vrijdag 31 december 2010
Argentijnse midlifers met maar één cd
(laat de video lopen en lees verder)
Honderd jaar geleden, toen kinderen hun ouders nog in dezelfde kamer hoorden vrijen, toen de buren nog een ei kwamen vragen en en passant omelet bleven eten, toen de deuren van de kerken niet eens gesloten konden worden, toen er nog geen dubbel glas en lamellen bestonden, moest ook het woord 'privacy' nog uitgevonden worden. Noemde je iemand voyeur, dan zette die grote ogen op.
Mijn huis is honderd jaar geleden gebouwd. Er op gebouwd om binnen te kijken, af te luisteren en mee te ruiken. Om bespied, geluistervinkt en besnuffeld te worden.
Zes vensters van mijn appartement geven uit op een gedeelde binnenplaats. Ik zie soortgelijke appartementen boven, onder, links en rechts van het mijne. Hoest er dus een buurman in de richting van de patio, dan hoor je of hij groene of witte slijmen heeft. Telefoneert er een buurvrouw, dan hoor je haar vriendin roddelen aan de andere kant van de lijn. Sterft er een poes, huilt de blok mee.
Allemaal altijd overal, goed en wel. Ik sta daar voor open. Eén en al oor. Samen uit, samen thuis. Maar de overonderbuurman (een verdiep lager, andere kant van de patio) en de overonderbuurvrouw gaan erover.
Die Argentijnse midlifers hebben namelijk een moderne geluidsinstallatie, met afstandsbediening en druk vormgegeven boxen, maar slechts één cd. Naar de titel is het raden, dat kan ik hiervandaan niet zien. Maar het moet 'Women of the nineties' zijn. Of 'Strongest voices on earth'. Nummer twee is hun favoriet: 'One of us'.
Op het moment van schrijven staat dat nummer voor de achtste (!) keer op. Ik loop de ene muur op en de andere af. Er zinken verschillende zenuwen in mij. Ik word krank! Net op het moment dat ik mijn geloof in de mensheid, samen met een zware cactus van ons balkon wil smijten, zwaait mijn buurvrouw naar me en zie ik haar lippen: 'What if God was one of us?'
(zet de video af en nooit meer aan)
donderdag 23 december 2010
woensdag 22 december 2010
Een foutje van een kolibrie
Wow. Zit hier rustig te werken bij een broeierige dertig graden. Komt er plots een kolibrie aan mijn speldje zuigen. Dacht dat het een echte bloem was, foutje. Kleine hersenpan natuurlijk, zo'n kolibrie.
Happy Kolibrie ginds.
Knaag van Hamster Rave.
zaterdag 11 december 2010
La cucaracha
Foto J. Rangel
Al vier heb ik er gepakt. Voelsprieten vermorzeld, poten gebroken, buik opengereten, pantser gekraakt. Ik ben een beest. In deze oorlog zonder wetten gelden alle wapens. Bottinnes en bezems. Hysterisch gekres - zie ze schichtig worden. Die klootzakken sprayen hun eitjes in het rond, wist je dat? Ze ritselen als guerrilleros, hit-and-go. Zelfs een luchtaanval, geschampt op mijn schouder. Ik loop al lang niet meer op blote voeten. Als een kip zonder kop, met vel. 'k Laat alle lichten branden, dat brandt in hun ogen. Ze grijnzen me toe vanuit hun laffe schuilplaatsen. 't Zijn dinosaurussen. Die beesten overleven de mens. Ik zing van 's ochtends tot 's avonds: La cucaracha, la cucaracha, ya no puede caminar. Post traumatic stress disorder. Vietnam is er een gezellig uitje bij.
vrijdag 10 december 2010
Het verwend nest in São Paulo
Dit kan natuurlijk niet: meer dan twee weken niet meer geblogd. Dat komt: ik ben iets voor De Tijd aan het schrijven. Over jongeren in São Paulo, geen drugsbendes maar young potentials die het daar BRIC-gewijs gaan maken. Ik plak het hier wel, als het zover is. Bewitloofd. Nu zweet ik nog een traan weg. Bloedserieus: schone kansen krijg ik hier. Ik ben een verwend nest en ik woon mezelf uit. Wil er iemand een enveloppe Spekulaaspasta opsturen?
Abonneren op:
Posts (Atom)
