woensdag 29 april 2009

Schrijvers brok

13:26 Dit is een test. Een uitdaging zowaar. Ik geef mezelf 15 minuten om een blog online te zwieren. Want het echte werk wacht in grote exceldocumenten met begrotingen en doelstellingen enzo. Vooral doelstellingen. 13:27 Het lukt deze dagen niet om zwierbare schrijfsels uit het toetsenbord te wringen. Ik zou 13:28 iets kunnen vertellen over het koppel in een straatstalletje, langs één van de drukst bereden wegen van Guatemala. Dat tussen de uitlaatgassen verharde kauwgommen en lauwe frisdranken verkocht. En hoe ze uitlegden dat ze er al 30 jaar stonden, met hun stalletje. 13:29 Elke dag, ook op zondag. En ik zou kunnen beschrijven hoe de man de verrimpelde hand van zijn vrouw 13:30 zachtjes vasthield en ze elkaar wat streelden. Elke dag, ook op zondag. 13:31 Maar aan dat soort meeldraderij doe ik niet mee. Dus skim ik mijn week op zoek naar andere 13:32 verhalen. Misschien is het de moeite om te beschrijven hoe een vriendin die in een bank werkt me 5 euro leende, recht uit de kluis, als ik het morgen maar zou terugbrengen maar shit neen 13:33 dat leest geen hond. Ik schrijf mezelf vast. En dan moet de brok ook nog eens herlezen worden. 13:34 Dat kan ik in de volgende minuten doen. Misschien bedenk ik nog wel een leuk einde. 13:35 Of zo. 13:36 ... 13:37 Of... 13:38 ... 13:39... 13:40 Of misschien ook niet.

zondag 26 april 2009

Appelogen die meelezen


Foto gjcharlet

Lezer,

Hebt u vandaag het onbehaaglijke gevoel dat er iemand over uw schouder mee zit te lezen? Een loenzende buitenstaander, een letterdief, een vreemd paar ogen. Dat kan best, want vanaf vandaag stel ik elke zondag als gastblogger een vraag op Appelogen.be. Of snot speeksel kan worden, bijvoorbeeld. En die durven wel eens doorklikken.

Aan de lezers van Appelogen.be die hier terecht komen via de Hamstervraag: welkom. Op uw vertrouwde blog stel ik de vragen. Hier vindt u al eens een antwoord.

Met zaagsel,

Hamster Rave

Moeder waarom leven wij?


Foto dgoodin

Gestruikeld over twee fragmenten in een boek en twee godverdomse dagen plat op mijn gezicht blijven liggen.

P 49. Als je een miljoen jaar gelijkstelt aan een seconde, dan is het universum vijfenhalf uur oud. De geschiedenis van de Aarde zou iets meer dan een uur duren, die van de mens een paar seconden, en onze individuele verhalen zouden zo onbeduidend klein zijn dat ze niet gemeten zouden kunnen worden.

P 52. Leven is niet enkel en alleen het resultaat van toeval. Biochemici en moleculaire biologen hebben via computermodellen aangetoond dat dat wiskundig gezien onmogelijk is. Om de aminozuren en tweeduizend onderliggende enzymen samen te laten komen in een keten en om die een levende cel te laten vormen, zou meer tijd nodig zijn dan de leeftijd van het universum- miljarden en miljarden jaren. De mogelijkheden hiervoor zijn tien tot de duizendste tegen een.

Leonardo Boff (1997), Cry of the Earth, Cry of the Poor.

donderdag 23 april 2009

Waarom ben jij vegetariër?

Keer op keer, de vraag op mijn bord. Steevast aan tafel voorgeschoteld. 'Waarom ik eigenlijk vegetariër ben?' Waarna, telkens weer, de uitleg (1. ecologie, 2. de vleesindustrie, 3. overconsumptie en 4. gezondheid) en een debat dat warmte en smaak onttrekt. Geen zin meer, weg sfeer. Zo niet de laatste keer. Toen ik uitschoot, mijn aardappel de lucht in vloog, en met mijn vork wees: 'Waarom eet jij eigenlijk vlees?'

Martin Bril en de kunst van het kijken


Foto roel1943

Martin Bril is dood. De eerste schrijver van wie ik de cursiefjes helemaal uitlas. De vaste waarde in de rechterbovenhoek toen ik nog in Leiden was. Groot voorbeeld voor kleine sam. De kunst van Brils' kijken wordt toegelicht in een oud interview in De Volkskrant (28/09/01).

