Er staat een grote, onrijpe ananas op het tafeltje van een man met grijze baard en mediterrane huid. En een wit plastic bekertje dat, verduurd door het rollen en kraken tussen duim en middenvinger, op barsten staat. Er wordt een fles rode wijn boven tafel gehaald door zijn linkerbuur, een Portugees type. Het rood vloeit in ’t wit.
Twee tafels verder zit een vrouw met een verward kapsel en een grote korst onder haar rechteroog. Er staan lege blikjes op de tafeltjes rond haar. Ze houdt er één boven haar hoofd en kijkt of er nog pils uit komt. Een beetje.
Ze zitten in de Food Court, weet een bordje boven hun hoofden. Het is een vierkante ruimte met houten tafeltjes. Men consumeert er tijd om het hongergevoel bij een weggevallen trein tegen te gaan. Op drie van de vier hoeken rond de Court verkopen Délifrance, Twist en Häagen Dasz zoete en zoute troep. Ademwalm van een dag vol koffie – zal me goed doen-, klontjes – doe maar twee – en sigaretten – hehe, éffe pauze – plakt op het gebak in de toonbank. Panini’s hebben de lichaamstemperatuur van ongeduldig aan roltrappen aanschuivende pendelaars. Slappe muffins vragen 2,55 €.
Op de vierde hoek zit een zaak zonder naam, geblokletterd ‘Hamburgers – Hotdogs’. Klopt van tijd tot tijd een zurig reuktapijt uit over de voedselspeelplaats. Recht op het bord van een schare schrokkende onthaasters die er hun wachttijd proberen doden.
Zo doet een juffrouw met een zwarte fluwelen jas moeite om te genieten van het meest gezonde dat ze in het station kon vinden. Een plastic doosje verpakt een slaatje dat verzuipt in een van glucose vergeven vinaigrette. Twee stoelen verder zit een oudere vrouw met een blauw gewatteerde jas. Ze schreeuwt luid van ‘Saloppes’ en ‘Fils de putes’. De juffrouw duikt bang in haar bakje, prikt met een wit vorkje naar een olijf of zo.
De Food Court is een Telenet Hotspot, zegt een plakkaat boven een beige vest die het lijf van een grijsaard draagt. Zit met de handen in het haar, geeft geen kick en lijkt zijn mail ook niet per se te willen checken vandaag. Drie tafeltjes naar links probeert een verliefd stelletje elkaar niet te verblinden. Ze frunniken wat aan elkaars handen.
Aan een tafel naast de ananasman - de ananas blijft onaangeraakt maar de wijnbeker is alweer leeg - zit een veertiger wild te gesticuleren. Hij lijkt een driftige discussie met zijn disgenoot te voeren. Fronst de wenkbrouwen, zucht hoog en laag en gebaart van si en là. Maar er zit niémand over hem. Van een microfoontje of oortjes geen sprake. Als deze man al belt, is het met zichzelf. Geen hond kijkt ervan op. De juffrouw breekt haar vorkje op een wegfloepende olijf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten