woensdag 28 juli 2010

De zoetepeermethode


Foto ~ Pil ~

Pas om 5u54 legde de laatste kamermug het loodje. Net als haar zusjes eerder die nacht, genadeloos geslachtofferd. Niet met chemische brol als DEET en muggensteentjes, maar met de zoetepeermethode.

Ontspan. Kruip tot aan het voorhoofd onder het laken. Denk alleen maar aan zoet. Sluit je ogen en denk. Aan caramel en tiramisu, natuurlijk, maar vooral aan rijpe peren. Daar zijn vrouwtjesmuggen gek op. Sappige peren. Ze ruiken dat.

Ontspan. De vleermuis in je schakelt nu een instinctieve radar in. Geluidsgolfgewijs slaag je erin om de vleugelslagen van de mug perfect te lokaliseren. Je voelt zelfs haar pootjes als ze op je bezweet voorhoofd landt. Blijf een peer. En controleer jezelf. Laat haar landen, likken, zich verlekkeren en verliezen.

Span op. Mep zo hard je kan op je hoofd! Sla je kop beurs!

En ontspan. Val in slaap op het licht ritmisch gezoem tussen je oren.

dinsdag 27 juli 2010

I'm new here / ik zen hier nief



Originele tekst en muziek van Smog. Kippenvel-cover van Gil Scott-Heron op dienst laatste album I'm new here (torrent). Beetje triestige vertaling van Hamster Rave.

I'm new here / ik zen hier nief

I did not become someone different
That I did not want to be
But I'm new here
Will you show me around

Ik zen ni veranderd
in het type tiep dak ni wil zen
Mor ik zen hier nief
Wilde gij mij leiden

No matter how far wrong you've gone
You can always turn around

Veur mij geen erg a ge rondjes draait
A ge wilt, draaien we terug

Met a woman in a bar
Told her I was hard to get to know
And near impossible to forget
She said i had an ego on me
The size of Texas

Well I'm new here and I forget
Does that mean big or small

'k Zien een vrouw oep café
'k Zeg 'k zen moeilijk te doorgronden
En nog moeilijker te vergeten
Ze zegt ge hèt een ego, zegt ze
Zo groot als 't stad

Maar ik zen hier nief en weet ni
is dat dan groot of klein

No matter how far wrong you've gone
You can always turn around

Voor mij geen erg a ge rondjes draait
A ge wilt, draaien we terug

And I'm shedding plates like a snake
And it may be crazy
but I'm the closest thing I have
To a voice of reason

En ik vervel platen als een slang
En 't mag zot zen
mor er is maar één ding da ni zot draait
das dees stem

Turnaround turnaround turnaround
And you may come full circle
and be new here again
x5

Lief draait draait draait maar rond
Doet een rondje en komt zachtjes terug
ge zijt as nief
x5

zaterdag 24 juli 2010

Coalition of the willing

Coalition of the willing is een animatiepareltje - écht voor elk wat wils - dat het geloof in digitaal activisme aanwakkert na de klucht van Kopenhagen. Hoopvol!



Via On-point.be

Niet zo gelikte baselines



Foto
Chuck “Caveman” Coker

Elk zichzelf waarderend merk heeft er één onder het logo plakken. Een baseline: vat de essentie van je organisatie of bedrijf, in de woorden van de doelgroep. Blijft tussen de oren hangen en bekt lekker weg. Hoezeer ik er ook van gruw, Delhaize slaagt erin rond haar klanten een luchtbel te blazen met 'Leef zoals je wil'. IKEA verlekkert ons bij bosjes om asap te kopen met 'Leef nu!' Coca-Cola heeft het alleenrecht op 'Enjoy'.

Baselines zijn niet altijd zo gelikt (lees: doortrapt). Niet achter elke slogan zit een cashend reclamebureau. De kleine middenstander bijvoorbeeld, vertrouwt wel eens op eigen kunnen. Terecht, creativiteit genoeg in de Vlaamse huiskamers, kerkstraten of kmo-zones. Ik kan even geen voorbeeld bedenken - helpt u? - maar vaak rijmen hun slogans op de naam van het bedrijf. Gedicht, het gat niet eens gelicht.