Volgens hem kijkt hij niet anders dan anderen. Ziet hij ook niet meer dan anderen. Hij heeft zich alleen getraind in het waarnemen van de goede details omdat ze zo belangrijk zijn bij het neerzetten van mensen, de personages in zijn miniaturen. ‘Het zegt iets over iemand als hij een pinkring draagt. Ik zal altijd vermelden dat hij een pinkring droeg, met name als het een gouden is. Ik zal er alleen nooit bij zetten wát het betekent een pinkring te dragen. Omdat het typisch een suggestief detail is waarvan het mooi is dat in het midden te laten. Maar iedereen denkt er iets bij - als je het opschrijft.’

Meer over Brils leven en pen in 'Postuum: De oppervlakte was diep genoeg'.

woensdag 22 april 2009

Winkelgrapjas

Zonder woorden.

het bier voorbij


Foto: Lauren Bailey

het gezelschap lauw het bier voorbij
de gezelligheid de ruimte al
vaak verteld en de
verhalen steeds
kleiner

maandag 20 april 2009

Postscriptum bij het wilde feestje

Ik was het die hoopte dat de jongen zou vallen.* Terwijl ik zijn zwaai- en wiekgestuiter stond te observeren, wilde ik simpelweg dat hij het evenwicht verloor. Omdat dat, kan je nagaan, een beter einde van mijn schrijfsel zou zijn: onzekere jongen tussen de grote mensen, doet of hij loos gaat en knalt tegen de vlakte, terug bij af. Slecht van me. Dat ik hoop op drama omdat dat beter schrijft. Op emotie die gladder binnenglijdt en een lot dat lekkerder leest.

Vandaag hoorde ik dat er ‘iets scheelde’ met die jongen. Dat maakt zijn personage veel minder interessant. Ik besluit hem te beschrijven alsof ik dat niet weet en de informatie achter te houden voor mijn lezers. Soms is het ware leven net geen boek waard.

Het wilde feestje

Hij is hooguit achttien maar hij meent het: ‘Boooorn to be wild!’

Het komt er luider uit dan voorzien. Op zijn eentje naar het feest gekomen, een jongetje op avontuur. Werpt zijn handen in de lucht als hij roept, wijsvingers hemelwaarts, en trekt een moeilijk hoofd. Schokt net na de tel met zijn schouders en draait zich weg van de mensen die doen of ze hem niet aanstaren.

Dat zijn een handvol feestgangers in een binnentuin aan het meer van Atitlan, Guatemala. Beetje verveeld dat er niet meer volk is komen opdagen en eigenlijk niet zo tevreden met de gasten die er wel zijn. Maar he, het is zaterdag dus praten ze wat langs elkaar heen en vertellen over hoe goed ze de organisator van de avond kennen. Joh.

In een hoek van de tuin, onder een golfplaten afdak, wanen drie veertigers in hemd, als hippies blijven plakken aan het meer, zich nu eens Axel Rose, dan weer Kurt Cobain. Ook Bob Marley komt langs die avond. Ze brengen vlekkeloos gekopieerde gitaarsolo’s en ow yeah’s waar het hoort. Netjes. Maar niemand danst. Hier en daar wiebelt iemand met een glas rode wijn.

De bruine krullenboljongen is sober maar hij danst wél. Eerst voorzichtig, aan de rand van het groen. Benadrukt de eerste en de derde tel met een halfgemeend handgebaar. Sluit zijn ogen, tapt wat met zijn rechtervoet en probeert het Engels mee te lippen. Het volk begint te minderen, iemand valt in slaap.

Later die avond, de band zinkt onvermoeibaar dieper weg, durft hij de pit van de grasvlakte aan. Daar zet hij zich eerst aan het armwieken, dan aan het kniezwengelen. Zijn hoofd schudt vervaarlijk aritmisch heen en weer, zijn voeten zwieren hem de hele tuin rond. Iemand hoopt dat hij valt* maar de jongeman blijft gaan. Hij is zich ten volle bewust van zijn gestuiter – nu eens links, dan weer rechts - maar doet alsof hij er niet meer om maalt.

