Guatemala kijkt angstig naar Honduras

Prent Fo, Prensa Libre

30 juni 2009, Dag van het Leger. President Colón spreekt zijn Guatemalteekse militairen toe naar aanleiding van de gebeurtenissen in Honduras: 'En durf er eens aan te denken...'

Telesur verslaat staatsgreep Honduras

Dat militairen beslissen om de Hondurese president 's nachts uit zijn bed te lichten om hem en zijn familie op het vliegtuig te zetten naar Costa Rica is moeilijk te geloven anno 2009. Maar dat de Venezolaanse openbare omroep Telesur, die voor de rest behoorlijk bericht over de staatsgreep, daarna met een cameraploeg een rondleiding krijgt in het gehavende huis van de president, deed ons echt op het puntje van onze stoel zitten. Wat voorafging aan deze beelden: een straf discours van Venezolaans president Chavez die de staatsgreep veroordeelt, en zegt het Hondurese volk kost wat kost te zullen steunen.



In het filmpje wandelt een verslaggever via de geforceerde achterdeur de villa van Manuel Zelaya binnen. Mooie tuin. We zien de ingetrapte deur van zijn slaapkamer, een verdwaalde sok of onderbroek – dat is niet duidelijk – op de vloer. Zijn echtgenote slaapt blijkbaar in een andere kamer, dat weet televisiekijkend Latijns Amerika dan ook weer. In de kamer van het dochtertje van de afgezette president speelt dramatische muziek. Op de kast staat een pop in camouflagepak met een rode baret: juist, Hugo Chavez. Wij donderden van onze stoel. Dat geloof je enkel als je 't ziet.

Klein bier

Foto Hector García

Zondag in België: voetbal op radio 1. De studio in Brussel flitst van reporter naar reporter. Voor ze het woord mogen nemen om de kabbelende wedstrijden in de motregen te verslaan, krijgen ze de vraag: ‘Wat ben je daar aan het drinken?’ Het antwoord – het moet, dat staat zo in het contract - wordt een beetje vals gezongen: ‘Juuuuuuuuuupiler. Jupiler, mánnen weten waarom.’

Onmogelijk? Niet in Guatemala, waar reporters in spervuurspaans provinviale partijtjes verslaan alsof het wereldtoppers zijn. Waar de hele bus de wedstrijd volgt. Waar de ene ‘Gooooooooooooooooooooooooooool!’ – drie bochten, een stop en een inhaalmanoeuvre op een helling lang – naadloos overgaat in de andere. Waar nog gescoord wordt. Daar antwoordt elke verslaggever voor hij zijn relaas begint met een slogan die niet meer van tussen de oren te krijgen is: ‘Gaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaallo, het béste bier!’

We zouden het nog gaan geloven, mochten we niet uit België komen.

Op café met mijn vriendin

Ik trek me terug in het enige warme café van de stad. Mijn vriendin laptop mag op schoot. Het heeft goed te doen met dit herfstweer. Er is verlichting die mensen mooier doet lijken, er zijn roestrode muren, dito onderleggers en er staat wat bamboe in de hoek. De espressomachine reutelt. Ik zit op een gietijzeren stoel met een kussentje. Na elke zin die ik schrijf neem ik een hap van een groot stuk cake: banaan met noten. Of ik slurp van mijn thee: appelkaneel. Ik denk heel even dat ik iemand een mop in plat Antwerps hoor vertellen en besluit het daarbij te houden.

Wordle

Dit is een woordwolk van de pagina hieronder. Wordle is een online tool om discours te analyseren. Het telt het aantal keren dat bepaalde woorden voorkomen in een tekst of op een website, en geeft dat vervolgens grafisch weer. Je kan je eigen woordwolk naar smaak vormgeven. Aardig. Je bedenkt er vast iets leuks mee.

