“Pas op!” Het klinkt luider dan nodig. Ze moet gewoon met een opgeklapte tafel passeren, tussen wat napraters door, en kan er eigenlijk perfect langs. De muziek is afgelopen, de plastic bekers vertrapt, de wijk tevreden. Maar deze vrijwilliger in de veertig kijkt streng voor zich uit.
Met een uitgestreken gezicht probeert ze de tafel bovenop de stapel opgeklapte tafels te gooien. Omdat ze zelf niet veel boven die stapel uitkomt, besluit ze een nieuwe te vormen. Daar heeft ze als vrijwilliger het recht toe. De tafel ligt nog niet neer of haar ogen speuren het plein al af naar een volgende taak: nog een tafel.
Aan haar hoofd hangt een grijsbruine vlecht. Haar ogen flitsen vastberaden achter een grote ijzeren bril. Verder een iets te nauw aansluitend T-shirt van de Zomer van Antwerpen, een knieshort, opgetrokken witte kousen en beide voeten op de grond.
Daarmee waggelt ze zich weer richting tafels. Spot twee lege sangriabekers, grijpt ze in één haal van de grond, schudt haar hoofd zo van ‘als je het niet allemaal zelf doet’, ziet vervolgens een collegavrijwilliger sukkelen met het opklappen van een tafel, zet de bekers neer, corrigeert de collega nogal druk, zucht en zet zich aan het opklappen van haar eigen tafel.
Vrijwilligers, heerlijk. De maand augustus begint wondermooi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten