Nadat er om de twee weken iemand me komt zeggen dat ik hen aan iemand doe denken die ze kennen. Nadat er om de twee maanden iemand me zegt dat ik als twee druppels op een kennis van hen lijk. En nadat je vervolgens toch aan de uniciteit van je gezichtstrekken (en bij uitbreiding van je persoontje) begint te twijfelen, vragen de mensen me nu of ik van job ben veranderd. Want ze krijgen mails van een jonge gast uit het Antwerpse, uit de socioculturele sector dan nog (Antwerpen Open), met de welluidende maar absoluut onoriginele naam Sam Verhaert.
Help, ik word gekopieerd.
dinsdag 27 november 2007
woensdag 7 november 2007
De meest duurzame wintersportvakantie
Het jeukt dit jaar om te gaan wintersporten. Niet alleen omdat ik er zin in heb. De bergen, krakende sneeuw, ijle hoogtes. Het jeukt ook om ecologische redenen. De impact van een skivakantie op de Alpenweides en- dorpen en op het klimaat in bredere zin is niet gering. Dat weet u ongetwijfeld. Transport, massale verplaatsingen op korte tijd, energieverslindende liften, leeggekapte pistes, verdwijnende biodiversiteit... Bon, het jeukt dus.
Een beetje surfen op het web leert wel dat je mits bewuste keuzes je impact fel kan verkleinen (zie onder).
Daarom mijn vraag aan u, wintersporters: wie wil er mee op 'de meest duurzame wintersportvakantie' ooit? En wie wil dit mee met mij uitzoeken en organiseren?
Afhankelijk van de deelnemers en hun beschikbaarheid kiezen we een periode. Het zal waarschijnlijk geen vakantie(piek)periode zijn.
Voel je vrij om commentaar te leveren. Voel je ook vrij om dit te verspreiden naar andere ecologisten, geitensokken, halfzachte groentjes en bewuste consumenten met jeuk.
Links
Pdf-je over impact van skivakanties en enkele suggesties - aanrader!:
http://www.milieudefensie.nl/publicaties/magazine/2007/januari/wintersport
Tips om wijs op wintersport te gaan, wel van een greenwashend vakantiebedrijf:
http://www.tui.nl/nl/duurzaamtoerisme/wijsopwintersport/verblijf.html
Parels van de Alpen, zogenaamde milieuvriendelijke accomodaties:
http://www.alpine-pearls.com/alpine_pearls/live/ap_navi/powerslave,id,38,nodeid,38,p,0,_language,en.html
Overzicht van milieuvriendelijke skiresorts:
http://www.skiclub.co.uk/skiclub/resorts/greenresorts/overview.asp
Een beetje surfen op het web leert wel dat je mits bewuste keuzes je impact fel kan verkleinen (zie onder).
Daarom mijn vraag aan u, wintersporters: wie wil er mee op 'de meest duurzame wintersportvakantie' ooit? En wie wil dit mee met mij uitzoeken en organiseren?
Afhankelijk van de deelnemers en hun beschikbaarheid kiezen we een periode. Het zal waarschijnlijk geen vakantie(piek)periode zijn.
Voel je vrij om commentaar te leveren. Voel je ook vrij om dit te verspreiden naar andere ecologisten, geitensokken, halfzachte groentjes en bewuste consumenten met jeuk.
Links
Pdf-je over impact van skivakanties en enkele suggesties - aanrader!:
http://www.milieudefensie.nl
Tips om wijs op wintersport te gaan, wel van een greenwashend vakantiebedrijf:
http://www.tui.nl/nl/duurzaamto
Parels van de Alpen, zogenaamde milieuvriendelijke accomodaties:
http://www.alpine-pearls.com
Overzicht van milieuvriendelijke skiresorts:
http://www.skiclub.co.uk
donderdag 25 oktober 2007
De razende Rus
Het Russisch gefluister van de eerste rij overstemt drie tenoren, vier baritons en drie bassen vooraan in de kerk. Een kortharige dertiger leunt over zijn kerkstoel en slaat een praatje met twee vrouwen achter hem. Hij toont de heren van het Antwerps-Russisch Orthodoxe koor zijn rug en ratelt in het wilde weg. De in het zwart gestoken klankkasten moeten het gezien hebben. Maar ze geven geen krimp. Handen op de rug, borst vooruit, een resem kinnen op een rij.
“’We willen dichter bij God zijn’ is de titel van het volgende lied,” legt de omvangrijkste Antwerpse bariton uit. “Deze liederen worden in Rusland traditioneel tijdens de mis gebracht. Wij brengen deze kerkgezangen als concert. Dat is uitzonderlijk. We doen het zodat jullie er kennis mee kunnen maken. Zo kunnen jullie ook dichter bij God komen.” Een stijf, Antwerps echtpaar op de vierde rij knikt. Goed zo. Het koor zet in.
De Rus van de eerste rij blijft praten. Hij doet allang geen moeite meer om te fluisteren. Het koorgezang rafelt uiteen boven de hoofden van het luidruchtige drietal. Het stel van de vierde rij schuifelt een beetje ongedurig op de stoelen en de dame priemt in zijn richting. Het lijkt haar niet te lukken om dichter bij God te komen. Ze spitst haar oorbellen.
Zegt hij daar iets over glasnost? Is zijn berenmuts zoek? Hij overloopt zijn dag waarschijnlijk. Dat hij hard heeft moeten metsen ofzo. Werkt vast in het zwart... Er moet hem misschien iets van het hart. Hij mist Siberië, of neen, hij heeft een hekel aan Tsjetsjenen en wil daar indruk mee maken op de vrouwen. Zijn vrouw heeft hem vast verplicht om mee te gaan en nu wil hij haar vriendin inpalmen. Typisch...