Af en toe stoot je op onbegrijpelijke baselines. Dat zijn de beste. Neem café 2060 II. Dat is een niet zo hippe kroeg vlakbij Park Spoor Noord. De baseline op de vitrine lijkt kant noch wal te slaan:

'Hola hola, straks geen koffiekoeken voor u, he'.

Niet gelikt, wel plakkend. Intrigerend, uitnodigend zelfs. Hoe zou dat zitten met die koffiekoeken? Wil er iemand van de doelgroep dat mee gaan checken?

vrijdag 16 juli 2010

De schreeuw van de straat. Graffitiwoede in Buenos Aires

De muren van Buenos Aires schreeuwen. Op elke straathoek braken politieke slogans en tekeningen hun ongenoegen uit. Waar komt de graffitiwoede van de Argentijnen vandaan? En waarom reageren ze die af op de muur? De antwoorden vind je op straat.

Sam VERHAERT. Gepubliceerd in Kunsthart (15/07/10)


Ze hadden het moeten weten. Toch schrokken ze in het Centro Cultural de España in Buenos Aires (CCEBA). De verf was nog nat. Op de muur prijkte, twee meter op twee, Juan Carlos I, koning van Spanje. Brutaal onthoofd, blauwe bloeddruppels rond de nek. De Argentijnse graffiti-artiest Nazza Stencil stond ernaast. CCEBA had hem uitgenodigd om, een paar dagen voor de opening van een conferentie over straatkunst, iets te komen spuiten. 'Jullie kennen mijn werk, jongens. Ik schijt op instellingen, ook op jullie koning.'

De koning onthoofden in het jaar dat Argentinië tweehonderd jaar onafhankelijkheid viert, wat zouden ze daar van denken in Spanje? CCEBA belegde een spoedvergadering. Maar Nazza hield de eer aan zichzelf en overspoot de koning. In de plaats kwam een skelet dat rond een spuitbus danste. Op de bus: een flakkerende molotovcocktail. Graffiti in Buenos Aires is licht ontvlambaar.



CCEBA had dus geen betere plek kunnen kiezen voor een conferentie over interventies in de stad. 'Buenos Aires is uniek,' vertelt gastspreker El Tono, een Franse graffiteur die in Barcelona woont. 'Nergens anders in Latijns-Amerika vind je zoveel diversiteit op de muren.'

Wie zich samen met dertien miljoen mieren door groot-Buenos Aires wriemelt – een nest zo groot als Oost-Vlaanderen – moet het hem nageven. Er zijn maar weinig witte muren. In de oude wijken San Telmo en Palermo bots je overal op ironische stencils (afdrukken gespoten door uitgesneden sjablonen), met de hand getekende affiches en opruiende stickers. De overheidsgebouwen in het centrum worden tijdens betogingen beklad met pintadas (politieke slogans). En politici betalen schilderbendes onder tafel om de stad in hun partijkleuren te verven.

'Dit is geen kunst,' beweert een stencil op één van de stadsmuren. 'Het is een revolutie!' heeft iemand er in haastige letters onder geklad. In Buenos Aires schreeuwen de muren harder dan in andere Latijnsamerikaanse steden. Niemand kijkt er op van slogans als 'Wij zijn lesbos – uw moeders, dochters en zussen', 'Zolang er miserie is, is er rebellie!' en (president) 'Cristina Kirchner = hoer'. Dat heeft zo zijn redenen.

Het land van Che Guevara



Buenos Aires noemt zich graag het 'Parijs van Latijns-Amerika'. Een plek waar decennialang Europese migranten toestroomden en zich al snel een relatief grote en geletterde middenklasse vormde. Argentijnen zijn een trots en intellectueel volk dat Europese kranten leest en in de stadsmuren een uitlaatklep vindt voor politieke frustraties. Anarchistische slogans in de jaren twintig, populistische boutades in de jaren veertig en artistieke kreten wanneer de stormen van mei '68 de Argentijnse kust bereiken. Terwijl iemand in Buenos Aires 'Het is strikt verboden te verbieden (Wet van 13 mei 1968)' neerkladt, reizen er stencils de wereld rond van de meest beruchte Argentijn ooit: Ernesto 'Che' Guevara.

Nog geen tien jaar later wordt het spook van het communisme brutaal de mond gesnoerd. 'Schilderen tijdens de militaire dictatuur (1976-1983) was je leven riskeren.' Filmmaker Juan Trasmonte herinnert zich in het boek Graffiti Argentina dat de muren in Buenos Aires in die tijd spatvrij waren. 'De militairen plaatsten een ring rond de Obelisk met de slogan “Stilte is gezondheid”. Officieel een campagne tegen de geluidshinder van het verkeer, maar de dubbele betekenis was duidelijk.'

Als de dictatuur barsten begint te vertonen en men de eindbalans opmaakt (minstens 10.000 'vermisten'), eist men de straat weer op. Met de losse pols spuiten collectieven als Los Vergara en Secuestro poëtische en politieke spitsvondigheden op de muur. 'De muren hebben oren', 'Blaffende honden luisteren niet', 'De enige kerk die verlicht is een brandende kerk', 'Doet u dit thuis ook?' of 'Ik heb een poster van jullie allemaal in mijn kamer - El Che'.

Een logische reactie, schrijft onderzoeker Lyman Chaffee in Political Protest and Street Art. 'Graffti is overal ter wereld een alternatief antwoord op een orde die door de staat of de samenleving wordt opgelegd.' Na de verstikkende dictatuur kan de Argentijnse samenleving weer naar adem happen. Als in geen ander land gebruikt ze de muren tegen het grote vergeten.

Duizenden silhouetten



Een donderdag in juli op de Plaza de Mayo. Tegen de achtergrond van het roze presidentieel paleis schuifelen bejaarde vrouwen in een cirkel. Er huppelen toeristen achteraan met hun camera´s: ze proberen én de 'Dwaze Moeder' met het witte sjaaltje én de foto van hun vermist kind op het schermpje te passen. De Madres kijken er niet meer van op. Ze doen het al 17 jaar, rondjes lopen om gerechtigheid te eisen. En vooral, om niet te vergeten.

In 1983, aan de vooravond van de democratie, plakten ze samen met kunstenaars en studenten de stad vol met duizenden levensgrote silhouetten. In elk silhouet stond de naam van een 'vermist' slachtoffer. Door de doden een gezicht te geven, kwam de nationale tragedie pas echt tot leven. Na de stilte kon er weer geschreeuwd worden.

Vandaag de dag kan je niet door Buenos Aires wandelen zonder op een stencil te stuiten van een man met een baret en een vraagteken in het aangezicht. Julio López, een sleutelgetuige in de processen tegen de militairen, had de raadselachtige eer om als eerste Argentijn in 2006 voor de tweede keer te 'verdwijnen'. Het ligt er dik op: 'Waar is hij?'

Sommige groepen gaan verder om het blazoen van de militairen te bespatten. De kinderen van verdwenen ouders (HIJOS) bekogelen van tijd tot tijd de huizen van beulen en de detentiecentra waar ze gemarteld hebben met rode verfbommen. Of ze overplakken, samen met straatkunstcollectief Grupo de Arte Callejero, reclameborden met zelfgemaakte 'Stadskaarten van de Genocide'. Voorbijganger houden halt om te kijken of er rode bollen in hun wijk staan. Die duiden de adressen aan van de medeplichtige maar ongestrafte militairen. De grove borstel, zeg maar.

Pijlen over de oceaan


De graffiti van Nazza Stencil richt zich onder andere tegen de bobalizering. 'De massamedia behandelen ons als bobos (idioten). We moeten allemaal hetzelfde voelen, denken, produceren en consumeren. Wie afwijkt van de norm is subversief of marginaal.'

Graffiti maakt de afwezigen aanwezig. Het is de stencil die hen vermenigvuldigt. Vanaf 2001 zetten jongeren deze goedkope techniek massaal in om hun ongenoegen als een kanker over de stad te verspreiden. In dat jaar stuikt de Argentijnse economie in elkaar onder het gewicht van een nooit geziene schuldenberg. Op twaalf dagen tijd treden vier presidenten af. De beroofde middenklasse staat op straat. Letterlijk, om met een lepel op een kookpot te slaan voor de verzegelde deuren van buitenlandse banken.

De crisis schudt het politieke bewustzijn van de jeugd bruut wakker. Stencilcollectieven als Run don´t walk, Bs. As. Stencil, Vomito Attack richten hun pijlen op de Verenigde Staten, de kerk en de politici. 'Dat ze allemaal vertrekken!' wordt de slogan van een generatie.

Wie goed kijkt vindt nog stencils op oude muren van het centrum: 'Kill Bill' onder een portret van Bill Gates, 'Disney War' onder Bush Junior met Mickey Mouse-oren, het vrijheidsbeeld met een zeis. Onder invloed van design en reclame verpakken de stencileros hun boodschappen steeds compacter en visueel sterker. Ook de overgewaaide hiphop-graffiti beïnvloedt de vorm, al houdt die zich zelf ver van het politieke.

Tijdens die crisisjaren ontwikkelt ook Nazza Stencil, de man die de koning van Spanje een kopje kleiner maakte, een eigen stijl. De belangrijkste proteststem in de Argentijnse graffitiscène noemt de spitsvondige slogans van de jaren tachtig een belangrijke inspiratiebron. De stenciltechniek liet hem toe om in artistieke richting te evolueren. Nazza ziet het groots.


Foto Nazza Stencil

Neem America libre, een postkoloniaal tweeluik. Deel één staat in La Matanza, een reusachtige buitenwijk van Buenos Aires genoemd naar een slachtpartij onder inheemse volkeren in koloniaal Argentinië. Daar schiet een van de oorspronkelijke inwoners een pijl af. Tienduizend kilometer verder, in Barcelona, ligt koningin Isabel de Borbón, koloniaal boegbeeld, op de grond met pijlen in arm en oog. Ook hier: blauwe bloeddruppels.

Nazza spuit liefst in de sloppenwijk zelf. Dat is een politieke keuze. Hij toont een huizenhoog portret van een vuilnisman. 'Een hommage, geschilderd op een plaats die verf nodig had.' Een van zijn laatste stencils is een levensgroot silhouet van een jonge gast, de handen boven het hoofd. Drie meter verder de schaduw van een man met een pistool. Hij lacht: 'Als je beter kijkt, zie je dat het een Bijbel is. Hier berooft een pastoor een straatjoch.'

Verdraagzaam voor verf



Belgrano, Noord-Buenos Aires. De man in maatpak, het haar strak in een staartje, is ongemakkelijker dan de verkoper met tattoo en piercing. Hij heeft een briefje vast, met de kleuren en merken van de spuitbussen die hij wil. Niet voor hemzelf... voor zijn zoontje van dertien. Lynk, artiest en verkoper in een van de best bezochte graffitishops van de stad, kijkt er niet van op. 'Het is heel normaal dat een vader zijn zoon daarin steunt. Graffiti wordt hier niet zo scheef bekeken.'

Sego, artiest uit Mexico Stad, verbaast zich wel over de reacties in Buenos Aires. 'Toen ik gisteren aan het spuiten was, kwamen mensen me zelfs tips geven.' Komt die tolerantie voort uit de toenadering van het officiële kunstcircuit naar straatkunst? Het prestigieuze Palais de Glace exposeerde in 2008 het werk van tweeënveertig straatartiesten en dit jaar zette CCEBA een conferentie rond straatinterventies op.

El Tono, de Parijzenaar, heeft een andere verklaring: 'Vakwerk wordt hier meer geapprecieerd: het met de hand schilderen van uithangborden is in Latijns-Amerika gebruikelijk. Als ik toestemming vraag om rustig te kunnen schilderen zijn acht op tien reacties in de arme wijken positief. Men kan er geen verf betalen en als ik klaar ben zijn ze trots op hun kunstige voorgevel.'

'Het patrimonium in deze stad is ook niet zo “mooi” als in Europa,' vindt Ruiz Maximiliano, auteur van Graffiti Argentina. Claudia Kozak, professor literatuurwetenschappen en auteur van het boek Contra la pared (Tegen de muur), beaamt dit: 'Buenos Aires is niet zo geordend. Er is veel meer ruimte voor spontaniteit en wanorde. Graffiti eist die ruimte op.' Voor Kozak is graffiti dan ook eigen aan de stedelijke cultuur. 'In Buenos Aires is graffiti officieel niet toegestaan, maar de stadsbewoners zien het niet als een onwettelijke vandalenstreek. Het hoort erbij.'

