Gisteren was het feest in Comitancillo. De bewoners van dit afgelegen bergdorp, in het Westen van Guatemala, vierden de 4e verjaardag van de volksraadpleging.
In 2005 spraken de bewoners zich massaal uit tegen mijnontginning op hun territorium. Dat was één van de eerste 'consultas populares' in het land, een voorbeeld voor heel wat maya dorpen.
Anno 2009 hebben 33 gemeentes, goed voor meer dan een half miljoen Guatemalteken, de mijnbouw weggestemd. Volgens de overheid zijn de consultas wettelijk, maar niet bindend. Internationaal recht spreekt dat tegen. De organisatie waar ik werk financierde het verjaardagsfeest.
Bewoners van Comitancillo kijken bezorgd naar een video over de gevolgen van de goudmijn in het nabijgelegen dorp San Miguel de Ixtahuacán.
Alcaldes comunitarias, inheemse burgermeesters uit de gehuchten van Comitancillo, tekenen de acte waarin ze zich opnieuw uitspreken tegen de ontginning van metalen in hun dorp.
Vat perfect samen waar ik mee bezig ben: een alcalde comunitario voor het opschrift 'Het milieu, de exploitatie van open pit mijnen, de gevolgen ervan en de inheemse volkeren'.
Ik begin vandaag met een -zet je schrap- smiley. Ik eindig er ook mee. Beiden stellen een man met een snor voor. Al zijn er verschillen.
Dat zit zo: ik lees hier met een maand vertraging het rapport van het Vlaamse Parlement (De Standaard, 25-26/04/09). Daarin deelt de politieke redactie van de krant punten uit aan de beste en slechtste volksvertegenwoordigers, met naam, toenaam en foto. De moeite voor wie nog niet weet op wie stemmen.
Open de haakjes. Jan Peumans (N-VA), Rudi Daems (Groen!) en Annick De Ridder (Open VLD) staan op de eretribune, Hugo Philtjens (Open VLD), Bob Verstraete (Open VLD) en Marcel Logist (S.PA) worden aan de schandpaal genageld. Sluit de haakjes.
Eén van de kandidaten die het er belabberd van afbrengt is Werner Marginet (Vlaams Belang). Het Lokerse gemeenteraadslid dat 'minder [opviel] door zijn parlementaire activiteiten, en meer door lokale incidenten met allochtonen in Lokeren'. De kwezel ziet er uit als in de smiley: een snor met een plukje haar onder de mond. Krapuul met een das.
Wil het toeval dat ik er ook zo uit zie. Zag. Ik scheer me weg. ;{)
En. Hoe is het op het werk? Dat zijn vragen die men stelt. Ik heb daar nog niet veel over geschreven. Maar de laatste honderd dagen zijn ingezet, dus ik blik graag terug: 'Goed, dank je. ‘Het leven is hard’, ‘Wat een weer’ of ‘Ik heb zoiets van’ is minder betekenisloos dus ik smijt er wat veelbetekenende cijfers tegenaan:
114 dagen staken me voorbij aan een rotvaart die in de verste verte niets met mañana te maken heeft. Vadertje Tijd in een 4x4.
Sinds 13 januari 2009 heb ik 55 megabytes aan word- en exceldocumenten gescheten. Dat is bijna een halve MB per dag!
Ik ben gemiddeld 4 keer per dag gaan plassen in de Casa Diócesana. Dat herinner ik me goed omdat de wc’s er onaangenaam tochten. Het ruikt er naar nat en aan de klink hangt kaka, denk ik.
Er kropen 750 mails de deur uit. Dat is een angstwekkend gemiddelde van zes en halve mail per dag.
Ik reisde een keer of tien naar Guatemala Stad (6 - 7u).
Daar stond ik één keer, tijdens een lastige planningsvergadering over de Internationale Conferentie Over Mijnbouw (zo één die in cirkeltjes draait), op het punt om ‘NEUK UW MOEDERS’ te brullen (in het Spaans klinkt dat precies minder fel).
Dan at ik een paar broodjes geduld.
Of dacht ik na over de vraag van COPAE, de organisatie waar ik werk, of ik wil blijven. Moeder Aarde is ook benieuwd. Paniek!
En voor wie eraan twijfelt, ik ben hier graag. 8 ofzo.
Help. Ik kijk tegenwoordig langer dan gewoonlijk naar kinderen. Er zijn er hier erg veel. Ingewikkeld op moeders rug, aan borsten gelebberd of op de schoot in de bus. Als ze terugkijken trek ik een gekke bek of flapper ik met mijn hand. Als het lukt levert dat een klepperend geluid op en dat vinden kinderen -soms- leuk. Het zal toch geen waar zijn, he. Er rispt hier verdorie een vadergevoel* op! * Kan je geloven dat mijn spellingchecker 'vadergevoel' niet herkent en suggereert om dat te veranderen in 'moedergevoel'? Pfuh, belachelijk.
Dirk en Ivo, goede vrienden, gaan herten jagen. Ze steken twee bergen, een rivier en moeras over. Dirk moet niet plassen dus ze lopen nog een eindje door een bos. ‘Stop’, zegt Ivo. ‘Dit is een perfecte plek om een hert te zien. Ze verstoppen zich in het groen. En wachten, hun geweer in de aanslag. Eén uur, twee uren, vijf uren... Plots komt er een naakte man vanachter een boom, die wild met zijn armen zwaait: ‘Niet schieten! Niet schieten! Ik ben géén hert!’ PANG! Dirk knalt de man omver, de kogel recht tussen zijn ogen. Ivo springt op en tiert als een waanzinnige: ‘VERDOMME DIRK! BEN JE GEK? HIJ ZEI TOCH “IK BEN GEEN HERT”?!’ Dirk, totaal opgefokt, serieus in de war: ‘VERDOMME IVO! IK VERSTOND “IK BEN ÉÉN HERT”!’*
Een lijf heeft een paar enkelingen (neusbrug, navelenbuik, venusheuvel, ...), erg veel paren (wreven, kloten, pupillen, ...) maar geen enkel trio
In de wachtzaal hangt een bordje dat ik niet mag roken of op de grond rochelen
Ik krijg jeuk van Coldplay en toch download ik hun gratis cd om eens te proberen
FN Herstal levert machinegeweren aan de Guatemalteekse politie
Wie uit principe gratis kaaschips, instantsoep of staaltjes antiroosshampoo weigert in het station -al heeft hij trek, een thermos warm water onder de arm of extreem veel pellekes- verdient respect
Ik heb maar één rug en hij lijkt serieus naar de kloten
Euceta mag je gerust kwakzalf noemen
Vandaag is morgen gisteren
Dirk en Ivo, goede vrienden, gaan herten jagen. Ze steken twee bergen, een rivier en moeras over. Dirk moet even plassen en wordt gebeten door een ringslang, recht in zijn eikel. Paniek. Ivo besluit hulp te zoeken. Een moeras, een rivier en twee bergen over. De dokter hoort Ivo's verhaal en zegt dat de ringslang dodelijk is. Tenzij het gif eruit wordt gezogen. Ivo snelt richting Dirk. Twee bergen, een rivier en een moeras over. Dirk is er erg aan toe. 'En?' kreunt hij, 'wat zei de dokter?' Ivo zucht: 'Je gaat sterven, vriend.'
Er was een diepe, niet zo lange schreeuw en ik vermoedde dat die uit mijn keel kwam. Het was vier uur in de ochtend en ik plakte tegen mijn matras. Hij was erg symmetrisch geweest, zacht hard zacht. ‘WHAAHW’, klonk het. Een bijna bolle angstkreet, gesloten, zonder nagalm.
Nagalm, dat was beter geweest. Ook ontbraken er g’s, en een langgerekte r misschien. Een schreeuw als deze lacht een inbreker zo weg.
Ik was in mijn oude kamer in Boechout. Mijn kleine zus kwam totaal verlamd van angst mijn kamer binnen. De honden woest aan hun ketting. (Mijn ouders hebben geen honden, maar die naast mijn huis, hier in San Marcos, blaften van wel). Ze schokte dat... er een inbreker in huis was... en dat hij haar. Volgde. Op dat moment zagen we een schaduw mijn kamer binnenkomen.
Bang is een te kort woord. Schrik klinkt enger. Ik bedacht dat schreeuwen het beste was maar er kwam enkel gepiep uit. Dat kon niet zijn, ik moest mezelf vermannen en brullen als een leeuw. Alarm slaan, verstijfd of niet.
Het klonk als een huilende wolf. Of iets anders met veel verdriet (la llorona). Het was de meest angstige kreet die ik ooit heb gehoord. Het was donker en ik wist niet waar kijken.
Het idee komt niet van mij, maar van een meisje uit de lagere school. Eentje die haar opstellen vooraan in de klas mocht komen voorlezen. En nu blogt. Af en toe gebruikt ze de zoektermen die verdwaalde lezers op haar pagina doen belanden. Om iets nieuw mee te schrijven. Bijzonder meta, dus het werkt.
Wie per abuis op deze pagina’s strandt kan ik niet traceren, maar hun zoektocht wordt mooi bijgehouden. Die is samen te vatten in twee categorieën: Dierenvragen en Seksuele Dingen. Ik ben er nog niet uit over wie dat iets zegt, en wat precies, maar ik deel de zoektermen graag met je. Hou iets vast.
Dierenvragen: hond verhaart verschrikkelijk wat te doen, hamsters grommen, geluid miereneter, kat huppelt, gorilla’s flossen, waarom heeft een hamster een lik steen nodig?
Seksuele dingen: boeken zoeken met fotos van jonge vrouwen die neuke, pis op oma, grijsaard neukt, split in rok benen bloot, bips buurvrouw, forbidden places, verantwoord neuken.
En eentje waarvan ik het nog niet goed weet: dekken siberische boskat kosten.
Photoshop Disasters is een vermakelijke portaalblog voor alle Photoshop misbaksels die de reclamewereld uitbraakt sinds het ontstaan van het computerprogramma.
Have you seen a truly awfulpiece of Photoshop work? Clumsy manipulation, senseless comping, lazy cloning and thoughtless retouching are our bread and butter. If it is commercialand awfulthen please let us know!
Men beschouwt PES (Adam Pesapane) als de koning van de stop motion animatie - en wij die hem nog niet kenden! De Amerikaan maakt erg knappe filmpjes met dagelijkse gebruiksvoorwerpen. Dit minimalistisch idee slaat alles. (via On-point)
Dit artikel verscheen eerder op de site van Mo* Magazine
GUATEMALA, 17 mei 2009 (MO) - Het land staat op stelten. Op twee plaatsen wordt vandaag betoogd. Tegenstanders van de president eisen zijn aftreden. Voorstanders spreken van een samenzwering om het land te destabiliseren. Aanleiding is een postume, ietwat mysterieuze video die de president van moord beschuldigt.
De politieke crisis ontstond begin deze week. Toen werden, op de begrafenis van de advocaat Rodrigo Rosenberg (47), honderdvijftig kopieën van een video uitgedeeld.
Vorige week zondag werd Rosenberg, tijdens een fietstochtje in Guatemala Stad, door onbekenden doodgeschoten. In de video die hij achterliet, beschuldigde hij president Álvaro Colom, diens echtgenote en enkele hooggeplaatste financiers van diens partij van de moord. De video, die een aantal dagen voordien was opgenomen, ging vergezeld van een brief met soortgelijke aantijgingen.
President beschuldigd
‘Als u dit bekijkt, is dat omdat ze me vermoord hebben.’ Op rustige toon vertelt de advocaat dat de entourage van de president daarvoor verantwoordelijk is. Rosenberg verdedigde de zaak van de ondernemer Khalil Musa (74), die een maand geleden samen met zijn dochter (49) om het leven werd gebracht in Guatemala Stad.
Volgens Rosenberg werd Musa uit de weg gemaaid omdat men bang was dat hij een aantal schandalen binnen Banrural, de tweedegrootste bank van het land, aan de grote klok zou hangen. Deze bank financiert de programma’s van Sandra de Colom, echtgenote van de president. Rosenberg acht beiden medeplichtig aan deze moorden, en aan die op hemzelf.