Bij de eerste noten van een nummer kromt hij zijn rug, wijst dankvol naar de sterren en zet, voor de tweede keer die avond maar luider nu, zijn keel open. ‘Booooorn to be wiiiiild!!’ Van Steppenwolf geen sprake. De band zet een beetje verbaasd Creams 'Sunshine of your love in' maar lijkt na de enthousiaste reactie van zijn fan, best bereid om dat ietsje wilder dan normaal te spelen.

vrijdag 17 april 2009

Samen op de motor


Foto René Ehrhardt

Vanaf nu is het verboden om in Guatemala met zijn tweeën op een motorfiets te zitten. Dat besliste de regering van Alvaro Colóm. Bovendien moeten motorrijders op een fluovestje en op hun helm een rugnummer dragen.

De mannen die Guatemalteekse buschauffeurs bij bosjes neerkogelen werken immers vaak met zijn tweeën. De ene zaait terreur, de andere wacht buiten op zijn motor. Daarmee verdwijnen ze als dieven in de nacht, de stadsbrousse in.

De motorrijders – hier vaker met zijn vieren op de baan dan alleen – weten niet wat hen overkomt. Wie het openbaar vervoer niet vertrouwt maar geen auto kan betalen, en elke ochtend vrouw, kind of buurman aan de school of op het werk gaat afzetten, heeft pech. Jammer ook voor de boodschappers en pakjesbrengers die zich veiliger voelen met een hulpje achterop.

Neen, de nieuwe wet is onverbiddelijk. De regering moet iets met het geweld. Ze slaat een mal figuur met een moordcijfer dat Irak en Colombia achter zich laat (48 per 100.000 personen). Dus verdrijft ze het kwaad door het de middelen te ontnemen. Listig.

Er werd nog even geijverd voor een verbod op het opwachten van andere personen vanop je motorfiets, en ook het voorstel om bij wet de motor uit motorfietsen te halen ging even rond, maar beiden ketsten gelukkig af op een dosis gezond verstand.

zondag 12 april 2009

TEST VOOR SLECHTZIENDEN


Foto Nicholas Macgowan

Slechtziende: als u zonder bril of lenzen naar de lucht kijkt, ziet u die dan onscherp? Kan lucht wel (on)scherp gezien worden?

We bedoelen lucht lucht: helblauw, vaalgrijs, donkerdreigend enzo. Geen fijnomlijnde suske en wiskewolken, geen droevige bomen, voorbijvliegende pelikanen (hier) of flirtende stadsmussen (daar) op de achtergrond. Gewoon contrastloze lucht die u bij wijze van test eerst zonder en dan mét oogcorrectoren bekijkt. Verandert er iets?

Wij weten het antwoord, maar willen de pret voor de bij- en verzienden onder ons niet bederven.

Wie nog niet slechtziend is, maar toch heel graag de test wil doen, raden we twee zaken aan. 1) rode chilipepers snijden en zich achteloos in de ogen wrijven (fun), 2) dubbel zoveel masturberen (dubbel fun, schijnt te helpen). Als u beide verblindende processen wil combineren om nóg sneller aan de test te kunnen meedoen, vergeet dan u handen tussen proces 1 en 2 niet te wassen.

Schone windenergie speelt het smerig in Mexico


Foto Lionoche

Ik tekende ooit een petitie tegen een windmolen. Omdat er een laan bomen, op een berg in de Ardèche, voor zou sneuvelen. Ik herinner me mijn twijfel van toen –weegt het ene op tegen het andere?- door wat ik vandaag las over Mexico. ’t Is een Latijns-Amerikaans verhaal uit de duizend. Over een paar hoge bomen die alles vangen. Schone energie is niet altijd schoon.

Het Amerikaanse NACLA tijdschrift vertelt in Clean Energy Plays Dirty in Oaxaca hoe Mexicaanse boeren en indianen in de staat Oaxaca hun akkers verliezen aan wat het grootste windmolenpark van Latijns Amerika moet worden.

Het plaatje oogde nochtans mooi. In januari opende president Felipe Calderón met veel aplomb het Eurus windmolenpark. De Mexicaanse cementreus Cemex, derde grootste in de wereld, en het Spaanse energiebedrijf Acciona Energia, beiden beursgenoteerd, beweerden voldoende groene elektriciteit te leveren voor een stad met een half miljoen inwoners. Een schoon verhaal van eeuwige wind en ontelbare Megawatts.

