Waarom Apache wint van De Wereld Morgen

Naamsveranderingen, nooit gemakkelijk. Er waren er twee deze week, allebei in Alternatieve Media-land. De blog die al een jaar als De Werktitel gebookmarkt stond werd Apache, een nieuwslabo voor verantwoorde journalistiek. En Indymedia neemt na tien jaar burgerjournalistiek PALA onder de arm om aan De Wereld Morgen te gaan werken slash erover te schrijven.

Beide initiatieven smaken naar meer, daar niet van. Beter een paar pikante plakken salami dan een uitgedroogde mediaworst. Maar in het wedstrijdje goeie namen bedenken gaat de gouden plak naar Apache terwijl De Wereld Morgen zich verslikt in goeie wil.

De Werktitel laat zich Apache noemen naar een groepje experimenterende vrijbuiters rond de Franse componist Maurice Ravel. Akkoord, over het Parijs van begin vorige eeuw kunnen er maar weinig lezers meepraten en dat is ook wel wat bourgeois. Maar er is wel een verhaal. 'Apache' is kort en krachtig, bekt goed en klinkt internationaal zonder Engels te zijn. Onafhankelijke journalisten als schenenstampers, keetmakers en penkrijgers. Prima.

De Wereld Morgen dan. Het woord 'wereld' zou per Vlaams decreet uit elke baseline, productnaam en slogan geweerd moeten worden. Het bulkt van de holheid. De wereld is alles, overal en altijd maar klinkt door die alomtegenwoordigheid eerder als niets, nergens en nooit.

'Morgen' klinkt al even vaag. Zweverig, zeggen anderen. Want de combinatie ruikt al 50 jaar lang naar de etensresten in de baarden van wereldverbeteraars en muffe rasta's gewikkeld in jute doeken. Trouwens, De Wereld Morgen bestond al. Dat blad ging samen met Wereldwijd over in MO*Magazine – schrijven die ook niet over de wereld morgen?

Neen, dan was de werktitel onsnieuws.be nog beter, ondanks het Gazet van Antwerpen-gehalte: je wist tenminste wat je kon verwachten. Een gemiste kans, dat wel, maar meer hoef ik daar ook niet op liggen inhakken. Uiteindelijk, what's in the name en misschien zoek ik wel een job in die sector.

Kaya hierrr!

(klik om te vergroten)

Aan de Permeke, waar auto's, trams en fietsers zich sowieso in driehoeken moeten wringen, zat het verkeer vandaag echt muurvast. Een jonge hond zigzagde er tussen de paaltjes, vooraan een rij auto's stond er één met het portier aan passagierskant wagenwijd open. In die wagen het gebries van een chauffeur: “Kaya hierrr. Kaya!”

Kaya had geen oren naar zijn baasje want he, hier stond nog een boom en joh, wat rook het daar gek en cool, wat een drukte allemaal. Het duurde maar een korte penis lang of de eerste chauffeur in de rij begon te toeteren.

Het baasje stormde de wagen uit om het beest te vangen. Maar hoe meer de ene hier gromde, des te minder de ander zich daar van aantrok. Snuffel hier, plasje daar. Het baasje, eveneens door het dolle heen, probeerde nog van tactiek te veranderen door het lief te vragen. “Komaan Kaya...” Maar Kaya, die al om de hoek was, wist: je kan niet slaan en zalven tegelijk, baas.

Impro bij de Post

Het postkantoor gonst want er wordt hard gewacht. De mensen op hun beurt, de brieven op de bodes, de bedienden op de pauze. Wachtende consumensen eten alles (zie ook: televisiereclame), zelfs postproducten.

Dus liggen er her en der foldertjes over de Post-multifix 5+ ™ investering (sic, ik verzin dit niet). Er hangen posters met goedgemutste Vlaamse gezinnen zonder geldzorgen en op displays wisselen reclameslogans en het weer elkaar af. Slim bekeken.