Rijk en arm protesteert
De video stond in een mum van tijd op het internet. Het land reageerde geschokt. Via sociale netwerksites als Facebook en hi5 werd razendsnel opgeroepen voor protestbijeenkomsten in de hoofdstad. Enkele columnisten spraken smalend van modedefilés. De manifestanten die zich met de vermoorde advocaat vereenzelvigen komen immers voornamelijk uit de midden -en hogere klasse van het land. Hun hoofdeis: het onmiddellijke aftreden van de president om de onafhankelijkheid van het onderzoek te waarborgen.
Aan de andere kant van het plein voor het presidentieel paleis stonden deze week meer volkse aanhangers van Colom, uit de buitenwijken van de hoofdstad, om hun te steun betuigen. De regering voorzag in geluidsversterking en videoschermen, die de installaties van Coloms tegenstanders veruit overtroffen.
Vrees voor geweld
Vandaag worden tienduizenden betogers verwacht in de hoofdstad. Er zijn twee afzonderlijke optochten gepland om confrontaties te vermijden. Colom laat aanhangers van zijn partij Nationale Unie voor de Hoop (UNE) uit het hele land aanvoeren. Hij kreeg hiervoor heel wat kritiek van de oppositie. De situatie is gespannen.
Volgens een politiek analist van het tijdschrift El Observador is niet uit te sluiten dat er incidenten zullen zijn. “Bepaalde machtsgroepen, zoals de oude oligarchie, militaire groeperingen en grote nationale industrieën hebben er alle belang bij om het land te destabiliseren. Ze maken de weg vrij voor oppositieleider Otto Pérez Molina van de Patriottische Partij. En daarvoor durven ze best in betogingen infiltreren om oproer te zaaien.”
Een georkestreerd complot?
In een televisieboodschap en interviews met de Spaanstalige CNN eerder deze week hamerde de president op het bestaan van een complot. Hij verweet de oppositie zijn beleid te willen destabiliseren. Het klopt dat Coloms zwakke centrumdemocratische regering voortdurend onder vuur genomen wordt. De machtsgroepen waarvan sprake springen massaal op dit schandaal. Maar er lijkt meer aan de hand.
Aan de echtheid van de video twijfelt niemand, ook de VN-commissie tegen straffeloosheid Cicig niet. Maar de inhoud ervan en de hulp bij de opnames, doen twijfels rijzen over een mogelijke samenzwering.
Rosenberg nam zijn afscheidsvideo op in het kantoor van een bevriende journalist en advocaat. Mario David García is bekend als advocaat om zijn extreemrechtse ideologie en zijn banden met militaire groeperingen. In ’88 en ’89 was García openlijk betrokken bij de staatsgrepen tegen de regering van Vinicio Cerezo.
Het discours dat García in zijn wekelijkse radioshow Hablando Claro verkondigt, vertoont bovendien opvallend veel gelijkenissen met de geschreven en gesproken boodschap van Rosenberg.
Blijft de vraag waarom Rosenberg vermoord werd. Werd hij in de val gelokt, werden er in naam van Coloms entourage dreigtelefoontjes gepleegd en werd er op de video aangestuurd voor men hem vermoordde? Is dit een sinister plan van de georganiseerde misdaad met politieke banden? Zou best kunnen in een door geweld en straffeloosheid getekend land.
Dat moet blijken uit het onderzoek van Cicig. Zoals directeur Carlos Castresana deze week aan CNN toevertrouwde: “In Guatemala blijft 98 procent van de misdaden ongestraft. Ik hoop dat de zaak Rosenberg tot de 2 procent behoort die we kunnen oplossen.”
Zo. Afspraak om 7u (!) ’s ochtends in een met slingers versierde garage. De familie op plastic stoelen in een cirkel, zoals dat hier gaat op feestjes. Er was ontbijt met light taart.
Dat mag u ook twee keer lezen. Boterbiscuit met slagroom en een halve aardbei die tegen je gehemelte bleef plakken. Voorts een oom met een gitaar. En Happy Birthday uit onfrisse monden.
De jarige (65) was diabetespatiënt en had een zonnebril op omdat hij blind was. Hij zag er een sterke man uit, die al hard had gevochten. Zijn dochters huilden toen ze speechten. Ik pinkte mee. Ze vroegen ook of we mee wilden bidden. Ik keek wat in mijn beker thee. En sloot per ongeluk af met ‘Adem’.
In het Amazonewoud staan oude reuzen van 130 meter hoog. Bejaarde bomen. Die groeiden op een arme bodem, met een vruchtbare humuslaag van nog geen 30 cm dun. Hoe kan dat?
Leonardo Boff legt uit dat het woud over de bodem groeit, in plaats van uit de bodem. ‘Planten en bomen zijn met elkaar verbonden via hun wortels en ondersteunen elkaar aan de basis. Ze vormen een enorme weegschaal. Het hele bos beweegt en danst. Als één boom neergehaald wordt, sleurt die dus verschillende andere mee.’(1)
Wow.
Met het woud aan mensen dat de planeet bevolkt is dat misschien ook zo. Er rest de aarde niet veel humus meer, dat is bekend. Om daarin als mens en als planeet te overleven moeten we wel verstrengelen en vergroeien. Dat is minder bekend. Niet snel snel omhoog maar langzaam en in de breedte. En wat vaker samen dansen, wat bejaarden wel eens doen. (1) Leonardo Boff (1996), Cry of the Earth, Cry of the Poor, p 90.
Hamster Rave was dronken. Niet aangeschoten of gewoon wat licht. Neen. Hamster Rave was totáál van de wereld. Zatter als een kanon. Op heldere dagen wist hij dat dat niet zonder gevaar was. Vanavond kon hem dat geen lor schelen. ‘Ik mag dan wel een hamster zijn,’ lalde hij, ‘dat wil nog niet zeggen dat ik niet kan matsen. Ik zuip jullie allemaal onder tafel, gasten.’
Hamster Rave hing zelf als een bloemzak tegen een tafelpoot, naast een vingerhoed met goedkope tequila en een plasje braaksel. Slechts twee stamgasten van café de Space Wagon – mannen die wel eens naar National Geographic kijken omdat ze het geloof in de mens een beetje kwijt zijn - besteedden aandacht aan het beestje. Hadden ze vroeger ook gehad.
De bassen trilden in de bezopen vacht van de goudbloemhamster en het gebonk deed zijn oortjes flapperen. Er werd een mazout op hem gemorst en iemand gooide een peuk in zijn richting. Ja, de Space Wagon zat goed vol vanavond.
‘He barman!’ schreeuwde Hamster Rave. ‘Barman! Doe ze nog ’s vol, jom.’ De barman keek de andere kant uit. Hij wist dat dronken knaagdieren voor problemen zorgen. Toen Hamster Rave agressief rechtkrabbelde - ‘Verdomme, ’t is niet omdat ik een hamster ben...’- merkte hij dat zijn vingerhoed tequila in lichterlaaie stond.
Hamster Rave zag het plots heel helder – waarschijnlijk een genster van de peuk - en besefte dat de toekomst van de Space Wagon in zijn pootjes lag. De vlammen likten al aan de tafelpoot en het zou niet lang meer duren of...
In een ruk had hij de vingerhoed beet en hoewel zijn pootjes eraan bleven plakken, kapte hij de brandende tequila naar binnen. Hamster Rave bedacht nog dat zijn heldendaad de lokale krant wel zou halen en even vroeg hij zich af of er medailles op hamstermaat zouden bestaan.
Daarna verschroeide zijn slokdarmpje. Zijn maag, die nog vol tequila zat, ontplofte met een niet zo luide knal. De dierenliefhebbers begonnen over moeilijke vrouwen, de muziek dreunde voort en een stukje vacht landde in een lauwe beker bier.
Of ik soms een vuilzak heb buitengekeild? komt mijn buurman aankloppen. Het is laat op de avond, ik ben ‘Van Vlees en Bloed’ aan het bekijken -dank u voor het postpakketje mama- en voel onheil. In het straatje naast mijn huis staat een troepje buren rond een zwarte zak die blinkt in het licht van een zaklamp.
