Muzes in Berchem

Het is Gedichtendag en straks overhandigt Moussem me in CC Berchem de tweede prijs voor een van onder het stof gehaald gedicht. Hopelijk lopen er muzes rond.

(postscriptum: ik kreeg zonet 5 poëziealbums als prijs en verdubbel meteen mijn collectie - ik lees dat eigenlijk niet graag. De muzes hadden blijkbaar al afspraakjes met echte dichters.)

Madness hamsters

Foto Crowcombe Al

Graafheid

Foto duncan

Graafheid. Hoe ouder we worden, hoe jonger het begrip. Met de jaren minder relevant, gelukkig maar. In de (onze) jaren negentig draaide het er allemaal om, en wij eromheen met onze slappe puberbenen. In de jaren nul flirtten we er nog wel eens mee, door af en toe een andere pet op te zetten en er iemand mee binnen te draaien. Maar nu halen we het nog maar zelden uit de kast met dure imago's. Identiteitje spelen, been there, denken we.

Maar als je me in n' snowboardshop dropt, overvalt de Graafheid me weer als vroeger. Skaters, surfers en boarders ademen het uit: een air van 'zie mij hier graaf doen'. Juiste muts, juiste pet in de juiste hoek, juiste zogezegd afgeleefde broek. 'Dees is een bángelijk deck, gast.' Graafheid valt of staat met de juiste Antwerpse toengval - een Oost-Vlaming is per definitie minder graaf.

Op zo'n plaatsen vraag ik me af of mijn jeans wel kan. Mijn jasje is waarschijnlijk iets te saai. Mijn baard iets te geit en mijn trui te wollig. Wat een burgernicht, ik hoor het ze denken. Dan verliest mijn voornaam zijn hoofdletter, mijn piet zijn centimeters en denk ik 'wacht maar, ik schrijf straks iets heel gemeens over jullie.' Dan zullen we wel eens zien wie hier de graafste is. Jow.

Het putteke van de bib

Trouwens, over de Permeke gesproken: weet er iemand waarom het er na al die jaren nog steeds naar het putteke ruikt? Ik kan toch niet de enige zijn bij wie de beergeur de leeshonger verdrijft?

Haïti - Ein Land stirbt

Ik zocht eigenlijk iets om te lezen in de rode zeteltjes van Antwerpens Permeke bib, maar toen ik de cover van Der Spiegel passeerde, kon ik alleen maar kijken. Ik heb lang gekeken. De essentie van Haïti's verhaal gevat in vier verpletterende woorden en een stilmakend beeld van Reutersfotograaf Eduardo Munoz. Een dramatische cover, iets anders kan je niet maken als je de toestand van Haïti wil beschrijven. Raak.

Jongens, mag het iets minder cliché aub?

Foto Thomas Hawk

Er waggelen twee russen arm in arm de straat over op een zondagmiddag en ze beginnen erbij te zingen.

Ne nacht me ne poema (emmers vol regen)

(vrij naar Buckets of Rain, Bob Dylan)

Emmers vol regen
Emmers verdriet
Meer emmers vul ik van mijn leven ni.
'k Hem emmers met stralen van de maan.
Ik hem zoveel liefde, poezeloeke,
Ma ik kan da ni aan.

Ik draai a zacht
of hard als een boor.
Mor ik zien mezelf draaiend opgaan in smoor.
A mannen die komen, a mannen die gaan.
Mor as gij mij echt wilt, poezeloeke,
zal kik er staan.

Ik kan aan awe mond
en a vingers ni tippen
Zoals gij draait met a lippen
Den blik van ne poema op de preerie
Alles aan u, poezeloeke,
brengt mij miserie. 

Dag of nacht
de russen misschien
Da kan a ni schelen want gij hebt zin.
Nen tijger zo staark, als gij me mij vrijt.
Ik hem gen keus, poezeloeke,
Ik kom mee me a.

Emmers vol regen
Emmers verdriet
Meer emmers vul ik van men leven ni.
Ik doen wa ik moet doen en ik doen da goe
Ik doen het voor u, poezeloeke,
als gij meedoe.

Buyviagra online casino click

De inhoud van mijn spambox de laatste weken, in een Wordle gegoten. Daar schuilt (gratis, online te bestellen, erectieproblemenverhelpende) poëzie in.

He, ho, le of bi

 Foto DawnOne

De voorbije dagen waaide het in de vier richtingen in mijn geboortedorp. Van over de velden tot aan de kerktoren wervelde het nieuws. Men sprak erover in de Delhaize en er werd getamtamd in sms-taal. Een lopend vuurtje dat de sneeuw deed smelten - vrouwentongen kunnen niet tegen de vrieskou.

“Y is lesbisch.”

Hier in de stad, waar de pleinen de velden hebben verdreven en men kerken kraakt, komt deze wervelstorm vreemd over. Dat dit anno 2010 nog zo'n groot nieuws is, stemt tot nadenken. Misschien moest Y tot haar 23ste wachten voor ze de ruimte voelde om uit de kast te kunnen komen. Waarop ruimte en kast meteen dichtgetimmerd werden door de poortwachters van de seksuele voorkeur. Stempeltje in de hand: he, ho, le of bi.

