Poëzie op Facebook

In de rechterkolom van mijn Facebook, onder het kopje Advertise, warempel een streepje poëzie:

Nog Single?







De sexy meisjes zoals
Emma wachten op u! Sluit
aan me vandaag bij vrij
om meer te zien!

Het overvalt je

Foto: Transylvaniaguide

Vijf mensen hoorden hem van op de derde verdieping schreeuwen op straat. Vier van het gelijkvloers wisten niet wat ze zagen. Op twintig meter afstand stonden tien mensen te kijken. Zeven toeschouwers wachtten af op vijf meter. Iemand belde de honderd en een ander waarschuwde de politie op honderdentwaalf.

Zij waren met twee, gaven hem drie messteken en zes vuistslagen in zijn gezicht. Ze gingen er vandoor met zijn tassen, dat waren er twee.

Hij was alleen en met het bloed zag je hem vanalles verliezen.

Zwerver ontvreemdt pop

Hij had een paspop van haar gestolen. Nou ja, gestolen. Geleend voor een nachtje.

Overdag zwierf hij de stad bij elkaar, ’s nachts droomde hij die stad in een leegstaande havenloods. Uitgerekend daar, in het verlengde van zijn huis, organiseerde de Zomer van Antwerpen een voorstelling van de Nederlandse Judith Nab. Iets met paspoppen, getiteld 'All the people I didn't meet'.

Op een ochtend ontbrak er een pop. Ze werd gevonden in de kamer van de man, die alweer op de zwerf was. Naast een hoopje zure kleren en wat blikjes bier zat het vrouwenmodel gehurkt te staren naar een sjofele matras. De muur erachter witgekakt door de duiven.

Hoe had hij haar daar zo mooi gezet? Het waren slappe poppen die leeg voor zich uit konden kijken of doods in een rare hoek konden liggen. Om ze in een zithouding te zetten had je veel geduld nodig.

Heeft hij met haar proberen praten, schuchter fluisterend of alcoholtriest mompelend? Vertelde hij misschien over de angstige blikken van mensen die hem uit hun straatbeeld wegkijken? Over de vuilbakken waarin hij zijn menszijn omruilt voor wat anderen weggooien?

Sliep hij met haar? Vast wel, even. Niet pervers neen, gewoon een lief ontmoeten. Om ‘r daarna weer zachtjes neer te zetten, zodat hij de hele nacht verhalen kon vertellen aan iemand die de tijd nam om te luisteren.

Dames en heren appelen en peren

Misschien nog een steeltje te zuur maar fel blakend van gezondheid, springgroen in de schil, zoetgeel van inborst en helemaal klaar voor de komende herfstdorst! Schalt de trompetten maar: de nieuwe appeloogst is daar!

Grijsaard neukt

Schrijven is fijn, gelezen worden is fijner. Google Analytics erkent de ijdelheid van mooischrijvers en doemdenkers en biedt gratis een webspion aan om u tegen te zeggen. Verscholen achter een html-struik screent hij al - let wel - ál uw bewegingen op mijn pagina’s. Gisteren bijvoorbeeld: 20 unieke bezoekers, waarvan 45% voor de eerste keer, gemiddeld 2’55” blijven hangen, van pagina x naar y doorgeklikt en op punt a, b of c de pagina weer verlaten.

Grote broer is hier en hij is wakker.

Griezelig om weten: Google Analytics traceert ook via welke zoekwoorden je in mijn webspinsels terecht komt. Zo zag ik dat ik tweemaal werd gegoogled – waarvan eenmaal door mezelf, dat moet gezegd – en dat er ook mensen zijn die hier per toeval belanden. Wie op ‘ecologische televisie’ googlet, komt niet bij producent Sharp uit maar bij het commentaar daarop. Net goed. De eenzame die hier op een post over een oude man en een citaat van Pfeiffer landde, kreeg geen waar voor zijn zoektermen 'grijsaard neukt' (!). Hij verliet de pagina na 0’4”.

