Zwerver ontvreemdt pop

Hij had een paspop van haar gestolen. Nou ja, gestolen. Geleend voor een nachtje.

Overdag zwierf hij de stad bij elkaar, ’s nachts droomde hij die stad in een leegstaande havenloods. Uitgerekend daar, in het verlengde van zijn huis, organiseerde de Zomer van Antwerpen een voorstelling van de Nederlandse Judith Nab. Iets met paspoppen, getiteld 'All the people I didn't meet'.

Op een ochtend ontbrak er een pop. Ze werd gevonden in de kamer van de man, die alweer op de zwerf was. Naast een hoopje zure kleren en wat blikjes bier zat het vrouwenmodel gehurkt te staren naar een sjofele matras. De muur erachter witgekakt door de duiven.

Hoe had hij haar daar zo mooi gezet? Het waren slappe poppen die leeg voor zich uit konden kijken of doods in een rare hoek konden liggen. Om ze in een zithouding te zetten had je veel geduld nodig.

Heeft hij met haar proberen praten, schuchter fluisterend of alcoholtriest mompelend? Vertelde hij misschien over de angstige blikken van mensen die hem uit hun straatbeeld wegkijken? Over de vuilbakken waarin hij zijn menszijn omruilt voor wat anderen weggooien?

Sliep hij met haar? Vast wel, even. Niet pervers neen, gewoon een lief ontmoeten. Om ‘r daarna weer zachtjes neer te zetten, zodat hij de hele nacht verhalen kon vertellen aan iemand die de tijd nam om te luisteren.