De koormannen planten hun kin weer op de borst en zetten een nieuw lied in. De Rus raast voort. Misschien is Russisch geen fluistertaal. Vast niet. De taal van tirannieke Tsaren en huisgebrouwde wodka moet wel uit de onderbuik komen. Ze dient versterkt te worden door een dik behaarde klankkast en uitgespuwd tussen een stel grof bebaarde lippen. Kan je dan sereniteit verwachten tijdens een concert, dat er bovendien normaal gezien geen is?
De kerk zit vol Antwerpse Russen. Die kijken er niet van op. Ze piepen met hun stoelen, gaan om een drankje of verorberen plakkerig uitziende hapjes die een collectief kwekende Russische mama’s achter in de Kerk verkoopt. De dame zucht, de orthodoxen zingen en een baby huilt in een onverstaanbaar taaltje. Cultuurbarbaren, bah.
zondag 7 oktober 2007
Uniform ≠ uniform
Kledij in beweging
Krax, Vakblad voor het jeugdwerk (okt. 2007)
Jeugdbewegingen zitten weer in de lift, maar de 250.000 Vlaamse leden en leiders dragen hun dassen, hemden, rokjes en riemen anders dan vroeger. Het uniform is niet langer uniform en in de strakke bewegingskledij van weleer zit beweging.
“Beige hemd, groene trui, groene lange broek, korte broek of rok, riem, das met dasring en eventueel groene of beige kousen”: het basisuniform van een goede Scouts of Gids, zoals het te
lezen is op de website van de eerste jeugdbeweging. Het is al jaren zo, stichter Baden Powell liep er gelijkaardig bij.
Honderd jaar later voegt Scouts en Gidsen Vlaanderen er een nota aan toe: “we nodigen je graag uit tot uiteenlopende combinaties, speelse variaties en fantasie, om met deze kledij op een individuele wijze het gemeenschappelijke karakter van scouting uit te dragen”.
Op die uitnodiging wordt gretig ingegaan. Vlaamse kinderen en jongeren naaien vignetten van hun idool op hun hemd, taggen hun naam met alcoholstift op hun das en laten een print van ‘2015 - De Tijd Loopt’ op hun rokje strijken. Lintjes, touwtjes en scoubidous fleuren hemden
in saaie kleuren op, er hangen kappen waar er voordien geen hingen en Bob Marley straalt op de rug van menige tiener.
Vooral jongeren hebben de neiging om hun uniform tot een persoonlijke outfit te ‘tunen’. Alles behalve eenvormig dus. Dat vindt Jan Van Reusel, communicatieverantwoordelijke van Scouts en Gidsen Vlaanderen, niet erg. “We laten onze groepen heel vrij in het opstellen van regels voor het dragen van hun spelkledij. Als iemand bijvoorbeeld zijn mouwen van zijn hemd wil knippen, dan zal het nationale verbond de laatste zijn die hier iets op zegt. Wel geven we richtlijnen over de plaats van de verschillende kentekens. In 1994 hebben we het basisuniform gerestyled tot prijsbewuste, kwalitatieve en ethisch verantwoorde kledingsstukken voor jongens en meisjes. Daarom spreken we liever van bewegingskledij. Het is vriendelijker, creatiever en meer uitnodigend.”
Chiro, met 96.000 leden nog steeds de grootste jeugdbeweging van Vlaanderen, heeft het over chirokledij. Dat is een assortiment aan kleren, in de kleuren rood, blauw en beige, waaruit je als groep kan kiezen. “Ons uniform is niet langer uniform, er is één stijl maar er zijn vele opties,” zegt Jürgen Sprangers van het nationale secretariaat.
“De strakke combinaties van vroeger kwamen nogal elitair over. In 1995 heeft Chiro resoluut gekozen voor eigentijdse kledij als spannende T-shirts en hippe broekrokjes.” Sprangers benadrukt het belang hiervan: “De chirokledij is nog steeds het uithangbord van de beweging. De chirojongens en meisjes moeten zin hebben om in hun hemd op de wei van Werchter te staan dansen. Als we willen dat Chiro een geslaagd merk blijft, moeten we blijven vernieuwen.”
Daarom wil Sprangers eind maart met de pedagogische leiding het beleid omtrent de
chirokledij nog eens herdenken. “In de Chiro zijn alle groepen al autonoom en vrij, niks is dwingend, ook niet wat betreft Chirokledij. We willen wel kijken of we meer opties kunnen aanbieden zodat ze nog ‘vrijer’ een assortiment kunnen puzzelen naar keuze, al is ook dat dus
niet ‘verplicht’, eigenlijk is bij ons niks verplicht.”
GEEN HONDENDROL OP MIJN HEMD
Eén van de oorspronkelijke bedoelingen van het uniform was het neutraliseren van
klassenverschillen. Eenvormige kleding overstijgt rangen en standen zodat kinderen uit alle sociale milieus op een gelijkwaardige manier met elkaar kunnen omgaan. Maar een basisuniform (hemd, broek of rok en das) kost al gauw honderd euro.
“Dat is inderdaad niet voor iedereen even snel op te hoesten,” geeft Jurgen Sprangers toe. “In een aantal Antwerpse chirogroepen hebben we een heleboel kansarme leden die zich dit niet kunnen permitteren.” Net als Chiro proberen de andere jeugdbewegingen hier wel een mouw aan te passen via tweedehandshandel of solidariteitsfondsen.
Niet iedereen is even enthousiast over het gebruik van een uniform. Jeugd Rode Kruis en de Jeugdbond voor Natuur- en Milieustudie (JNM) hebben geen uniform. Thomas de Maeseneer,
voorzitter van JNM, de snelst groeiende jeugdbeweging van Vlaanderen, huivert bij het verplichte uniform.
“Er hangt een militaristisch geurtje aan. Historisch gezien heeft de JNM ook nooit een uniform gehad (JNM ontstond in ‘83 uit een fusie van de Wielewaaljongeren en de Belgische Jeugdbond voor Natuurstudie, op haar beurt voortgekomen uit de uniformloze Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie, red.). Ik zie niet in waarom we dat nu zouden moeten invoeren. Onze leden mogen zelf kiezen wat ze dragen. JNM verkoopt ook wel topjes, sweaters en T-shirts maar we gaan hen niets opdringen.”
Jongeren laten zich trouwens niet eender wat op de mouw spelden. Toen Scouts en Gidsen Vlaanderen recentelijk een nieuw logo voorstelde, regende het reacties op het forum, omdat de steenman nogal op een hondendrol leek. Tomb schreef: “Dit kan toch niet serieus zijn?? De
gedachte erachter vind ik best goed gevonden, maar de uitvoering ervan ... spuuglelijk! Zoiets draag ik niet op mijn hemd, me dunkt!”
Het toont aan dat leden trots zijn op hun jeugdbeweging en dat ze er graag mee naar buiten treden. Dat ze de straten graag opfleuren met hun bewegingskledij tijdens de dag van de Jeugdbeweging. Maar dat het er wel goed moet uitzien. De nationale secretariaten van de jeugdbewegingen zouden hier handig op kunnen inspelen door nog meer eigentijdse en modieuze kledij en gadgets aan te bieden. Zodat kinderen hun hemd op familiefeesten dragen en jongeren ermee worden binnengelaten in discotheken. Zodat de dag van de Jeugdbeweging nog maar moeilijk te onderscheiden is van andere uniforme dagen.
Krax, Vakblad voor het jeugdwerk (okt. 2007)
Jeugdbewegingen zitten weer in de lift, maar de 250.000 Vlaamse leden en leiders dragen hun dassen, hemden, rokjes en riemen anders dan vroeger. Het uniform is niet langer uniform en in de strakke bewegingskledij van weleer zit beweging.
“Beige hemd, groene trui, groene lange broek, korte broek of rok, riem, das met dasring en eventueel groene of beige kousen”: het basisuniform van een goede Scouts of Gids, zoals het te
lezen is op de website van de eerste jeugdbeweging. Het is al jaren zo, stichter Baden Powell liep er gelijkaardig bij.
Honderd jaar later voegt Scouts en Gidsen Vlaanderen er een nota aan toe: “we nodigen je graag uit tot uiteenlopende combinaties, speelse variaties en fantasie, om met deze kledij op een individuele wijze het gemeenschappelijke karakter van scouting uit te dragen”.
Op die uitnodiging wordt gretig ingegaan. Vlaamse kinderen en jongeren naaien vignetten van hun idool op hun hemd, taggen hun naam met alcoholstift op hun das en laten een print van ‘2015 - De Tijd Loopt’ op hun rokje strijken. Lintjes, touwtjes en scoubidous fleuren hemden
in saaie kleuren op, er hangen kappen waar er voordien geen hingen en Bob Marley straalt op de rug van menige tiener.
Vooral jongeren hebben de neiging om hun uniform tot een persoonlijke outfit te ‘tunen’. Alles behalve eenvormig dus. Dat vindt Jan Van Reusel, communicatieverantwoordelijke van Scouts en Gidsen Vlaanderen, niet erg. “We laten onze groepen heel vrij in het opstellen van regels voor het dragen van hun spelkledij. Als iemand bijvoorbeeld zijn mouwen van zijn hemd wil knippen, dan zal het nationale verbond de laatste zijn die hier iets op zegt. Wel geven we richtlijnen over de plaats van de verschillende kentekens. In 1994 hebben we het basisuniform gerestyled tot prijsbewuste, kwalitatieve en ethisch verantwoorde kledingsstukken voor jongens en meisjes. Daarom spreken we liever van bewegingskledij. Het is vriendelijker, creatiever en meer uitnodigend.”
Chiro, met 96.000 leden nog steeds de grootste jeugdbeweging van Vlaanderen, heeft het over chirokledij. Dat is een assortiment aan kleren, in de kleuren rood, blauw en beige, waaruit je als groep kan kiezen. “Ons uniform is niet langer uniform, er is één stijl maar er zijn vele opties,” zegt Jürgen Sprangers van het nationale secretariaat.
“De strakke combinaties van vroeger kwamen nogal elitair over. In 1995 heeft Chiro resoluut gekozen voor eigentijdse kledij als spannende T-shirts en hippe broekrokjes.” Sprangers benadrukt het belang hiervan: “De chirokledij is nog steeds het uithangbord van de beweging. De chirojongens en meisjes moeten zin hebben om in hun hemd op de wei van Werchter te staan dansen. Als we willen dat Chiro een geslaagd merk blijft, moeten we blijven vernieuwen.”
Daarom wil Sprangers eind maart met de pedagogische leiding het beleid omtrent de
chirokledij nog eens herdenken. “In de Chiro zijn alle groepen al autonoom en vrij, niks is dwingend, ook niet wat betreft Chirokledij. We willen wel kijken of we meer opties kunnen aanbieden zodat ze nog ‘vrijer’ een assortiment kunnen puzzelen naar keuze, al is ook dat dus
niet ‘verplicht’, eigenlijk is bij ons niks verplicht.”
GEEN HONDENDROL OP MIJN HEMD
Eén van de oorspronkelijke bedoelingen van het uniform was het neutraliseren van
klassenverschillen. Eenvormige kleding overstijgt rangen en standen zodat kinderen uit alle sociale milieus op een gelijkwaardige manier met elkaar kunnen omgaan. Maar een basisuniform (hemd, broek of rok en das) kost al gauw honderd euro.
