Ze is 150 cm klein maar haar ogen zijn reusachtig. Haar doorzichtige huid plakt tegen haar jukbeenderen. Ik schrik als ik haar aankijk – heeft ze een ziekte? -, zij duikt in elkaar. Ik probeer te glimlachen maar ze wendt haar hoofd af. Een opgeschrikte vogel.
Ik zie haar meestal 's ochtends, als ik mijn huis verlaat en me omdraai om de deur achter me te sluiten. In die beweging zie ik haar in de deuropening naast de mijne een sigaretje roken. Dat is bijzonder dichtbij voor het moment van de dag.
Ik tracht 'hallo' te zeggen want we zijn tenslotte buren en ik zit in een buurtcomité om mijn buren beter te leren kennen dus moet ik nu ook maar 'hallo' zeggen tegen mijn buurvrouw. Maar door de angst in haar kijkers te zien probeer ik mijn begroeting in te slikken. Veel meer dan een nasale 'ha' kan ze niet gehoord hebben. Ik maak me uit de voeten. Morgen vraag ik hoe het met haar gaat.
Hej Sam, ook leuk om een reactie van jou op mijn blog te vinden :-)
BeantwoordenVerwijderenWel, ik heb je via je FaceBook profiel gevonden, net zoals je MySpace. Ik heb een link naar jouw blog op de mijne gezet, zo krijg je misschien nog andere onbekende bezoekers? En heel soms vinden lang vervlogen vrienden je via google of gewoon bij toeval.
die buurvrouw hé
BeantwoordenVerwijderendrink eens een theetje met haar
(mooi geschreven)