 2.0-toepassingen als Facebook bieden nochtans heel wat mogelijkheden. Begrippen als ‘user generated content’ en ‘open source’ zouden perfect in een groots participatief project kunnen passen. Kijk naar de samenleving als een groot open source programma, dat met broncode en al gedownload kan worden, en er openen zich nieuwe perspectieven. In web 2.0 worden consumenten producenten. Stel je een maatschappij voor die als een WIKI beschikbaar is voor commentaar én voor verbeteringen van telkens nieuwe jongeren. Dat kan alleen maar de goede kant uitgaan. Al zal de politiek, het systeem zo je wil, wel twee keer nadenken voor het haar bestel te grabbel gooit.

In afwachting daarvan hopen we op jong internettalent om nieuwe Facebookapplicaties te bedenken. Met zaken die er wél toe doen, genre ‘I bet I can find 1,000,000 people who take their protest to the streets’. Vroeger lachtte men met geeks en computernerds. Maar deze systemshifters en html-freeks hebben de kennis en creativiteit om Facebook politieker te maken dan het nu is. Dat ze zich bij deze uitgedaagd voelen en het recht in ons aller gezicht smijten.

* Of hoe Facebook in het echt eruit ziet:

Drie oplossingen

Beur een cake op
versier een slinger en draai
een tong met een serpentine.

Wentel je in een ween
en huil uit en in.

Trek de vraag tot een teken
dat roept naar een voorbijgaande zin
en stamp drie kasseien diep de straat in.


(in progress, please help)

Een avondje troostbuis

Als een mens geveld is door een epidemie –1% van de Belgen is besmet: paniek! – vermag hij al eens iets meer. Bijvoorbeeld zich in de ouderlijke zetel voor de televisie vleien. Een paar fragmenten uit dit avondje troostbuis voor wie daar niet bij kon zijn:

De Janssens in China. Lulu Wang probeert een hele uitzending lang een glimp van emotie op het gezicht van burgervader Patrick te toveren. Dat lukt ei zo na, als hij advies mag geven aan een collega burgemeester. Een klein vissersdorpje aan het Taihu-meer zoekt uitwegen om het vissen te vervangen door toerisme, maar heeft daar geen ervaring mee. De Janssens komt met de oplossing: waterskiën. Dat doen rijke toeristen graag. En behoud alstublieft één van uw oude steegjes, want daar kijken rijke Amerikanen graag naar. Bij ons, in Brugge kijken ze ook graag naar de kantklossers. Of nummer alle stenen en bouw ze elders weer op, zoals bij ons, in Bokrijk. Neen, maar waterski, dat zou echt wel aanslaan. (Eén – China voor beginners)

Er is een zwijgzame gek die een hele week hondenvoer eet (mengt blikinhoud met verse salade, geeft geen krimp bij het verorberen, smeert geleiachtige derrie op zijn boterham, een guts ketchup erbovenop, doopt zijn brokjes in een glas melk). Er is een andere gek die zich op een dieet van fastfood zet. Wat blijkt: die laatste is dikker geworden dan die kerel van de brokken. We zien hem voldaan de set afkwispelen. (Jim TV – Brainiacs)

Patrick is onder de indruk van het politiecorps van Shangai. Zo ook de makers van de serie. Beelden van een blits en agressief promofilmpje van de Shaiganese politie krijgen volgende voice-over mee. “De Chinese politie werkt met een groot netwerk van Chinese burgers die vrijwillig spioneren en informatie verschaffen over kleine en grote misdaden om het systeem en de tevredenheid van de burger te dienen.” Geen vragen, geen noten, geen bedenkingen, niets. (Eén – China voor beginners)

De banke

Jongeren die op zoek zijn naar een eerste baan, willen het liefst aan de slag bij een bank. Dat blijkt uit een enquête van jobkrant Vacature. Bij een f*cking bank? Ja, jonge starters - Vacature noemt hen kwijlend ‘young potentials’- hebben blijkbaar natte dromen over de grote financiële instellingen. KBC en Fortis op kop, Dexia en ING doen mee in de top tien.