“Dat is inderdaad niet voor iedereen even snel op te hoesten,” geeft Jurgen Sprangers toe. “In een aantal Antwerpse chirogroepen hebben we een heleboel kansarme leden die zich dit niet kunnen permitteren.” Net als Chiro proberen de andere jeugdbewegingen hier wel een mouw aan te passen via tweedehandshandel of solidariteitsfondsen.
Niet iedereen is even enthousiast over het gebruik van een uniform. Jeugd Rode Kruis en de Jeugdbond voor Natuur- en Milieustudie (JNM) hebben geen uniform. Thomas de Maeseneer,
voorzitter van JNM, de snelst groeiende jeugdbeweging van Vlaanderen, huivert bij het verplichte uniform.
“Er hangt een militaristisch geurtje aan. Historisch gezien heeft de JNM ook nooit een uniform gehad (JNM ontstond in ‘83 uit een fusie van de Wielewaaljongeren en de Belgische Jeugdbond voor Natuurstudie, op haar beurt voortgekomen uit de uniformloze Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie, red.). Ik zie niet in waarom we dat nu zouden moeten invoeren. Onze leden mogen zelf kiezen wat ze dragen. JNM verkoopt ook wel topjes, sweaters en T-shirts maar we gaan hen niets opdringen.”
Jongeren laten zich trouwens niet eender wat op de mouw spelden. Toen Scouts en Gidsen Vlaanderen recentelijk een nieuw logo voorstelde, regende het reacties op het forum, omdat de steenman nogal op een hondendrol leek. Tomb schreef: “Dit kan toch niet serieus zijn?? De
gedachte erachter vind ik best goed gevonden, maar de uitvoering ervan ... spuuglelijk! Zoiets draag ik niet op mijn hemd, me dunkt!”
Het toont aan dat leden trots zijn op hun jeugdbeweging en dat ze er graag mee naar buiten treden. Dat ze de straten graag opfleuren met hun bewegingskledij tijdens de dag van de Jeugdbeweging. Maar dat het er wel goed moet uitzien. De nationale secretariaten van de jeugdbewegingen zouden hier handig op kunnen inspelen door nog meer eigentijdse en modieuze kledij en gadgets aan te bieden. Zodat kinderen hun hemd op familiefeesten dragen en jongeren ermee worden binnengelaten in discotheken. Zodat de dag van de Jeugdbeweging nog maar moeilijk te onderscheiden is van andere uniforme dagen.
maandag 13 augustus 2007
De Grote Bosbeving
De Grote Bosbeving is het verhaal waarvoor zus Loes de illustraties en ik de tekst maakte. Met dit kinderverhaal bestoken we momenteel het Vlaamse uitgeverslandschap. Veel leesplezier en ja, feel free to comment!
De Grote Bosbeving
Wat een nacht! De aarde had gerommeld en gekraakt. Het hele bos schudde en beefde. Urenlang... En toen de zon de dieren uit het bos wekte, keken ze raar op. Wat was hier allemaal gebeurd?
De kat bekeek het bos met slaperige ogen. Zag ze dat goed? Op de plaats van de jonge berk stond nu... de oude eik. De wortels van de beuk wezen in de lucht en zijn kruin stak in de grond. De heuvel was een vallei geworden en de rivier stroomde een eindje verder dan normaal.
"Ooh aah, wat een troep!" riep de kat, die niet van troep hield. Ze dacht heel even na - katten kunnen erg snel denken: "Vannacht is er een bosbeving geweest. Dat moet ik de andere dieren vertellen!"
De kat huppelde snel van boom naar boom en van hol naar hol met het nieuws. De wolf begroette haar niet met 'ooh' en 'aah', zoals de andere dieren, maar zei droogjes: "Wacht eens even, kat. Je huppelt. Katten huppelen toch niet? Dat doen alleen konijnen."
De ijdele kat stopte met huppelen, bekeek zichzelf en krijste: "Wat is dit?!" Ja, deze fiere boskat was opgestaan met een donzig konijnenstaartje en pluizige achterpootjes.
"Ik begrijp het al," zei de wolf, die nog sneller kon denken dan de kat. "De bosbeving van vannacht was bijzonder groot en hevig. Ze heeft álles door elkaar geschud. Jouw lichaam is terecht gekomen op dat van het konijn." De wolf voelde zichzelf een groot denker.
De kat begon zachtjes te miauwen. Dat het niet waar kon zijn, dat het een drama was. De wolf probeerde haar –een beetje onhandig misschien- te troosten door haar te aaien met zijn grote pluimstaart.
"Wolf!" riep de kat die nu een beetje op een konijn leek. "Je hebt de pluimstaart van de eekhoorn!"
"Waaah!" De wolf zette het op een jammeren van jewelste. "Boehoe, ik ben mijn stoere vlassige staart en mijn potige lijf kwijt. Kijk nu eens hoe stom ik eruit zie. Ik ben toch geen onnozele, zielige eekhoorn... boehoehoe," huilde de wolf en hij probeerde ook zichzelf te troosten met zijn vederzachte staart.
"Help! Heeeelp!" Moeder gans kwam op het lijf van de wezel aangestoven. "Ik ben één van mijn kleintjes kwijt!" De wolfeekhoorn en het katkonijn zetten het op een zoeken.
"Oh sorry, is dat van jou?" mompelde de wezel sloom en hij liet een klein gansje uit zijn bek vallen. De wezel waggelde teleurgesteld weg. "Ik vond het al zo vreemd dat deze lekkere hapjes me zomaar volgden." Moeder gans snoof van woede.
De dieren die nog sliepen werden gewekt door het tumult. Eén voor één merkten ze de verschrikkelijke gevolgen van de bosbeving op. Álle dierenlichamen waren door elkaar geschud. Het everzwijn, met de stekels van de egel op zijn rug, vond het gek dat de dieren er 's nachts niets van hadden gemerkt. Maar niemand kon zich iets herinneren...
"Het moet een gigantische bosbeving zijn geweest," piepte meneer eekhoorn angstig, terwijl zijn kattenpootjes hem een wasbeurt gaven.
"Dit heb ik nog nooit meegemaakt," zuchtte de miereneter, terwijl hij een ei legde. "Hé, wat leuk, een ei! Lekker..."
Het bos stond op stelten. De rat fladderde vrolijk rond als een vleermuis en de vleermuis spon voor het eerst in haar leven een spinnenweb. De boskip rende rond als een rat en juffrouw rat kreeg het lijf van een kater die achter haar aan holde. In het hele bos was maar één dier dat nergens last van had...
De uil.
De uil was die nacht zoals steeds gaan jagen aan de weides achter het bos. Toen hij die ochtend het nieuws vernam, schudde hij zijn grijze hoofd.
"Zo kan het niet verder, vrienden. We moeten terug naar hoe het vroeger was." Iedereen knikte angstig. De uil zette al de dieren op een rij: de wolf met de eekhoornstaart (die zichzelf onophoudelijk streelde), de wezel met de kont van moeder gans (die er kleine gansjes mee probeerde lokken), de miereneter met de bips van de boskip (die nog meer eieren perste), ...
De uil begon aan een moeilijke opdracht.
De uil ruilde lichamen en hoofden om, wisselde dieren van plek en dat alles in een flitsend tempo. De wezel kreeg zijn gladde buik terug van de gans. De gans kreeg haar verenpak terug van de wezel. De kleintjes wisten weer wie ze moesten volgen. Het was een gepuzzel en gedoe maar de uil was de beste puzzelaar van het bos. Dat wist iedereen. Toen het begon te schemeren waren de dieren weer hun oude zelf. Ook de rivier, de heuvels en bomen stonden weer op hun normale plaats.
"Dat moeten we vieren!" knorde het everzwijn luid. "Snij de paddestoelenpastei aan –grote stukken graag, ik heb honger! -, breng de bosbessencake en laat het ambersap vloeien." Er klonk gejuich. "O ja," mompelde de uil, "vraag de nachtegalen of ze een lied willen komen zingen. Zo hoort het." Hij was blij orde op zaken te kunnen stellen. Maar toen de nachtegalen het feest inzongen waren niet alle dieren tevreden...
De wolf miste zijn zachte, troostende pluimstaart al. De kat voelde zich toch mooier met een konijnenkontje. De miereneter, die zijn mieren graag met een eitje erbij at, betreurde dat hij geen eieren meer kon leggen. De egel had altijd al willen vliegen en juffrouw rat zou wel eens willen grommen als een wolf. De dieren dronken veel ambersap en bij elke beker wilden ze nog liever van lichaam wisselen.
Maar de oude uil moest er niet van weten. "Geen denken aan!" en humeurig maakte hij zich klaar om te gaan jagen. Hij streek zijn veren glad en vertrok klapwiekend.
Maar de kat had een slim plannetje bedacht en ze riep alle dieren samen.
"Luister," fluisterde ze en toen ging ze zo zacht praten dat de uil, die zeer goede oren had, het nooit zou kunnen horen. "Als we nu eens... ja, en dan... uit de hoge eik... oh ja, en spechten in plaats van nachtegalen... psssws... fantastisch!"
Meteen daarna zetten de spechten een ritmisch muziekje in. De dieren van het bos, normaal gezien geen grote dansers, begonnen te dansen zoals ze nog nooit hadden gedaan. Ze walsten, ze huppelden, ze sprongen en ze stampten. De konijnen deden haasje over, meneer en mevrouw eekhoorn sprongen samen uit de hoge eik (meneer eekhoorn was wel heel bang), de wolf liet zich vallen van een hoge steen en de gansjes waggelden zo hard ze konden.
De bosgrond schudde en beefde onder het gedans. De aarde rommelde en kraakte. Het zou een wilde nacht worden. Ja, met dieren die zo hevig tekeer gingen zat een nieuwe bosbeving er wel in.
De Grote Bosbeving
Wat een nacht! De aarde had gerommeld en gekraakt. Het hele bos schudde en beefde. Urenlang... En toen de zon de dieren uit het bos wekte, keken ze raar op. Wat was hier allemaal gebeurd?
De kat bekeek het bos met slaperige ogen. Zag ze dat goed? Op de plaats van de jonge berk stond nu... de oude eik. De wortels van de beuk wezen in de lucht en zijn kruin stak in de grond. De heuvel was een vallei geworden en de rivier stroomde een eindje verder dan normaal.
"Ooh aah, wat een troep!" riep de kat, die niet van troep hield. Ze dacht heel even na - katten kunnen erg snel denken: "Vannacht is er een bosbeving geweest. Dat moet ik de andere dieren vertellen!"
De kat huppelde snel van boom naar boom en van hol naar hol met het nieuws. De wolf begroette haar niet met 'ooh' en 'aah', zoals de andere dieren, maar zei droogjes: "Wacht eens even, kat. Je huppelt. Katten huppelen toch niet? Dat doen alleen konijnen."
De ijdele kat stopte met huppelen, bekeek zichzelf en krijste: "Wat is dit?!" Ja, deze fiere boskat was opgestaan met een donzig konijnenstaartje en pluizige achterpootjes.