O ja, veel voorkomende woorden in jouw taal kan je eruit filteren. Doe je dat niet dan krijg je zoiets:

De revolutie na de uren

Foto JMC Photos

Vandaag werd de revolutie gesmeed. Met rum en collega’s, onder spaarlamplicht na de uren. Het ijzer voor sommigen te heet, voor anderen niet heet genoeg. Er is geen weg terug versus laten we onszelf alstublieft niet voorbijsteken. Een aangebrand debat over heroïsch discours en machotaal enerzijds, en pacifisme en kak intrekken anderzijds. Er moet iets gebeuren want we gaan langzaam dood. En als dat gebeurt, hoe snel bloeden we dan niet dood? ’t Ging dieper dan anders en we aten nog een chipje. Rond negen uur borgen we de revolutie weer op om het bed in te kruipen. Morgen opstand om 7u00, ook belangrijk.

Kan je verliefd zijn op je acht? Deel 1

Ze zat naast me in de klas van ’t Groen Schooltje in Hove. Lotje, Jommekeskop uit Mortsel met stoere zussen en een papa die trombone kwam spelen in de klas. Ik kende nog geen vlinders maar had wel rupsen in de buik. Ze wriemelden mijn lijf in bochten waar het geen blijf mee wist.

Kan je verliefd zijn op je acht? En twintig jaar later, met een zware rugzak van latere liefdes op de rug, nog precies vertellen hoe dat voelde? Ja. Het was een graagbijzijn, een warmwordenvan en een stoerdoenvoor. Voor Lotje.

Lotje werd Lot toen ze peace- en anarchietekens op haar kaften begon te zetten –de hele klas deed met haar mee zonder te weten wat of hoe- en sigaretten rolde met gepikte blaadjes van haar zus en gedroogd gras van het voetbalveld –alleen de stoersten van de klas deden mee, zonder te weten wat of hoe.

Lot werd Lotte. Ik was zestien en plots zat ze naast me in de tram. Ik was blij dat ik nog iets stoers kon vertellen voor ze afstapte in Mortsel (ik was naar ’t Stad geweest).

Veel later: Lot kreeg een kindje en stierf. Op een moment dat ik haar graag op café was tegengekomen. Om zonder stoerdoenvoor een beetje in elkaars rugzak te snuffelen. Om over rupsen en anarchie te praten en daar prima blijf mee te weten. Wat of hoe, dat hadden we ondertussen wel geweten.

In samenwerking met bloggend Klasgenootje Marie Meeusen, die deel 2 schreef.

Krijten is voor losers

Foto Conanil

Weinig dingen zo dubbel als pool. Een cafésport die avonden kraakt of maakt. De bron van bergen frustratie of tonnen euforie. Elke stoot weer bereken je met een moeilijk gezicht hoeken, kracht en de plek waar je de witte bal gaat raken. Voor beginners is geloof primordiaal, met vertrouwen begonnen is half gewonnen. Dus leg je er je technisch kunnen, je strategisch inzicht, je vertrouwen en -ach waarom niet- al je hoop in.

Als je de witte bal dan in een pocket ziet verdwijnen, je keu over het laken krast of je gewoon helemaal géén ballen raakt, is de afgang gi-gan-tisch. Het gaat altijd te snel om op fouten te analyseren en replay is er nooit. Wat blijft is een diepe frustratie, eventueel een slok van je pint en het blauwe krijt om de misser te vergoelijken. Zo gaat het meestal. Speel je met zijn vieren, moet je ook nog eens uren wachten en het geklungel van je medestander erbij nemen.

Maar soms gaat het goed. Dan klopt de hoek en klinken de ballen, geketst of gestreeld, op je kunnen. Een bal die tegen het plastic van de pocket knalt, dat is orgasmatisch. Per ongeluk pot je er wel eens twee tegelijk. Dan is de tafel te klein voor je ego: to-ta-le euforie. Die je uiteraard niet toont. Een goede pooler blijft altijd cool. Beginnersgeluk? Neen joh, de stoot van de week. That’s me. En krijten is voor losers.

Met slappe benen weliswaar

Nog één maand (te) gáán.

Ravioli dijen donna

i
Foto Sebastian Bergmann

De ravioli die ze hem voorschotelde was tussen haar dijen gerold en de saus werd straffer met elke hap. Hamster Rave depte wat zweet op. Er was meer decolleté dan blouse bij deze vrouw. Ze tuitte lippen en tepels in een sappig Spaans accent waarop hij debiel van sí knikte. You ‘re so hot you ‘re making me sexistic, dacht hij omdat hij dat pas gehoord had in een Amerikaanse serie (Hamster had met wat gringo’s naar de Flight of the Conchords gekeken).

