vrijdag 28 november 2008

Ik ben een Boursin

(Foto BruceTurner)

’t Is zoals vroeger, wat ze ons met de Granny’s gelapt hebben, vloek ik. Die werden plots een centimeter korter terwijl de prijs van de koeken hetzelfde bleef. Een centimeter Granny, dat is heel wat. ’t Is van bedriegt den boer.

Nu dus ook met Boursin, het Franse roomkaasje. Dat is kleiner geworden, ik ben er zeker van. ’t Zijn hufters, een centimeter van hun kaasje afromen en de winst in hun Franse zakken steken.

Ik voel me ’n genaaide consument dus ik snel naar mijn blog om de kaasmannen van Boursin in een pittig stuk te verpletteren. Ik google nog snel even om hun reclameslogans te kunnen verkrachten – du pain, du vin, du Boursin, daar valt iets mee te doen. Perfect, Unilever zat er ooit voor iets tussen, mijn vingers jeuken en ik voel hoe het cynisme het van me overneemt.

Tot ik lees dat er naast de Boursin van 150 gr, die ik goed ken, ook één van 80 gr bestaat. Die kende ik nog niet, besef ik, en ik voel mezelf weer wat kleiner worden. Beetje wit weggetrokken en een uitsmeerbaar ego.

donderdag 27 november 2008

Laatste oordeel in Noordstation

(Foto Enric Martinez)

Het Noordstation, een uur voor middernacht, is een troosteloze ruimte in Brussel. Iedereen wacht er op iets. En hangt in de grauwte. Zo ook een wankele man rond ons groepje. Die spuwt zijn woede in het rond. Rochelt in zijn bouwvakkerhemd dat wij Vlamingen zijn en hij racist. We proberen rond hem te kijken. Of erdoor als dat niet gaat, en niet teveel naar elkaar want wat kan je er aan doen...

Tot hij me aanwalmt. ‘Je m’ appelle Janssens.’ Ik zet een stap opzij –echt vreselijk dat ik dat doe, maar ik doe het. Hij volgt. ‘C’est un nom flamand. Je m’ appelle Janssens.' Ik kijk hem voor de eerste keer aan. De linkerkant van het gezicht geschaafd, olifantenhuid, diepe ogen.

‘Moi, je m’ appelle Sam.’ Hij recht zijn rug en gaat zachter praten: ‘Je m’ appelle Janssens...’ De man steekt zijn hand uit. Ik weiger – wat een hufter ben ik eigenlijk, ik weiger echt. Hij biedt zijn hand weer aan.

‘Enchanté Janssens.’ ‘Enchanté Sam’. Ik zie zijn en voel mijn ogen schitteren, we schudden handen en alle slechte dingen die met ‘voor’ beginnen van ons af.

zondag 23 november 2008

Opperbeste Antwerpse Sauna

(Foto Happeningfish)

Deze week een opperbeste stadssauna ontdekt onder het stadion van den Beerschot. In fitnesszaak Better Bodies kan je jezelf voor een prikje een beter lijf voorspiegelen. Op de toog staan grote witte bussen met glanzend appelblauwzeegroene en fluo gele etiketten. Er blinken spierkasten op, en brutale letters MORE, FASTER, HARDER. Aan de ijzeren kont van de barman te zien, doen de poederstaaltjes van Better Bodies hun werk.

De sauna ligt achter de housemuziek en de gymtoestellen, in een achterafkamertje. Voor drie euro gaan een Kielse wereld en je poriën voor je open. Drie euro is erg weinig voor een beter geporied lijf. Dan neem je de sauna zoals hij is.

Met onbezette gyprocwanden in de kleedkamer, met een grijsgebladderde douche die niet helemaal doorloopt en een mozaïek die wel wat tegeltjes mist. Met een dompelbad onder een bruin golfplaten dak en een zweethok waar een echte hamer als noodhamer gebruikt wordt. Met sociale Kielse ratten die met jou over eucalyptusmengelingen praten en besluiten dat ‘die van den Aldi op niks trekt’. Zalig. Better Bodies heeft er een beste klant bij.

vrijdag 21 november 2008

Poëzie op Facebook II

Het grote Feestboek blijft maar poëzie in zijn rechterkolom op me afsturen. Nadat de sexy meisjes zoals Emma bij vrij op mij wachtten (sic), doen ze onder het kopje Advertise alweer beroep op mijn veronderstelde mannelijkheid.

Mannelijke en België?
Reageer op onze poll
en laat ons weten wat
uw mening. Maak
kans op een reis voor
een week ter waarde
van 3000.

Alles kan beter, denk ik, alles kan korter, denkt een verhakselaar:

Maak uw mannelijke
waarde
week.

donderdag 6 november 2008

Ik ben beroemd


Gisteren. Ik wandel in een wagon van A naar B. Spot op weg naar mijn werk een juffrouw en kijk ernaar door mijn wimpers – zoals alleen vrijgezellen naar juffrouwen door hun wimpers kijken. Als ik haar kruis, knikt ze, een tikkeltje onzeker in haar sjaal. Ik voel mezelf terugknikken, al ken ik haar noch pluim.

Vandaag. Ik fiets naar het mooie Wilrijk en aan de lichten van de R11 passeer ik een jongeman die ook op een fiets zit. Dat gebeurt vaak, in Wilrijk. Hij kijkt, ik kijk terug en hij knikt een beetje verlegen maar goed bedoeld. Zo ook mijn hoofd. De man is me totaal onbekend.

Het lijkt erop dat ik beroemd ben geworden, beste lezer. Dat is geen leuke vaststelling. Beroemde mensen hebben het lastig en moeten zonnebrillen dragen op regendagen. Neen, voor beroemde mensen schijnt de zon niet vaak.

Hoe ik zo beroemd ben geworden dat een heleboel onbekenden me toeknikken? Door te schrijven, denk ik. Drieduizend hits per dag, mijn beste. Het fotootje rechts bovenaan deze pagina, met de helft van mijn gezicht, doet de rest. (ik herinner me nu dat ik beide personen mijn linkerkant toonde. Dat is mijn goeie, meest herkenbare kant.)

Het is natuurlijk ook de periode. In de herfst doe ik mensen altijd denken aan iemand die ze kennen – is het omdat mensen indommelen en vergeten, worden mijn gezichtstrekken misschien universeler door de koude? Ik schreef daar vorig jaar nog over, toen iemand mij probeerde te kopiëren. Dat is waarschijnlijk gelukt. Waarmee ik het succes van vandaag en gisteren kan verklaren. Wij zijn goed bezig, Sam, ook al zeggen ze van niet.

zaterdag 1 november 2008

Doe de Kievit


Met Kievitsnest de deuren van de leegstaande kerk in de Provinciestraat open gezet. Stadsmussen laten binnenvliegen om er hun eieren te komen leggen. Samen warm gebroed onder een regenkoepel en er schoon vogeltjes uit laten komen. Een mooie dag, voorwaar.
 
Creative Commons License
werk van Sam Verhaert is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 2.0 België licentie.