Zo lekker dat je niet wil delen

De nieuwe reclameborden van Appelsientje al gezien? Het beste onder de zon zit achter prikkeldraad tegenwoordig.

Meestal staat ‘t op de salontafel van op elkaar uitgekeken tweeverdieners die Eos en Libelle lezen en al eens naar de Zomer van Antwerpen gaan om ’s anderendaags tegen hun voortuinburen te klagen dat ze er hun auto nergens kwijt kunnen.

Een karton Appelsientje Fruitsensatie Mango-sinaasappel-carambola (sic) vind je ook in de afbladderende, energiezuipende koelkast die studenten met tegenzin delen terwijl ze dingen blaten als: “Als je zelf geen fiets pikt, pikken ze die van jou wel.”

Appelsientje Fruitsensatie Ananas-sinaasappel-caja (sic) staat ook in het rek – tussen het biologisch en economisch fruitsap - van supermarkten waar je kan leven zoals je wil, als je er maar voor legt.

Het Nederlandse Frieslandfoods, met 15.300 werknemers actief in meer dan 100 landen, selecteert al sinds 1987 'de beste zongerijpte vruchten voor u'. Voor haar nieuwe sapje kiest het echter voor een afschrikwekkend beeld met ijzeren pinnen en de zuurmakende slogan ‘Zo lekker dat je niet wil delen’.

Zo lekker dat je niet wil delen. Altijd een beetje voor op de Belgen en helemaal mee met hun tijd, die Nederlanders.

Thuishaven

Een fietstocht in de Antwerpse haven als die van deze week beschrijf je niet met de losse pols. Daar ploeter je op, zucht je om en schaaf je aan. Omdat de tijd me nu even mist, gooi ik alvast wat woordgruis te grabbel. Taalkruim voor hongerige stadsduiven en verstilde koelkastpoëten dus.

Vertrek van deze letterpuinhoopjes om je eigen haven op te bouwen, woord voor steen en steen voor woord. C’est à vous!

Foto: g-flow

Een schoorsteen
lucht haar hart raast vuur
als ze zuur stof tongt
sist gas en donder
wolken in een gloed van
roesvrij staal

ze maken hier vast staaltjes sterk karakter
en chemische verbindingen die doen glimlachen
stuwen ze denken we door een kluwen
van lieve blikken buizen de stad in

weer door wind gehavend
tikt tijd een tandrad weg en
de maan fietst nog
een stukje mee in de richting

Ecologische televisie

Televisieconstructeur Sharp heeft een ecologisch LCD televisiescherm op zonne-energie gefabriceerd. Het bedrijf klinkt trots in haar persbericht: ‘Dit zou de 1,6 miljard mensen die geen toegang hebben tot elektriciteit, toch kunnen toelaten om TV te kijken.’

Hoezee! Champagne en kaviaar voor iedereen!

Awoe de sterrenhemel van de Disneyraadplaats

(Foto: Kenson)

De sterrenhemel van de Dageraadplaats blijft, bijna een jaar na de zogenaamde opwaardering van het Antwerpse plein, voor heel wat toogpraat zorgen. De fans jubelen in hun duvels, de tegenstanders sputteren in hun whiskey. Op 12 meter hoogte overspant een gigantisch stalen net het plein met honderden fonkelende lichtjes.

Op café riep ik deze week nog van 'awoe', zonder erg goed te kunnen zeggen waarom. Eerder scherp van pen dan rad van tong, leg ik in mijn eigen literair café uit waarom ik niet overtuigd ben door argumenten als daar zijn:


Je kan hier toch geen echte sterren zien.
Een misser van formaat om de discussie te openen met een negatief argument. Dat is het hem juist. Waar zijn de échte grote beer en zijn dierenriemvrienden? Weggefilterd in een land dat je vanuit de ruimte ziet flikkeren. We schijten licht. Dat we daardoor geen vallende sterren, melkwegen en planeten meer zien is al tragisch. Dat we die dan maar gaan namaken is diepdroef en intriest.