Als straks de tooggesprekken daar weer versaaien, hoop ik dat X, Z en de rest van het alfabet zich ook uiten. Zodat de stormen aan kracht afnemen, in een glas water te vangen zijn, of gewoon weggewaaid kunnen worden wegens niet relevant.

Wippende Japanners

Twee Japanners met een reisgids op de Amsterdammer. Iemand schreef van op het perron in grote letters spiegelschrift in het stof van hun raampje. Ze begrepen het niet. Er stond dan ook WIPPEN waar JAPPEN had moeten staan.

Miep miep bla bla

Eind januari treed ik op als clown in een kleuterklas om iemands stage op te leuken. Ik kreeg net onderstaande richtlijn doorgestuurd en ben op één of andere manier zenuwachtiger dan daarvoor.

“Kleuters zijn echt met weinig tevreden. Gewoon een beetje miep miep, bla bla en die vinden dat al geweldig.”

Ik vind dat eng.  Waarschijnlijk beginnen er straks een paar te wenen als ze ruiken hoe griezelig ik dat vind, dat is zoals bij honden. Miep miep. Bla bla.

Een bloedneus in 2010

Foto Scuola di Atene

Mijn tomatensoep is oranje en als ze rood kleurt, doe ik of mijn neus bloedt. Even smaakt het naar misselijk worden maar dat lepel ik snel weg. Niemand heeft iets in het snuitje. Een bloedneus in 2010, dat klinkt apocalyptisch.

Twee koningen

Twee Marokkaanse jongetjes voor de deur. Komen drie koningen zingen. Ze hebben een muts op maar zijn niet verkleed. Eén herinnert zich de tekst een beetje van op school, en wacht na elk vers op zijn kameraad, die hem namompelt:

Drie koningen drie koningen (x2)
Geef mij een nieuwe hoed (x2)
Mijn moeder is verschenen (x2)
Mijn vader is verdwenen (x2)
Ik heb geen geld (x2)
In het oosten... verteld. (x2)

Vliegeren

Trouwens, probeert hij hier nu de ogen van zijn vliegin te bedekken?!
Dat vind ik bijna vertederend.

Ziekenfabrieken

Foto ortizmj12

In een ziekenhuis ruikt het naar zieke mensen. Dan mogen ze het er nog zo wit schilderen, de geurkiemen kruipen er in het behang en de Novilon plakt van het zweet. Huis, dat klinkt te gezellig. Fabriek eigenlijk. Er zijn magazijnen met nieuwkomers. En rayons met onsverlaters. Sta je met iemand in de lift, dan weet je én niet waar kijken, én niet hoe. Want het kan heel erg zijn, de dingen waar zij voor op bezoek komen. Of ze zijn zelf bijna dood, dat ruik je niet. Je vindt er nooit de uitgang, een ziekenhuis heeft te veel deuren.

Een Nummerke doen #01

De leugenachtige handel in CO2

The Story of Cap & Trade from Story of Stuff Project on Vimeo.

Annie Leonard legt, een paar jaar na het fantastische The Story of Stuff, uit waarom we ons niet mogen laten bedotten door de CO2-handel in The Story of Cap and Trade.  Moeilijker verteerbaar maar minstens even verpletterend. Ze werkt ondertussen verder aan The Story of Electronics en The Story of Bottled Water. Uitkijken dus.

Geforwarde emailwensen

Foto pyza*

De voorbije weken stapelden de superlatieve wensen zich op in de inbox. 2010 werd me klikgewijs voorspoedig, fantastisch, gelukkig, vrede- en liefdevol, knallend (vuurwerk erbij) en sprankelend (glas champagne) gewenst. Soms in rode letters of met groen erbij. Er waren tantes en ooms als dansende elfen en Jingle bells miauwende katten. Van hartes in bijlage.

Geen enkele wens kwam echt aan. 't Is te gemakkelijk om in een paar tellen wat wensen boven uw adresboek uit te hoesten. Je leest de haast erin. De bijvoeglijke naamwoorden zijn bovendien al te vaak bijgevoegd. Herkauwd, uitgespuwd, geslikt en verteerd. Een vicieuze taallus want wat moet je dan nog in 2010? 'Fantastisch' klinkt niet eens fantastisch. Bij 'gelukkig' denkt niemand meer aan geluk.

Dat wens ik u dan ook niet toe. Een hamster die van zijn baasje -lid van de Flickrgroep I Love Hamsters- met een kerstmuts op de foto wordt geplet, nog net. Ik schrijf u graag.

Als de kat een koe was

- Ik ken jou niet.
- Dan moet je me lezen. Ik ken jou ook niet.
- Stel me vragen.
- Ben je gelukkig?
- Ja... vind ik een slechte vraag.
- Hoe woon je?
- In een mooi huis hier vlakbij. Met de man die daar naar ons staat te kijken.
- ...
- Als ik vrijgezel was, zou je helemaal mijn type zijn.
- Dat zeg je mooi. Maar na 'als' zeg je beter niets.
- ... Ik ga je lezen.