De banken dus. Die met hun bankgeheimen, die in wapentuig en mensenrechtenschendende bedrijven investeren. Die niet meer kunnen achterhalen wat er precies met uw geld gebeurt – dat geven ze écht toe. De moderne sokken onder de matras, die uw duiten steken waar de zon niet schijnt. En niet al te snel zál schijnen. De renteniers op uw grafzerk, de uitkleders, de gewetenlozen, de poenverpakkers die het bloed vanonder uw nagels zuigen. Daar wil de gemiddelde postpuber het liefst zijn boterham en extralegale voordelen gaan verdienen? ’t Is de schuld van de banke.

Jean

De kroeskop van Jean Uwineda piekt niet hoger dan mijn kuif. Zweet op zijn voorhoofd. Vader en moeder verloren in de oorlog en aangespoeld in Antwerpen. Zijn matzwarte enkels zijn dunner dan mijn polsen. Zijn mond is kleiner en van zijn hart weet ik het nog niet. Maar deze jonge Rwandese snaak springt een kop hoger dan ik.

Volleybal, lezers, geen homo-erotische passage.

Een terrein vol bleekscheten met dikke wagens. En Jean, met de bus. Hoe schoon een panter die afzet en boven de bierbuiken komt te zweven? Hoe schoon het rekken van lijf en tijd om het terrein te overschouwen? Hoe schoon de kracht van zijn uithaal? Zeer schoon. Zeer schoon.

Bericht onvolledig

Bericht onvolledig waarschuwt mijn mobiele telefoon. Ik lig in bed. Of ik het bericht wil lezen? De sterveling die hierop 'Ach neen, laat maar' antwoordt, moet nog geboren worden. Dus ja, graag, snel bitte.

'...uur in. x'

Tenzij je natuurlijk zoiets binnenkrijgt. Een abrupt afgebroken woord, een intiem voorzetsel, een punt. Een kusje. Onze kronkelende hersenmassa heeft de ongelooflijke vaardigheid om wggltn zkn aan te vullen en de wereld in je hoofd te doen passen. De slaap kan me toch niet vatten dus ik doe een aanvullende poging.

'he, onduidelijk wannr en wr we mrgen vergaderen. maak jij agenda op? k stuur nog n mail met plaats & uur in. x'

'Niet schrikken, kerel. Ik stap eruit. Had mss beter kunnen leven maar heb overal van geproefd. t is goed geweest, ik stap het vagevuur in. x'

'Warmte uit mijn navel. Gloed onder mijn buik. Nieuwe slip. Het kroest en knettert, Sam. Hier zit vuur in. x'

Meer aanvullingen?

Onder Hoogspanning

VT4 start met een tweede reeks van hun “groene mobiliserende programma Onder Hoogspanning”. Neem een stevige bruine enveloppe bij de hand, ga er eens goed voor zitten en lees het mailtje dat ik daarover kreeg even mee:

“In Onder Hoogspanning strijken we 9 dagen lang neer bij een gezin in Vlaanderen. Gedurende deze dagen zal het gezin milieubewuster en energievriendelijker moeten leven, zonder daarbij aan comfort te moeten inboeten maar wel heel wat euro’s uit te sparen!

Ze krijgen hierbij de hulp van een green coach, iemand die het gezin handige tips en weetjes meegeeft én een cheque van 1000 euro om het energieverbruik in huis aan te pakken. Maar dit is niet alles. Het gezin krijgt nog een extra opdracht, een opdracht die iets te maken zal hebben met het milieu. Als het gezin slaagt in zijn opdracht, is er een energiecheque van 3000 euro te winnen.

Momenteel zijn we dus nog op zoek naar leuke (grote,kleine of samengestelde) gezinnen of studentenhuizen die de uitdaging willen aangaan. Het is zeker niet de bedoeling dat het gezin/ de studenten een week verlof nemen of de hele week thuis blijven.
Alles blijft (moet) zijn gewone gangetje gaan (werk, school, lessen, hobby’s…)!

Vereisten; klant bij Electrabel en zeer gemotiveerd om de uitdaging aan te gaan!”