Disneyland in Antwerpen, een prefabfirmament dat de lichtvervuiling wil oplossen door er zelf aan te doen. Dat is als drinken om te vergeten dat je drinkt om te vergeten.*


Het is toch gezellig/romantisch.
Dat kan best zijn. Zo kan ‘t ook gezellig zijn in een door asielzoekers bezette kerk en in die miserie is zelfs een romantisch moment niet uitgesloten. Maar gezellig of romantisch zijn geen echte argumenten, hoogstens indrukken: ze maken de kunstmatige sterrenhemel nog niet nodig.

Zou de Dageraadplaats haar unieke karakter verliezen als er geen sprake was van een verlicht stalen web? Ook zonder surrogaathemel kan je er onder een lindeboom de krant lezen op zondag, hippe moeders zien flaneren met hun bengels, oude Marokkaanse mannen aan een bankje horen discussiëren en het druk filosoferend en degusterend terrasvolk observeren. Intensiteit haal je niet uit verlichting.


Het stoort toch ook niet.
Alweer een negatief argument. Dat doet het wel. Het span wordt uiteengehouden door acht stalen masten van een halve meter dik. Overdag - nog steeds goed voor het leeuwendeel van onze actief geconsumeerde tijd- staan die joekels daar maar. ’s Nachts verlicht de kooi van LED-lampjes het basketbal- en voetbalveld eronder.

“Die verbruiken toch bijna niets,” klinkt het dan. Met ‘toch bijna niets’ is alles natuurlijk gezegd. Wat was less ook al weer?


Maar het is toch mooi.
Fout. Het is kitsch (Van Dale spreekt over 'schijnkunst die van een vals sentiment getuigt'). De geconstrueerde sterrenhemel is plat, in beide betekenissen van het woord. Nep, fake, goedkoop, instant. Stijger maar... over smaak valt heus te discussiëren.


*© Kamagurka

De Infantiele Consument

De markt vertelt ons niet wat we moeten doen, de markt geeft ons wat we willen - na ons eerst 'verteld' te hebben wat we eigenlijk willen.

(Benjamin R. Barber, De Infantiele Consument. Hoe de markt kinderen bederft, volwassenen klein houdt en burgers vertrapt.)

Muziek in de wijk

“Pas op!” Het klinkt luider dan nodig. Ze moet gewoon met een opgeklapte tafel passeren, tussen wat napraters door, en kan er eigenlijk perfect langs. De muziek is afgelopen, de plastic bekers vertrapt, de wijk tevreden. Maar deze vrijwilliger in de veertig kijkt streng voor zich uit.

Met een uitgestreken gezicht probeert ze de tafel bovenop de stapel opgeklapte tafels te gooien. Omdat ze zelf niet veel boven die stapel uitkomt, besluit ze een nieuwe te vormen. Daar heeft ze als vrijwilliger het recht toe. De tafel ligt nog niet neer of haar ogen speuren het plein al af naar een volgende taak: nog een tafel.

Aan haar hoofd hangt een grijsbruine vlecht. Haar ogen flitsen vastberaden achter een grote ijzeren bril. Verder een iets te nauw aansluitend T-shirt van de Zomer van Antwerpen, een knieshort, opgetrokken witte kousen en beide voeten op de grond.

Daarmee waggelt ze zich weer richting tafels. Spot twee lege sangriabekers, grijpt ze in één haal van de grond, schudt haar hoofd zo van ‘als je het niet allemaal zelf doet’, ziet vervolgens een collegavrijwilliger sukkelen met het opklappen van een tafel, zet de bekers neer, corrigeert de collega nogal druk, zucht en zet zich aan het opklappen van haar eigen tafel.

Vrijwilligers, heerlijk. De maand augustus begint wondermooi.