Landvergunning werden voor een peulschil verkregen, omkoping en misleidende contracten met de lokale bevolking deden de rest. Cemex en Acciona vertelden er niet bij dat de schone energie enkel voor de fabrieken van Cemex zou dienen. De lokale bevolking zag elk voordeel voorbijwaaien. De hoge bomen: de neus in de wind.

Meer info van de Spaanse waakhond Observatorio de Multinacionales en América Latina...

zaterdag 11 april 2009

De verrassing van oma

Ik wist natuurlijk wel dat de buurman deze week zijn moeder na een heupbreuk in huis had genomen. Ik had hem zelfs verteld hoe mooi ik dat vond. Ik zag deze ochtend bovendien dat er vanonder hun deur zeepwater kwam gelopen en eigenlijk wist ik dat ik hard moest kloppen om mijn komst aan te kondigen. Dat ze vandaag de blote oma in haar rolstoel zouden wassen, was nieuw.

donderdag 9 april 2009

Hier en daar



Brusselse blogs volgen met je RSS-reader, skypen met de familie in Boechout, mailen met vrienden van ’t stad, chatten met een tante in Duitsland, om de drie dagen in het Vlaams bloggen en dagelijks vrienden onderhouden op Facebook.

En dat.
Allemaal.
Achter een scherm in Guatemala.

Hier en daar klopt iets niet.

dinsdag 7 april 2009

Lazarus en de leeuw

Een bezopen type staat tegen een standbeeld van een leeuw te lallen. Ik vraag me af wat die daarvan vindt.

maandag 6 april 2009

Eros en Thanatos

Aan de rand van het erf ligt een haan in een positie, een haan absoluut onwaardig. Uit zijn bek hangt een slijmdraad die tegen zijn bevederde borst plakt. Zijn enorme kam hangt plat naast zijn kop. Wat er nog van pluimen opstaat is met bloed beklit.

Een andere haan komt hem af en toe recht op zijn schedel pikken. Nog even en hij zit erdoor. Er kan er maar één de voorste zijn.

Er zijn loyale kippen die langskomen en vriendelijk doen alsof hij er nog even kranig als vroeger uitziet. De uitgetelde haan probeert zijn nek te rechten en wat bazig te kijken maar de vogel schaamt zich natuurlijk dood. Wat een afgang.

Plots komt er een witgevlekte duif aanvliegen, die zich voor de reutelende haan placeert. De doffer (mannetjesduif) vult borst en veren met air, koert een paar keer diep, opent zijn staartveren en begint rondjes te draaien. Hij brengt een balts ten berde waar geen enkele duivin aan zou kunnen weerstaan. Even denkt de haan aan het hanenhiernamaals. In een laatste helder moment daarna vindt hij het gewoon erg eigenaardig, geflipt zelfs, maar kraait er verder niet meer naar.

Gebeten door een hond

Ik ben dit weekend gebeten door een hond, een mug en een kip. De hond baart het meeste zorgen. Het hysterisch blaffend straatschoelje had mijn kuit beet na een laffe aanval in de rug. Dat was 56 uur geleden, ergens ver weg op een bergpad, aan de grens met Mexico.

Uit nieuwsgierigheid toch maar even opgezocht hoe dat juist zat met hondsdolheid. Soms is het beter niet te weten dan te weten.

Mijn Lonely Planet
In Guatemala the risk on rabies is greatest in the northern provinces along the Mexican border. Most cases are related to dog bites. Waarvan akte.

Gezondheid.be
Hondsdolheid of rabiës is voor de mens een 100% dodelijke hersenontsteking (...) Er bestaat geen behandeling (...) Binnen de 48 uur na infectie, dus voor het verschijnen van de eerste ziektetekens, moet een behandeling worden ingezet (...) Verdacht is het als een dier agressief en onrustig is. Quid erat.

De symptomen: lichte koorts, algehele malaise, hoofdpijn en verminderde eetlust, zere keel en misselijkheid, prikkelbaarheid, verhoogde spierspanning en overgevoeligheid voor fel licht en harde geluiden.

Dat is het geval, maar ik heb ook een kater van de fantastische tequilanacht onder de sterren gisteren. Met volstrekt gelijkaardige symptomen.