Geïnteresseerden kunnen een leuk briefje voor de groene jongens van VT4 in de enveloppe doen. Verontwaardigden hebben die al lang vol gekotst. Spui en spouw uw commentaar over deze misselijkmakende vorm van branded entertainment en greenwashing naar:

VT4 Onder Hoogspanning
Fabriekstraat 55
1930 Zaventem
onderhoogspanning@vt4.be

Sam Verhaert klimt

De kleine buurvrouw

Ze is 150 cm klein maar haar ogen zijn reusachtig. Haar doorzichtige huid plakt tegen haar jukbeenderen. Ik schrik als ik haar aankijk – heeft ze een ziekte? -, zij duikt in elkaar. Ik probeer te glimlachen maar ze wendt haar hoofd af. Een opgeschrikte vogel.

Ik zie haar meestal 's ochtends, als ik mijn huis verlaat en me omdraai om de deur achter me te sluiten. In die beweging zie ik haar in de deuropening naast de mijne een sigaretje roken. Dat is bijzonder dichtbij voor het moment van de dag.

Ik tracht 'hallo' te zeggen want we zijn tenslotte buren en ik zit in een buurtcomité om mijn buren beter te leren kennen dus moet ik nu ook maar 'hallo' zeggen tegen mijn buurvrouw. Maar door de angst in haar kijkers te zien probeer ik mijn begroeting in te slikken. Veel meer dan een nasale 'ha' kan ze niet gehoord hebben. Ik maak me uit de voeten. Morgen vraag ik hoe het met haar gaat.

Multinationale psychopaten

Multinationale ondernemingen hebben alle psychologische kenmerken van een psychopaat. Ze zijn bedrieglijk, liegen herhaaldelijk, lichten mensen op voor eigen voordeel, veronachtzamen andermans veiligheid, hebben ernstige problemen met sociale normen en wettelijke regels, zijn onbekwaam om schuld te voelen, ongevoelig voor andermans gevoelens en onbekwaam om langdurige relaties te onderhouden.De makers van The Corporation (2003) stellen deze onthutsende diagnose op aan de hand van een internationaal erkende checklist. In hun bekroonde documentaire kleden ze de multinationale onderneming volledig uit en leggen ze de mechanismen die erachter schuilen op voortreffelijke wijze bloot.

Aan het hoofd van deze psychisch gestoorde, milieuvernietigende en mensenrechtenschendende molochs staan volgens de filmmakers vaak goedmenende en vriendelijke ceo's. Dat lijkt me vreemd. In de documentaire zie je een groepje actievoerders de tuin van de topman van Shell betreden. Die is niet gediend met het ‘moordenaar’-spandoek dat tegen zijn garage hangt. Na een paar uren gejouw en gesnauw zijn beide partijen echter samen koffie aan het drinken. De Shellman: ‘Uiteindelijk kwamen we er in die discussie op uit dat zij bezorgd zijn over zaken, waar ik ook bezorgd over ben.’

In Mo*Magazine (48) vertelt VN-rapporteur Jean Ziegler over zijn ontmoeting met Peter Brabeck, de baas van Nestlé, 's werelds grootste voedsel- en watermultinational. 'Vorig jaar maakte Nestlé 6,2 miljard euro winst. Het concern stelt wereldwijd 300.000 mensen tewerk. Brabeck is een aardige man, maar zijn opdracht bestaat erin winst te maximaliseren. Als hij dat niet doet, gaat hij eruit en komt er een andere figuur. Dat overstijgt het persoonlijke, het is een systeem.'
Kan je de top van multinationale ondernemingen dan werkelijk niet met de vinger wijzen voor het slechte nieuws dat ze over de wereld brengen? Dat zou goed nieuws zijn voor slechte mensen (dixit Noordkaap). 'Je moet een onderscheid maken tussen de instelling en het individu,' vindt Noam Chompsky. 'Slavernij was een verschrikkelijke, monsterachtig geïnstitutionaliseerde arbeidsvorm. Maar de individuele slavenhouders konden best bijzonder aardige mensen zijn, goedwillig, charmant, lief voor hun kinderen, ja zelfs voor hun slaven.' Is het dan geoorloofd zich te verschuilen achter een mens- en planeetonterend systeem? Hoe kan het dat de goedlachse, zachtaardige en naar lavendel ruikende profeten van de neoliberale economie hierin gewetenloos meedraaien? Dat ze het systeem dagelijks voeden met het laaghartig offeren van de mondiale rechtvaardigheid?

