Mijn snot zit vol hoofd, ik ril van de warmte en hoest als een hond. Het is nog geen tien uur maar ik heb het gevoel dat ik er al tweeëntwintig uur eerder in had moeten liggen. Eindelijk thuis, denk ik en ik open de deuren van de ijdele hoop. 'BIENVENIDA JASMIN.' Ik wankel. De welkomstwoorden in netjes uitgeknipte kleurige letters plakken in een vrolijke boog tegen de muur van de onderburen. Onder de boog: een tafel met gebak en gekook, goed voor pakweg twintig Argentijnen. In de hoek boosteren latinoritmes van de witte producten.
Er knapt iets in mij:
fiesta bij de buren (die gestoorden van '
What if God was one of us'). Dat is als een dertienkoppig cumbiaorkest in je slaapkamer, drie tafelspringers op je nachtkastje en een onderbroekenlolmaker tussen de lakens.
Ik wanhoop, meer nog: ik onthoop. In het Spaans klinkt dat als
desesperación, een in frennen en gaten gesprongen luchtkasteel van illusies. Een geloof ontdaan van wortel en bladgroen.
De nacht valt aan. Ik wroet terwijl de razernij tussen mijn oordopjes woedt. Mijn zenuwen zinken in mijn kussen en ik bijt mijn lip stuk op mantra's als: 'Dat doen ze expres.'
Ik voel me zo immens en onmenselijk diep geschonden - waarom is stilte geen mensenrecht? - dat ik er het vertrouwen in verlies. Ik zin op ochtendlijke wraak maar hou het uiteindelijk op zinspelen.