De belangrijkste diagnostische symptomen zijn echter abnormale gevoelens in het gebeten lichaamsdeel. Een gevoel van pijn, koude, jeuk of tintelen treedt bij 80% van de patiënten op.
Ook dat is het geval. Mijn kuit jeukt, al wil het toeval - o ironie - dat de mug waarover ik sprak me juist naast de beet gestoken heeft en het onderscheid niet meer te maken is.

Ziekenhuis San Marcos
- We hebben hier geen vaccin, je moet tot morgen wachten.
- Kan ik zonder gevaar gaan slapen, mevrouw? Er zijn al meer dan 48u gepasseerd sinds de beet en ik heb gelezen dat...

- ... Als die hond rabiës had, zou je het hier nu niet staan vertellen.


(postdata: dit bericht werd gisterenavond geschreven, zo ook een eerste aanzet van een afscheidsbrief. Ben met een heel, héél klein hartje gaan slapen en vreesde wakker te worden met schuim op de lippen, of helemaal niet meer. Ondertussen eerste vaccinatie gekregen en alles weer onder controle.)

woensdag 1 april 2009

Wat ik schrijf is echt gebeurd


Foto Mike Kline

Alles wat ik schrijf is echt gebeurd. Toch is de manier waarop het neergeschreven is, soms interessanter dan hoe het beleefd werd. Hou dus rekening met een overdrijvingsfactor van twintig procent. Omdat u natuurlijk niet weet waar die twintig project juist zit, en ik niet zou willen dat u de strafste, meest ware details als onwaar afdoet, help ik u een handje.

Dat idee is niet nieuw. Dave Eggers begint zijn meesterlijk debuut A Heartbreaking Work of Staggering Genius met te zeggen dat alles wat hij schrijft waar is. In een fantastisch nawoord gaat hij vervolgens met de grove pen door zijn autobiografisch werkstuk om te controleren of dat ook echt wel zo is. Wie beweert dat zijn verhalen waar zijn, moet het nauw nemen met de waarheid.

Als we al mijn dichterlijke vrijheden, literaire verdraaiingen en kleine of grote overdrijvingen tegen het licht houden, zal je zien dat ik nooit boven of onder de twintig procent ga. Neem de maand maart bijvoorbeeld.

29/3. De man met de cowboyhoed in de nachtclub zei niet letterlijk ‘Kom hier, geil wijf, dat ik u tetten vastpak en ja, dat ik u hard, verdomme...’ (eigenlijk zei hij niets) maar alles aan hem walmde in die richting.

26/3. Slechts één van de twee agenten stampte op de burger in Guatemala Stad. Maar er waren er wel twee, en de andere zag er minstens even vilein uit. De titel ‘Het nieuws ligt op straat’ liet misschien uitschijnen dat de gestampte op straat lag. Dat was niet het geval. Ik heb er dan ook even over nagedacht maar vond het toch de best denkbare titel.

21/3. Als ik in het wilde weg pols over de (ab)normaalheid van een koudegenererende urinenood, is dat niet altijd op café, zoals vermeld. Ik herinner me dat ik het ook op weg naar een café, op de Dageraadplaats eens heb gedaan. ‘Op café’ klonk gewoon lekker. Ik schaam me meestal niet om te zeggen dat het over mezelf gaat en verberg me dus niet achter ‘ik ken iemand die...’. Al zal ik dat vanaf nu wel zo doen, aangezien ik écht geïsoleerd ben in mijn problematiek.

19/3. De getande randen van toiletpapierhouders hangen niet altijd vol met kakarestjes en er is dus niet altijd stront aan uw knikker. Er zijn er ook propere, maar die bleven onvermeld in dit stuk om de toiletpapierhouder-houders onder druk te zetten.

14/3. Een koe drinkt water en geen pis, zoals gezegd. Pis rijmde echter dichterlijk en vrij op ‘dan hebt u het mis’. Koeien hebben wel de gewoonte weinig gène te hebben over de plaats waar ze wateren.

8/3. Ik kon met mijn hoofd, hoe gevoelig ook, niet echt voelen of mijn tandarts een BH droeg, dan wel stalen tepels had. Omdat mijn kruin er een klein schaafwondje aan over heeft gehouden, veronderstel ik dat logischerwijs.

31/3. Er is eigenlijk niet echt sprake van een klein schaafwondje, maar om je artikel niet als een kaars te laten uitdoven, helpt het om te werken met een uitsmijter. Bij deze.
 
Creative Commons License
werk van Sam Verhaert is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 2.0 België licentie.