Graffitiverkoper Lynk kent nog een reden: politieke partijen doen het zelf. Tijdens verkiezingstijd vechten ze immers een verwoede strijd uit op de muren van de stad. Ze betalen schilderbendes om de slogans van rivaliserende partijen te overschilderen in de eigen partijkleuren of hun kandidaten door het slijk te halen. Lynk: 'Dan kunnen ze het ons moeilijk verbieden, he.'

Wie in België betrapt wordt, riskeert een boete tot 250 euro. In Buenos Aires laat de politie betijen. Lynk is er gerust in. 'We gaan heus niet dezelfde weg op als in Europa. Daarvoor hebben we genoeg echte sociale en politieke problemen.'



HART is een tijdschrift voor hedendaagse kunst. Het eerste nummer van HART verscheen in 2006 als antwoord op de verschraling van de cultuurberichtgeving in de gevestigde media. HART groeide in geen tijd uit tot een bijna vanzelfsprekend onderdeel van het Belgische kunstgebeuren en begint zich steeds meer te profileren als een kunstkrant voor de Benelux (en omgeving). Lijst verkooppunten.

Meer info:

woensdag 14 juli 2010

Mijn eerste yogales



Foto Tony George
Ik dacht eerst dat het uit het aanpalende Oude Badhuis kwam, dan dacht ik aan Marokkaanse kinderen op straat, misschien het gepiep van een matje op parket... en pas daarna begon het me te dagen dat de dolfijngeluiden uit de luidsprekers kwamen.

Komaan, doe dan toch moeite om me te verrassen op mijn eerste yogales.

Visitekaartjes die werken

Ben over een leuk 'visitekaartje' aan het nadenken - 'Heb je een stukje papier en een bic?' klinkt zo twintiger - en botste daarbij op twee geweldige voorbeelden.




Vast man en vrouw.

vrijdag 9 juli 2010

Bejaarde leert het niet af

In het ziekenhuis. Liftdeuren open. Een bejaarde man hangt over zijn vrouw in rolstoel om haar te zoenen.

Zij: 'Neeje, neeje!'
Hij: 'Neeje?'
Zij: 'Neeje. Ge moet dat afleren.'

donderdag 8 juli 2010

Leeuwe Lot

Wat is het lot van een leeuw
geel zijn
zonder zorg een geeuw

loer liggen lauweren rusten
er wel van lusten van

het leven een prooi.
Mooi.

Beetje naar kijken
lam lijken
leeuw zijn.

(trotse peter van Leeuwe Lot)

dinsdag 6 juli 2010

Tante dood

Voor de GB Express zit een man zonder huis. Hij zit naast een omgedraaide pet met wat kleingeld en een bordje: 'DAKLOOS'. Dat is duidelijke communicatie: ik heb geen plek om te slapen en kan je kleingeld goed gebruiken.

Een tijdje geleden was hij minder duidelijk. Toen stond er naast de pet iets heel anders te lezen: 'TANTE DOOD'. De link was vaag maar de boodschap sloeg aan. Schoof hij bij zijn tante aan tafel? Zocht hij geld voor haar begrafenis? Het zou me niet verbazen als de pet toen sneller vol zat.

Nu is hij weer 'DAKLOOS' - al is zijn TANTE niet minder DOOD dan voorheen. Benieuwd wat er volgt. Kijken hoe hij de GB-gangers binnenkort weet te raken, net voor ze zichzelf laten verleiden door lepe reclamestunts en kleurrijke verpakkingen.

zaterdag 3 juli 2010

Kalvergesprekken



Feest. Drie keer na elkaar een koe-en-kalvergesprek voelen doodbloeden met 'Ik ging eigenlijk eens drinken halen'.Goed wetend dat het daar sterft eens vriendelijk knikken. Zo van 'Ja natuurlijk, tot zo.' Schoneschijnrunderen, wij, ongelooflijk.

donderdag 1 juli 2010

Telefoonseks

In een belwinkel van een Paki gaan smelten om de andere kant van de wereld te horen. Vijfenveertig graden in de sweat shop. De stoel van mijn kotje plakte en het rook er naar telefoonseks.
 
Creative Commons License
werk van Sam Verhaert is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 2.0 België licentie.