Beroerte

Even geschrokken van het nieuws van 12 u, jongens: vandaag is Wereldberoertedag. Dat is natuurlijk ernstig te nemen, Wereldberoertedag, en je hoort me ook niet lachen. Neen, ik schrok ervan, van zo’n dag. Ik verstijf als ik denk aan de dagen die ons nog te wachten staan: Wereldsecretaressedag, Wereldglaucoomdag, Wereldslappepiemeldag, Wereldkonijnenaandendraaddag en Wereldwerelddag. Brr.

Witheid is...

Ik wil anders

Anders wil ik. Meer van de bodem, ergens mooi, of dicht op mij. Beter dan gewoon goed en sneller dan het gaat wel. Rust ook, graag een donsdeken vol. En licht, minder zwaar alsjeblieft. Laat ‘t minder zijn, ik wil anders. Of berusting, wat grijzer gras, om dat te kunnen laten.

Honden aan het trefpunt

Wie een duidelijke plaats zoekt om af te spreken in Antwerpen Centraal of Brussel Zuid, kan dat nu bij het ING Trefpunt doen.

Het ING Trefpunt.

Een plastic buskot uit een slechte sciencefictionfilm, dat de openbare ruimte opgekocht heeft met haar lelijkheid. Er steken flat screens in die beursnieuws brengen en onder de geluidsparaplu’s zie je al eens een verdwaalde Japanner staan.

Er daadwerkelijk afspreken, dat doet natuurlijk geen hond, al is het een mooie plek om samen een drol te leggen.

Thee voor twee

(Foto Archeon)

Je hebt thee in papieren builtjes. Rechthoekige zakjes die altijd - al stoppen ze er goudsbloem in - vaal ogen. Zonder envelopje en met een paar muffe kreuken erin. Ze verdrogen op de bodem van je theedoos, wachten zich grijs tot ze gekozen worden.

Je hebt ook thee in plastic builtjes. Parmantige driehoekige etuitjes. Die mogen steevast als eerste. De kruiden knapperen in hun netje, overgeuren de andere. Ze blinken, deze luxebuiltjes, maar zijn niet composteerbaar, stukken duurder en niet per se beter.

En toch doen hun verkopers je geloven dat ze betere thee bevatten. Dat de Sunshine Mix of de Mélange d’ Étoile je dag opfleuren. Neen, aan de voorkeur voor mooi ontkomt geen enkele theedrinker als hij boven zijn doos hangt. Schijnkeuzes maken en weten dat je in het ootje genomen wordt. Een duffe, lauwe boel.

Stijgende koopkracht

De stem van het volk, gehoord op het nieuws van 12u:

“Ja, alles wordt duurder. De lonen, die gaan wel omhoog maar toch niet in vergelijking met de koopkracht.”

Dat is een mooie: "maar toch niet in vergelijking met de koopkracht."

Stond ze misschien onder een spandoek (MEER KOOPKRACHT NU!) waar haar oog op viel midden in haar zin? Had ze haar man die ochtend nog boven zijn gazet horen vloeken op de tanende koopkracht en dacht ze dat ze dat niet onvermeld kon laten? Of sleurde ze het woord er gewoon een beetje bij zoals iedereen doet op dit moment?

Brief aan Mevrouw Metro

Geachte Monique Raaffels,

Mag ik u, als directeur van Mass Transit Media, de uitgever van Metro, gewoon Mevrouw Metro noemen? Dat leest vlotter. Vandaag stond het weer groen op wit in uw treinkrant: Metro is gratis. Laat het milieu er niet voor betalen. Dat is erg nobel. U denkt aan het milieu en vraagt uw lezers plichtbewust om mee te doen.

Elke dag geven wij 270.000 Metro’s weg. Graag gedaan. Dus waarom zou u er na lectuur niet iemand anders een plezier mee doen? Uit respect voor het milieu drukken wij op gerecycleerd papier. Denkt u mee aan het milieu?

Graag Mevrouw Metro, wij doen niet anders. Begrijp ik u goed dat we een ander ook zijn leesbeurt moeten gunnen om het milieu te sparen? Volgens uw website doen we dat al. Elke metro zou zo’n drie keer gelezen worden, goed voor 813.800 paar ogen per dag. Knap dat u dat kan meten overigens. En leuk voor uw adverteerders natuurlijk.

Maar hoe laat ik mijn 28 pagina’s metro elke dag door twee andere –ik citeer uw website- ‘jonge, actieve stedelingen’ doorbladeren? Door uw krantje te laten liggen in de trein, wetende dat het schoonmaakpersoneel van de NMBS het aan het einde van de dag bij het restafval gooit? Dat lijkt me niet de beste optie.

In de colofon van uw krant komt u met het antwoord: Neem metro mee naar het werk of naar huis. Laat Metro niet achter op de openbare weg. Het heeft vast te maken met uw stijl om complexe zaken vereenvoudigd neer te schrijven maar ik haal deze wonderoplossing niet uit uw advertentie. Misschien uw copywriters even vermanen morgenvroeg. Dat ze dat van naar huis meenemen er nog ergens tussen flansen.

Trouwens Mevrouw Metro, in welke zin respecteert ú het milieu precies? Akkoord, u drukt op recyclagepapier. Al ’s een krant op spierwit, niet-gerecycleerd papier gezien? U zou ze niet meer gratis weggeven, me dunkt. Dus voor de rest?

Door elke dag zevenenhalf miljoen pagina’s papier te grabbel te gooien in trein- en metrostations, universiteiten, hogescholen en Panos-filialen? Die vormen, in uw achtjarig bestaan – ik doe een vlugge rekensom - duizenden ton gerecycleerd papier bij elkaar. Die dodebomen-stapel helpt het milieu niet en dat weet u vast. Maar daarover geen woord in uw advertentie.

Ik begin te vermoeden, Monique Raaffels, dat het appél dat u op de lezer doet minder met het milieu dan met uw advertentieinkomsten te maken heeft. U bent immers twee keer directeur. Als directeur van Concentra Media Regie moet u de advertenties binnenhalen voor de Concentra groep en dus ook voor Metro.

Neen, dat is niet zo nobel. U overspoelt onze ochtend met uw vervuilende papierberg. Zonder dat we daar om vragen. Nikske ‘graag gedaan’ dus. En al helemaal geen ‘plezier’, ‘respect’ en ‘milieu’.

Met groet,

Sam Verhaert

PS. Ik zoek nog een plek waar ik met mijn columns terecht kan. U mag ze gratis in Metro opnemen. Graag gedaan.