Ze was verdorie in de veertig, bazin van een Italiaans restaurant, en niet eens een hamster. Maar hij zat er wel samen mee aan tafel. Als hamster. Krijg nu een stijve, een pizzastoot die vrijwilliger voor mijn organisatie wil worden, mompelde hij.

Toch was Hamster Rave op zijn hoede – hij mocht dan wel een hamster zijn, hij was niet naïef - want op de bus had hij Casino Royale gezien, waarin James Bond zich liet verleiden door een valse vrouw. Hamster Rave haatte slangen. Als ze knipperde duurde dat langer dan nodig en dat gaf hem de tijd om een microfoontje te zoeken. Vast in de hanger die op haar linkerborst leunde. Hij kreeg een koffie voorgeschoteld waar hij op kon gaan zitten. Zij begon aan haar derde kop.

Ze vroeg iets over mijnbouw in Peru maar hij hoorde wil je mijn kamer zien ik ben alleen thuis lieve hamster. Er was geen microfoon te bespeuren, besloot Hamster en hij flapte er iets poëtisch uit in zijn beste Italiaans, waar ze vast niet van terug zou hebben. ‘Vi faccio più umida quello Fontane di Trevi.’ Ja, Hamster Rave was helemaal klaar voor deze Donna, de fun en de tits.

La causa

Daar de goede zaak* me niet loslaat.
Blijf ik hier best nog wat plakken.

*Hier spreekt men van 'La causa'. Dat is het waarom en het waarvoor in één.

Gekko’s smaken naar spekken

In tropische streken hoor je wel eens een gekko schetteren, een hagedisvormig beestje zonder hoeken of slechte bedoelingen. Gekko’s hangen vaak een beetje rond in de buurt van spaarlampen. Ze kunnen uren blijven plakken want hun pootjes en buik staan vol minuscule zuignapjes. Als je ’t licht uitdoet, schijnen ze nog wat na, zoals de fluorescerende sterren die je in je kamer had. Soms, als gekko’s nog niets hebben gegeten, kan je er doorheen kijken.

Gisterenavond zag ik een Salvadoraans exemplaar. Hij hing al een tijdje tegen het plafond, recht boven mijn bed. Omdat ik de laatste ben om de zuigkracht van dit reptiel in vraag te stellen, dommelde ik in zonder enige angst. Dom.

Ik droomde van spekken op een stok boven een kampvuur in de Ardennen en ik werd wakker met een kronkelende gekko in mijn mond. Wow. Ik heb zijn hoofdje ingeslikt van de schrik en ik kan het volgen in het donker. Het is er bijna. Zijn lijfje heb ik voorlopig terug tegen het plafond geplakt. Dat deed het gelukkig nog. Ik heb een rare smaak in mijn mond.

Epidemia de Pánico II

Vlaanderen Bebouwde Kom. Foto stond niet bovenaan de Flickr' favorieten. Paniekstemgedrag in Vlaanderen. Jammer. (De rechtse epidemie, Foto zus Fien)

Epidemia de pánico

Mexico Stad. Foto stond bovenaan de Flickr' favorieten (Creative Commons). Terecht. (Epidemia de Pánico, Foto Eneas)

Er begon er één te vibreren

Het water was troebel en dieper dan gedacht. Het duurde dan ook vier minuten voor ik mijn mobiele telefoon uit de dorpsfontein kon vissen. Hij heeft al 't een en 't ander meegemaakt, maar een cocktail van tweehonderveertig seconden elektronica en brak water gaat er wat over. Drie dagen lang heb ik niemand kunnen bellen om te zeggen dat ik onbereikbaar was. Mijn gsm lag broederlijk te drogen op de modem. Warmtekrachtrecuperatie. Ze hebben een massa positieve vibes uitgewisseld en 't een en 't ander op elkaar afgestraald want toen ik vandaag de batterij er weer in stak, begon er één spontaan te vibreren. Jeuijh!

Wereld Milieu Dag in Bagua (Peru)

Foto dhperu

De indianen in het Peruaanse Amazonewoud, die meer dan vijftig dagen lang protesteerden tegen de uitverkoop van hun territorium, kregen vrijdag, op Wereld Milieu Dag de Peruaanse politie op hun dak. Voorlopige balans: 38 doden. Of hoe repressie en extractieve industrieën hand in hand gaan. Te zot voor woorden. De foto's zijn eng.

NEW YORK TIMES 06-06-09
LIMA, Peru — Clashes between indigenous protesters and security forces on a remote jungle highway in northern Peru left more than two dozen dead on Friday, including nine police officers, heightening tension over intensifying protests by indigenous groups over plans to open vast tracts of rain forest to oil drilling, logging and hydroelectric dams. More ...

GLOBAL VOICES ONLINE 05-06-09
The continuing tense situation in the Amazon Region of Peru has taken a turn for the worst and has become unbearable in city of Bagua. Reports coming from that area are truly alarming. More ...

GT of B

Liefste Kitty,
Gisteren zat ik een werkdag lang op de bus – hallo benen, we zijn er bijna- en nam ik de tijd om wat rijen op een ding te zetten. Bijvoorbeeld de vraag of ik nog iets langer wil blijven in San Marcos. Heb pro’s, amateurs en contra’s bij elkaar geharkt in een bochtig hanenschrift. Rechts staat voor België, links voor Guatemala (al las je dat net omgekeerd). Zoals je ziet zit ik er nog midden in en ben ik er nog lang niet uit. Liefs, Sam

Document1

Foto thorinside

Zo even bulkte ik nog van de krasse ideeën waar ik vanavond mijn pen aan zou scherpen, maar nu bots ik op het witte vlak van het onbewaarde Document1. Dat steekt de ogen uit. Want zo gaat dat met losse ideeën, opgepikte woordflarden en 3D-associaties. Als je die niet razendsnel vastgrijpt en met fors in papier krast, verdampen die. Dan gaan die naar iemand anders, denk ik.

Ik ben zelf geen onbeschreven blad: ik heb wel eens onder invloed van Hollands gras de allesverklarende formule ontdekt, maar de beste ideeën komen toch nog steeds uit de buitenwereld en niet uit mezelf. Dus die gaan we niet meer laten vliegen. Vanaf morgen kom ik niet meer buiten zonder schrift, pen en vlindernet onder de arm. Ga er alvast voor zitten.

Groen!

Kleur bekennen, dat doen we niet vaak, zo voor de verkiezingen. Zeker niet als Jan en alleman meeleest of -luistert. Ik en mijn elektronisch potlood, de rest buiten mijn stemhok graag.

Maar ik beken vandaag. Niet omdat ik er uit gewoonte op stem. Niet omdat ik honderd procent achter hun mensen, stijl en programma sta. Wel omdat ik gek zou zijn om, gezien de huidige ecologische crisis*, niet groen te stemmen. En omdat Donkergroen! vooralsnog niet bestaat.

* Over de verbondenheid van de ecologische crisis met de energie- en financiële crisis, las ik deze week een fantastisch artikel. Jammer genoeg in het Spaans maar laat dat jullie vooral niet tegenhouden.

Geduld opgeluld

Waarom. Zo. Belachelijk. Veel. Woorden? Wat is dat toch met die ceremoniële poespas hier? Dat potgedraai, dat ‘tussen haakjes’, dat ‘alsgodhetwil’. Die zucht (en drang, dat verlangen) om te herhalen (telkens weer, opnieuw dezelfde dingen zeggen). Tot in den treure bedanken –op een poëzieavond krijgt zelfs de aanwezige pers applaus-, te lauweren –Meneer de Mevrouw de Koningin- en diploma’s uit te delen als zoete broodjes. Waarom zooo laaang? Je bent pas iemand als je naam opgesmukt wordt met Licenciado of Dr. ervoor. Vergaderingen: nog erger. Denk aan 10x ‘Ik heb zoiets van' voor de point bereikt wordt. Een avond waarvan men vijf keer zegt dat hij erg speciaal is, wordt banaler met de keer. Ik kan nog langer doorzagen, maar vat het liever samen: mag het alsjeblieft wat minder zijn, Guatemalteken lief, er wordt er hier ene zot.