Maar de Post laat zijn kantoren ook de ruimte om de verkoop improviserend aan te zwengelen. Naast het loket vind je daarom steevast een driepikkel met lichtblauw ruitjespapier met wervende reclameslogans. In het kantoor van Stuivenberg schreef een communicatieve ambtenaar bijvoorbeeld:

En van a 1
En van a 2
En van a 3? Neen
Van a 4? Neen
Allee hopla van a 5 dan!
[kopie van een grote hand, plakband aan de rand]
Wij bieden 5 procent!

(sic) De boodschap gaat in tegen alle regels van de reclame. Ik weet niet of ik er echt tegen moet zijn dat een bedrijf anno 2010 zijn werknemers vraagt om zelf de communicatie op zich te nemen – In Latijns-Amerika zou ik het vast charmant noemen. Maar het amateurisme doet een mens twee keer nadenken voor hij zijn spaarcenten in de Post-multifix 5+ ™ belegt.

Misschien schuilt er een uitdagende communicatie-baan in. Ik wacht nog even af.

De zomer op de porte-bagage

  Foto: Sam en vrienden, Veerse Meer, zomer 2008

Akkoord, het is nog te vroeg om te juichen – de dooi is maar half ingezet en de ijzige wind guurt nog over de stadstoendra - maar stof rok en korte broek alvast af, want vandaag kon ik het voelen: de lente komt eraan en de zomer reist mee op de porte-bagage. Ze zijn in topvorm.

Voor welke baan zal ik gaan?

“Schrijf een boek”, zegt mijn vader.
“Doe iets met terminale kindjes,” suggereert mijn moeder, “daar hebben ze altijd vrijwilligers nodig.”
“Het onderwijs, is dat niets voor jou?” vraagt een vriendin.
“Stop met zeuren man, geniet van je vrije tijd”, blowt een vriend.

Stel dat alles kan qua nieuwe carrière – neen wacht, schrap 'stel', anything goes – wat zou jij, die me van binnen en van buiten gelezen hebt, me dan aanraden? Wie moet ik beslist aanschrijven om straks geen muren stuk te lopen?

Dat het eeuwen sneeuwen mag

Foto Klaartje

Konijnenoren in een windtunnel

Foto campra

 

De laatste wagons knarsten zich uit het station. Laatkomers haastten zich via de roltrappen naar hun bed en aan het Astridplein mocht een dakloze met een neen onder de arm er niet meer in van de rode beren van B-Security.

Ze zat op een bankje naast spoor 24. Meer dan een meisje, minder dan een vrouw. Ze droeg een diadeem met konijnenoren: twee keer 24 centimeter bruine pluche, een van de twee hing een beetje slap.

Kwam ze van een dronken vrijgezellenfeestje? Waren haar vriendinnen misschien even weg? Of zat ze werkelijk de nacht uit in een windtunnel, met een paar konijnenoren op haar hoofd? En wat ging daar verdorie in om? 

De ijskwal

Het koudste plekje van de stad ligt onder Centraal Station. Doorwinterde pendelaars vermoedden dat al langer, met hun ijsneuzen priemden ze die waarheid de tweede klasse rond. Nu is er officieel uitsluitsel. Daar op -1, waar daklozen in de vries staan voor een warme maaltijd, en niet-daklozen hun fiets verliezen, pal in de overdekte fietsenstalling, ligt het levende bewijs.

Een ijskwal. Een glazige bult van een centimeter of zes. Spiegelglad. Je kan je klok gelijk zetten op de druppels die er uit de betonnen plafond op neerplonken, en de plak wordt dikker terwijl je ernaar kijkt. Sommige treinreizigers spreken over een stalagmiet. In eerste klasse huivert men over een nieuwe ijstijd.

Beslist de moeite waard om er even voor om te rijden – een meter of vijf na de trap – heeft u tenminste een stoer winterverhaal om later aan uw kinderen te vertellen.