"Ik begrijp het al," zei de wolf, die nog sneller kon denken dan de kat. "De bosbeving van vannacht was bijzonder groot en hevig. Ze heeft álles door elkaar geschud. Jouw lichaam is terecht gekomen op dat van het konijn." De wolf voelde zichzelf een groot denker.
De kat begon zachtjes te miauwen. Dat het niet waar kon zijn, dat het een drama was. De wolf probeerde haar –een beetje onhandig misschien- te troosten door haar te aaien met zijn grote pluimstaart.
"Wolf!" riep de kat die nu een beetje op een konijn leek. "Je hebt de pluimstaart van de eekhoorn!"
"Waaah!" De wolf zette het op een jammeren van jewelste. "Boehoe, ik ben mijn stoere vlassige staart en mijn potige lijf kwijt. Kijk nu eens hoe stom ik eruit zie. Ik ben toch geen onnozele, zielige eekhoorn... boehoehoe," huilde de wolf en hij probeerde ook zichzelf te troosten met zijn vederzachte staart.
"Help! Heeeelp!" Moeder gans kwam op het lijf van de wezel aangestoven. "Ik ben één van mijn kleintjes kwijt!" De wolfeekhoorn en het katkonijn zetten het op een zoeken.
"Oh sorry, is dat van jou?" mompelde de wezel sloom en hij liet een klein gansje uit zijn bek vallen. De wezel waggelde teleurgesteld weg. "Ik vond het al zo vreemd dat deze lekkere hapjes me zomaar volgden." Moeder gans snoof van woede.
De dieren die nog sliepen werden gewekt door het tumult. Eén voor één merkten ze de verschrikkelijke gevolgen van de bosbeving op. Álle dierenlichamen waren door elkaar geschud. Het everzwijn, met de stekels van de egel op zijn rug, vond het gek dat de dieren er 's nachts niets van hadden gemerkt. Maar niemand kon zich iets herinneren...
"Het moet een gigantische bosbeving zijn geweest," piepte meneer eekhoorn angstig, terwijl zijn kattenpootjes hem een wasbeurt gaven.
"Dit heb ik nog nooit meegemaakt," zuchtte de miereneter, terwijl hij een ei legde. "Hé, wat leuk, een ei! Lekker..."
Het bos stond op stelten. De rat fladderde vrolijk rond als een vleermuis en de vleermuis spon voor het eerst in haar leven een spinnenweb. De boskip rende rond als een rat en juffrouw rat kreeg het lijf van een kater die achter haar aan holde. In het hele bos was maar één dier dat nergens last van had...
De uil.
De uil was die nacht zoals steeds gaan jagen aan de weides achter het bos. Toen hij die ochtend het nieuws vernam, schudde hij zijn grijze hoofd.
"Zo kan het niet verder, vrienden. We moeten terug naar hoe het vroeger was." Iedereen knikte angstig. De uil zette al de dieren op een rij: de wolf met de eekhoornstaart (die zichzelf onophoudelijk streelde), de wezel met de kont van moeder gans (die er kleine gansjes mee probeerde lokken), de miereneter met de bips van de boskip (die nog meer eieren perste), ...
De uil begon aan een moeilijke opdracht.
De uil ruilde lichamen en hoofden om, wisselde dieren van plek en dat alles in een flitsend tempo. De wezel kreeg zijn gladde buik terug van de gans. De gans kreeg haar verenpak terug van de wezel. De kleintjes wisten weer wie ze moesten volgen. Het was een gepuzzel en gedoe maar de uil was de beste puzzelaar van het bos. Dat wist iedereen. Toen het begon te schemeren waren de dieren weer hun oude zelf. Ook de rivier, de heuvels en bomen stonden weer op hun normale plaats.
"Dat moeten we vieren!" knorde het everzwijn luid. "Snij de paddestoelenpastei aan –grote stukken graag, ik heb honger! -, breng de bosbessencake en laat het ambersap vloeien." Er klonk gejuich. "O ja," mompelde de uil, "vraag de nachtegalen of ze een lied willen komen zingen. Zo hoort het." Hij was blij orde op zaken te kunnen stellen. Maar toen de nachtegalen het feest inzongen waren niet alle dieren tevreden...
De wolf miste zijn zachte, troostende pluimstaart al. De kat voelde zich toch mooier met een konijnenkontje. De miereneter, die zijn mieren graag met een eitje erbij at, betreurde dat hij geen eieren meer kon leggen. De egel had altijd al willen vliegen en juffrouw rat zou wel eens willen grommen als een wolf. De dieren dronken veel ambersap en bij elke beker wilden ze nog liever van lichaam wisselen.
Maar de oude uil moest er niet van weten. "Geen denken aan!" en humeurig maakte hij zich klaar om te gaan jagen. Hij streek zijn veren glad en vertrok klapwiekend.
Maar de kat had een slim plannetje bedacht en ze riep alle dieren samen.
"Luister," fluisterde ze en toen ging ze zo zacht praten dat de uil, die zeer goede oren had, het nooit zou kunnen horen. "Als we nu eens... ja, en dan... uit de hoge eik... oh ja, en spechten in plaats van nachtegalen... psssws... fantastisch!"
Meteen daarna zetten de spechten een ritmisch muziekje in. De dieren van het bos, normaal gezien geen grote dansers, begonnen te dansen zoals ze nog nooit hadden gedaan. Ze walsten, ze huppelden, ze sprongen en ze stampten. De konijnen deden haasje over, meneer en mevrouw eekhoorn sprongen samen uit de hoge eik (meneer eekhoorn was wel heel bang), de wolf liet zich vallen van een hoge steen en de gansjes waggelden zo hard ze konden.
De bosgrond schudde en beefde onder het gedans. De aarde rommelde en kraakte. Het zou een wilde nacht worden. Ja, met dieren die zo hevig tekeer gingen zat een nieuwe bosbeving er wel in.
zondag 17 juni 2007
Achter de schermen van de Anarchisten
Achter de schermen van de Anarchisten
Drie campings in de buurt van Heiligendamm boden 12.000 demonstranten een toevluchtsoord om hun blokkadeacties tegen de G8-top voor te bereiden. Black blockers, queers, clowns en andere activisten hielden de basisdemocratische campings zelf draaiende. Een verslag uit Camp Reddelich, een voorbeeldig andersglobalistisch alternatief.
Reddelich is niet meer dan een handvol huizen op een heuvel, in het Noordoosten van Duitsland. Maar de weg erheen ziet groen van de combi's en het gonst er van de bedrijvigheid. Spandoeken met opschriften als 'Tropical temperatures in Hawailigendamm' en 'G8 Gegenwind' schermen Camp Reddelich af van nieuwsgierige politiefotografen. Aan een zelfgemaakte barricade bewaken de
rabbits, een groepje vrijwilligers, de ingang van het kamp. De Bullen van de Polizei komen er niet meer in. Dat beslisten de kampbewoners toen de agenten 's nachts meermaals hun sirenes tussen de tentjes hadden laten loeien. Kwestie van hen terug te treiteren.
Camp Reddelich oogt als een festivalcamping. Tentjes staan kriskras door elkaar. Hanenkammen, zwarte kaptruien en petjes met pins zoeken naar lege plekjes. Iemand komt voorbij met een dampend bord veganistisch eten, recht uit de volkskeuken. "Ik moest niet meer dan een vrije bijdrage betalen, geweldig! Ik heb 2 euro gegeven. Er hing een bordje dat er al voor 27.000 euro kosten aan eten zijn en dat er 7.000 euro is binnengekomen." Op een gesjorde uitkijktoren loeren twee rabbits in het zwart met hun verrekijker naar de rondcirkelende helikopters, het alarm binnen handbereik.
"Selbstorganisierte Camps sind kein Pauschalurlaub! Die Camps sind Mitmachcamps. Sie funktionieren nur, wenn alle mithelfen statt zu konsumieren!" De website van camping-07 is duidelijk. Wie hier logeert moet zijn steentje bijdragen. Dat gaat om meer dan de 5 euro –please support activism, donate- per overnachting. Kampeerders maken de camping: sprokkelhout verzamelen, wc's kuisen, zitbanken timmeren, afval ophalen, geluidsoverlast beperken en koken voor 4000 mensen.
Camp Reddelich is onderverdeeld in barrio's of wijken. De queers, een vrolijk allegaartje van holebi's, transgenders en transseksuelen die zichzelf buiten de heteronormen plaatst, hebben hun eigen barrio, de Belgen en Nederlanders zitten samen met het netwerk Dissent in de yellow barrio en de gemediatiseerde zwartgeklede Autonomen zoeken elkaar op in de black barrio. De barrio's besturen het kamp op basisdemocratische wijze. Van onderuit, zeg maar. Elke ochtend en avond wordt er een plenum gehouden. Vertegenwoordigers van de verschillende barrio's vinden elkaar in het overkoepelende plenum in de grote blauwe circustent.
Daar is een discussie gaande over hoe het kamp moet reageren als de politie binnenvalt. De activisten gebruiken gebarentaal om hun standpunten te ondersteunen. Vergaderen met zo'n massa is immers niet evident. Een vinger omhoog is een punt maken, twee vingers is een direct antwoord daarop. Wie de L van Language vormt tussen duim en wijsvinger vraagt om vertaling. Duits en Engels wisselen elkaar snel af in het veelal jonge internationale gezelschap. Draaien met de handen naast het hoofd staat voor toestemming, een vuist is een veto.
De vijfvingertactiek
De chemische wc's zijn beklad met slagzinnen en stickers als 'Smash G8', 'Anticapitalista' en 'Consume, be silent, die'. Mannen schuiven aan bij een gigantische douchecel met door de zon verwarmd water. In de bar zaagt men hout voor 's avonds. Vanuit een hoekje waait Bob Dylan over het terrein. De zon schijnt en het idealisme broeit. Het wij-gevoel doet dromen. Dat het anders kan.
Op een open vlakte krijgen een 300-tal kampbewoners actietraining van de koepelorganisatie Block G8. Vier uur lang trainen ze op vreedzame blokkadetechnieken, het vermijden van escalaties en omgaan met politiegeweld. De actietrainingen zullen de hele week doorgaan om duizenden activisten klaar te stomen tegen woensdag en donderdag, de eerste dagen van de top. "Wir gehen, um zu bleiben! Dat is ons lemma. In deze training leer je hoe we op de wegen naar Heiligendamm geraken en hoe we er kunnen blijven." De actietrainer van dienst maakt zijn publiek enthousiast.
De helft van de manifestanten mag als politieagenten op een rij gaan staan, de andere helft probeert er door te breken. Een eerste aanval van de actievoerders, in blok naar voren, wordt tegengehouden. "Het is goed om eens agent te zijn," zegt een aanhanger van de jonge Grünen. "Zo'n massa die op je afkomt, is echt wel beangstigend." Ander plan: de vijfvingertactiek, een uiterst succesvolle doorbraakmethode bij de blokkades van kerntransporten. Waar de politie tot dusver geen antwoord op heeft.