Weten deze toplui misschien niet waar ze mee bezig zijn? Staan hun wolkenkrabbers te ver van de sweatshops? Dat zou kunnen. In één van zijn films wil Michael Moore een Amerikaanse ceo trakteren op een bezoek aan diens fabriek in Indonesië. De man weigert maar geeft toe dat hij er nog nooit geweest is. Delokalisatie laat wel toe om geen notie meer te hebben van de arbeidsomstandigheden en sociale uitbuiting aan de andere kant van de wereld. Maar de verklaring dat de top zich er niet bewust van is, is naïef. En dat het management zou geloven in de duurzame ontwikkeling die hun concerns bespoedigen, evenzeer.

Simpel gesteld: we hebben hier te maken met gewetenloze geldwolven. Door dollartekens verblinde plunderaars die zich bloeddorstig op al wat kreupel, stemloos en zonder verweer is, storten. Opgegeilde kolonisten die over lijken gaan om hun onverzadigbare honger naar goud en macht te stillen. Het kan deze moderne conquistadores simpelweg niet schelen langs welke kant ze de berg beklimmen. Als ze maar snel en voorspoedig aan de top staan. Mocht er onderweg wroeging optreden kopen ze dat wel af met de bouw van een schenkinkje hier en een ziekenhuisje of schooltje daar. Of zetten ze dure communicatiebureaus in om het bedrijf en hun persoonlijke geweten te greenwashen met een streepje Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Ze verzinnen wel wat, wees maar gerust.

Neen, het is te eenvoudig om de mensen aan de top af te dekken door het systeem te beschuldigen. Schiet verdorie ook op de pianisten. Zij spelen misschien niet hun eigen partituur maar zij zítten daar wel om de toetsen te bedienen. Ze hebben nochtans de macht en middelen om voor mooie noten te zorgen. Maar ze blijven het smerig spelen. Dat is minstens even geschift als de psychopaat die hen ruggensteunt.

(Deze column verscheen eerder in het driemaandelijks tijdschrift Koppelteken van Jeugddienst Globelink en op www.11.be)

Eine Kneippe in die Sternstrasse

Langs buiten ziet het er donkerder uit dan het binnenin is. Een barman met poedelhaar en een met pelskraag afgezette jas schatert zijn gezelschap bij elkaar. Ik krijg een kop koffie nog voor ik zit. Dass ich ein Fremde bin... undsoweiter.

Een klein opgezet reetje en een marter zitten op een wild flikkerende jackpot. Iemand heeft er serpentines rond gedrapeerd. Feest.

Achter de protserige toog staat een bespiegeld altaar van sterke drank op schappen. Aan de eikenhouten wieken van een ventilator hangen kleurige lampions en blinkende slingers die verbonden zijn met de hoeken van de bar. Men heeft er hier een vrolijke tent van gemaakt, in de Berlijnse Sternstrasse.

Een geblondeerde vrouw op een kruk laat in haar rokje kijken. Ik zoek de schakelaar van de ventilator om de poppen hier echt aan 't dansen te krijgen.

Zich slecht voelen

Er stond politie op de Turnhoutsebaan deze morgen. Straat met de combi afgezet, oranje kegels. Twee mannen in burger liepen ertussen. Ze praatten, verzetten wat kleinere gele kegeltjes. Een paar mensen zagen het aan. Zelfmoord, legde een vrouw in buitenlands Antwerps uit. Het was niet duidelijk hoe ze dat wist. Ze wees naar vijf hoog. 'Ambras met de vrouw, met vriendin.'
Sommige donkere dagen kondigen zich aan. Met een te luide radioreclame, een plotse zelfmoord voor je deur en een onaangekondigde afgelaste trein. Dan baat er niets, schaadt er iets. Zich slecht voelen en vanuit de oranje banken van de internationale de dag zien verwateren.