Het waait donkere speculaties, een vrouw zucht o mijn god. De zak is goed dichtgeknoopt en bijzonder zwaar. Dat kan geen afval zijn. Er hangt een scherpe lucht rond. Dat ruikt als verrot vlees. Hij staat bol. Misschien een kind? Nog meer o mijn god.
Ik leun een beetje stoer op één been en stel voor om hem te openen. De Europeaan, de rede in persoon, presente. Dat doen ze liever niet op hun eigen erf. Wij hebben hier niets mee te maken. Er wordt een schop bijgehaald en de zak verhuist naar een veldje verderop. De vrouwen en kinderen mogen niet mee. Ik blijkbaar wel.
De schop, voorzichtig want wie weet, haalt de zak open. Er tuimelen witte bolletjes, met blinkend plastic en bloemmotiefjes uit. Luiers, een hele zak volgekakte luiers. Ik doe of ik dat wel had verwacht en maak een verbindende grap over de pampers en het kind waarvoor ze vreesden. Niemand lacht echt maar misschien is dat alleen in het Nederlands grappig.
Zeven vragen die de taxichauffeurs me haast elke dag stellen, en een originele conclusie tijdens de laatste rit.
1. Vanwaar bent u? De States? 2. Europa... daar is het heel erg koud, niet? 3. België... welke taal spreken ze daar? 4. Hoeveel uren vliegen is dat? 5. Wat kost een ticket? 6. Is er werk in België / heb je een visum nodig? 7. Welke munt hebben ze daar? 8. Logisch, vandaar Euro-pa natuurlijk.
Straathonden hebben op het eerste zich niet echt een plan. Ze liggen er meestal eenzaam bij, als zwabbers in de goot der vergetelheid. Krabben zich verveeld achter hun hangoren, vangen een vlo tussen hun hoektanden of dromen rusteloos van iets lekkers. Of van een baasje.
Niet zelden moeten ze wegduiken voor goed gemikte stenen in achterafsteegjes, of hun staart intrekken voor voorbijrazende vierwielers. Blaffen ze niet dan bijten ze in het stof. Soms gaan ze op snuffel om een been te vinden of iemand waarmee ze erom kunnen vechten. Gewoon om een robbertje te grommen.
Maar soms scherpen de schoeljes hun tanden om in bende de straten af te schuimen. Met schuim op de bek maken ze passanten duidelijk dat de straat hún huis is. Dat de roedel regeert. Piraten en tolmeesters van de weg.
Sommige teefjes vinden dat imposant. Daarmee zetten ze zich dan aan het vrijen. Niet te lang, dat laat het straatritme niet toe, maar wel erg vaak. Erop, erin en erover, planmatiger dan je zou denken.
Op termijn proberen ze tot meer veredelde straathonden te komen. In een uniform grijs, zonder vlekken of rare oren, een type dat bij regen kan kwispelen. Een door weer en wind gevormde, diep doorwinterde soort, een groep opperbastaarden, over de grenzen heen. Die orde op zaken gromt. Het recht van de blafste.
Mijn rug is deze week op traditioneel Chinese wijze behandeld. Door een alternatief uitziende arts met kleine ogen en een dunne gibberassistente van een jaar of vijftien. Goedgeluimd plaatste hij een soort plastic kopjes op en rond mijn ruggenwervels. En zoog die vervolgens vacuüm met een handig pompje. Cupping, om natuurlijke genezing te stimuleren. Of zoiets. Waar het na tien minuten zuigen erg paars uitsloeg, zat het volgens hem goed fout.
Mijn rug staat voor veel open.
Na drie dagen kruip ik echter nog steeds rond als een lieveheersbeest. Tien violetkleurige zuigplekken zo groot als appelen schijnen bijna door mijn T-shirt heen. Iemand vraagt me of ik een tatoeage heb. Dus ik wring me in Spaanse bochten, zoek handen en tanden en beeld me haast een verschot uit: ‘Wel, mijn rug is deze week op traditioneel Chinese wijze behandeld. Door een alternatief uitziende ...’