De actievoerders verdelen zich in vijf groepjes, van pink tot duim, en stellen zich terug als een gesloten hand op. Onder oppeppend geschreeuw –"wir sind friedlich, was seid ihr!?"- lopen ze op het cordon af. Tien meter voor de confrontatie –"split, split!"- gaan de vijf vingers hun eigen weg. De agenten schuifelen zenuwachtig mee. Elke vinger valt vervolgens uit elkaar, agenten grijpen naar de eerste rij en alle anderen glippen tussen de mazen van het net. Wanneer meer dan de helft van de manifestanten zich achter de verdwaasde agenten bevindt, hebben ze weinig andere keuze dan de anderen ook door te laten. Het is een eenvoudige maar goed uitgekiende techniek en ze zal de actievoerders nog van pas komen.
"Als je door een hond wordt gebeten, probeer dan vooral je arm niet weg te trekken, dat maakt de wonde dieper." "Politiepaarden zijn erop getraind in massa's te trappen. Bovendien zijn ze doof." "Bij peperspray haal je je sjaaltje boven dat bij voorkeur in azijn of citroensap is gedoopt. Probeer je ademhaling te controleren en niet in paniek te geraken. De street medics zullen je ogen uitspoelen." Het regent straffe verhalen en actietips tegen politiegeweld. De grote groep minder ervaren actievoerders fluistert opgewonden tegen elkaar. De spanning stijgt. Sommigen beslissen af te haken, anderen voelen zich net gesterkt door de grote groep.
Het rollenspel gaat door. Tijdens de training van de zitblokkade, armen en benen in elkaar gestrengeld, dreigt de politie zogezegd met geweld. Wie blijft er en voor wie is dit genoeg om ermee te stoppen? Iedereen vormt kleine affinity groups van vijf tot vijftien personen die snel tot een gezamenlijk standpunt komen. De spreekbuizen van de verschillende groepjes leggen het standpunt voor in het plenum. Teneur: "Wir sind gekommen, um zu bleiben."
Met 6.000 betogers rond de politie
De nacht valt. Aan kleine vuurtjes wordt gefluisterd. Gedecentraliseerde groepjes smeden plannen om de wegen naar het kuuroord Heiligendamm te blokkeren. Gekopieerde stafkaarten van de kustregio, beschikbaar aan de ingang, gaan van hand tot hand. Caffeïnehoudende drankjes ook. Vandaag wordt er geen alcohol geserveerd, morgen grote dag.
Om drie uur 's nachts schelt het alarm van één van de megafoons vanop de uitkijktoren over het kamp. "Polizei, police! Aufstehen, get up!" wordt er van barrio naar barrio geroepen. In een mum van tijd staat het halve kamp met pompend hart rond de toren. Adrenaline voor niets, zo blijkt. Vals alarm, het is onduidelijk hoe dat kon gebeuren. Mensen proberen terug te gaan slapen maar Camp Reddelich zoemt van de opwinding. Helikopters doorkruisen het luchtruim en de honden van de buren blaffen.
Drie uur later vinden de eerste voorbereidende vergaderingen plaats. Boterhammen worden gesmeerd, regenjassen ingepakt, water met Malox vermengd tegen het traangas. De queers gaan in roze want Pink is black. Om acht uur verlaat een stratenlange stoet het kamp, vinger per vinger, op weg naar Heiligendamm. Wanneer de politie een eerste weg afsluit, slaat de groep links het bos in. "Dit is ongelooflijk," zegt een Belgisch meisje, "Ik had verwacht dat ze het hele kamp zouden omsingelen en we geen twee straten ver zouden komen. Maar ze lijken met zo weinig ..." Bij een asfaltweg iets verder in het bos staat dezelfde politie-eenheid er terug. Drie boomstammen en een enorme mensenmassa houden hen tegen. De regio telt 16.000 agenten maar deze eenheid is kansloos.
Niet veel later beginnen 8 helikopters boven het bos te cirkelen. "Warmtegevoelige camera's," denkt iemand. "Worden normaal gezien ingezet tegen terroristen. Het lijkt wel oorlog!" De optocht gaat verder over de velden, een colonne journalisten in het kielzog. Een Berlijnse punkster: "Dat hebben we graag. Dit toont de andere kant van de beweging, bovendien zullen ze hopelijk de repressie van de politie wat afzwakken. Duitsland wil geen mal figuur slaan." Ze draagt een pin met ACAB erop: 'All Cops Are Bastards'.
Wanneer de eerste eenheid zwaar bewapende agenten met schilden de velden in komt lopen, splitsen de verschillende vingers op. Ze steken op verschillende plaatsen een beek over. Natte voeten, brandnetels, een enkele doorweekte rugzak. Niets voor de agenten, die keren terug om hun collega's op de hoofdweg te gaan helpen. Maar ook dat is tevergeefs want voor ze er erg in hebben, zitten er duizend jongeren te juichen voor hen. En duizend jongeren achter hen. En nog eens vierduizend daar rond. "Perfect, nu zullen hun collega's ook wel afzien van traangasgranaten," zegt de Berlijnse.
Twee dagen en twee nachten lang zal de hoofdweg naar Heiligendamm op vreedzame wijze bezet blijven. De verschillende barrio's van Camp Reddelich zetten de logistiek op om eten, drank en slaapzakken naar de blokkades te brengen. Het Legal Team onderhandelt met de politie om de transporten door te laten. De sfeer is uitgelaten. De organisatie van de top heeft een aantal genodigden laten weten dat ze best in hun hotel blijven omdat de vier wegen geblokkeerd zijn. Gejuich. De zwartgeklede Autonomen breken de versperring van prikkeldraad af en gebruiken de veiligheidsnetten om hangmatten tussen de grote linden mee te maken. De clowns gaan klaprozen aan de agenten aanbieden. Een sambaband speelt op de hartslag van de beweging. Het rommelt in Rostock.
Artikel op mo.be
Abonneren op:
Posts (Atom)