Een nummerke doen #02

Reizen in poezenland

Afbeelding Simon's Cat 

Het brood was niet gerezen. Twee sneden ervan en je kon gerust het middagmaal overslaan. Had nochtans naast de verwarming gestaan. Juiste hoeveelheid gist, maatbeker lauw water, afgestreken snuif zout, dito suiker. Exact veertig minuten rust onder een handdoek op een warme plek, maar plat als speculaas. Aap uit de mouw - “O ja, ik zag gisteren Richard ...” - was de kater, die mee in de bakvorm was gekropen om een half uurtje in poezenland te liggen reizen. Die doet dat expres, dat kan niet anders.

C:\DOS> en Web 0.0

 

Web 0.0,

  

herinnert u het

 

zich nog?

Denkkanonnen

't Hing te hangen in de lucht
sneeuwkanonnen denkballonnen
zou hij zou zij zucht.

Zulke vlokken half begonnen
pulken gokken tijd gewonnen
en mouche matjes dempen
wat hij zij hardop denken.

When are you going to touch my private parts?

 

Foto Reigh LeBlanc

Ik moest deze week onder de MRI-scanner.* Erin eigenlijk. Een vrouw in het wit gaf me een hoofdtelefoon mee - Aurore, ben jij dat? -. Het ongebroken wit van een MRI-scanner ziet er dan wel spitstechnologisch uit, het apparaat klinkt als een botte ponsmachine uit de industriële revolutie.

Het scannend oog van de Magnetic Resonance Imaging ziet álles. Van skimmen of diagonaal lezen geen sprake. Je lichaam wordt werkelijk binnenstebuiten gekeerd, meer nog: binnen en buiten verliezen hun betekenis. Het lijf: een open boek.

Zou zo'n machine ook je gedachten kunnen lezen? Dat ik er zo van houd om verzorgd te worden.** Dat dokters en verplegers, osteopaten en therapeuten me alleen daardoor al beter maken. Dat de tijd die iemand voor me maakt dan dubbel telt. Dat ik zo graag gelezen (lees: gescand en geanalyseerd) wordt. Ik hoop van niet, dat hoeft niemand te weten.

* Een deel van mijn rug blijkt afge- en dus versleten. Is dat omdat ik bijna dertig ben?

** Over zorgen gesproken, ik hoorde van een masseuse dat een orthodoxe jood haar vroeg: 'When are you going to touch my private parts'. Goeie vraag.

Snit uit de naad

Foto Tante Nonneke

Tante Nonnekes komen voor in de beste families. Die van ons, de zus van mijn grootmoeder zaliger is sinds ze haar habijt draagt een vast element op de familiefeesten. Deze keer had ze een foto bij van haar zus in de klas. Maria Van Wesemael, de tweede naaister in de rij.

Ik vind dat een ongelooflijk schoon beeld van antropologische, haast archeologische waarde. Zo ging het er dus aan toe. De fotografie van die tijd liet niet toe om niet te poseren, maar de fotograaf heeft ze zo goed georkestreerd dat je het gevoel hebt als vlieg op de muur mee te mogen kijken naar de les basiscorsage.

De 6 vrouwen zijn stuk voor stuk erg bezig: ze naaien, strijken of meten op. Ijver die moest leiden tot nijver in de fabriek, of snit die aan de haard uit de naad gewerkt zou worden - mijn oma had 11 kinderen. Nu jij.

...

Schoenen poetsen

Foto [auro]

Ik kan proberen om het te verbergen. Het stiekem doen, als ik alleen thuis ben. De vuile vodden verstoppen en de deur openzetten om de geur weg te waaien. Maar het zou toch uitkomen. Eerlijkheid dwingt, jongens en vooral meisjes: ik poets graag schoenen.

Ik haatte het als kind maar nu maakt het me blij. Leer invetten, ik word daar rustig van. De bijenwas tussen de vingers voelen glippen, het zoeken naar verse stukjes vod, de marsepeingeur van het vet in de woonkamer. Het is duurzaam omgaan met uw gerief, er heel goed voor zorgen en er trots mee rondlopen. Premature vadergevoelens, denk ik. Ik ben tenslotte bijna dertig.