maandag 1 juni 2009

Geduld opgeluld

Waarom. Zo. Belachelijk. Veel. Woorden? Wat is dat toch met die ceremoniële poespas hier? Dat potgedraai, dat ‘tussen haakjes’, dat ‘alsgodhetwil’. Die zucht (en drang, dat verlangen) om te herhalen (telkens weer, opnieuw dezelfde dingen zeggen). Tot in den treure bedanken –op een poëzieavond krijgt zelfs de aanwezige pers applaus-, te lauweren –Meneer de Mevrouw de Koningin- en diploma’s uit te delen als zoete broodjes. Waarom zooo laaang? Je bent pas iemand als je naam opgesmukt wordt met Licenciado of Dr. ervoor. Vergaderingen: nog erger. Denk aan 10x ‘Ik heb zoiets van' voor de point bereikt wordt. Een avond waarvan men vijf keer zegt dat hij erg speciaal is, wordt banaler met de keer. Ik kan nog langer doorzagen, maar vat het liever samen: mag het alsjeblieft wat minder zijn, Guatemalteken lief, er wordt er hier ene zot.

4 opmerkingen:

  1. Zeer herkenbaar van toen ik in Ierland woonde. De "Prize night" spande de kroon. Ik zal niet zeggen wat ik toen gedaan heb. Ja, let maar op: je wordt er op den duur rebels van (en dat was ik zeker niet daarvoor, hoor).

    Volhouden.
    grtz, Lotte

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Een logische reactie van een nuchtere Vlaamse jongen - en meer wil ik daar niet over zeggen.
    Marian

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hey Sam, amai dat is kei herkenbaar! Ik had in Guatemala een profe die voor ELK substantief "lo que es" zei. Puchis.

    BeantwoordenVerwijderen

 
Creative Commons License
werk van Sam Verhaert is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-Niet-commercieel-Geen Afgeleide werken 2.0 België licentie.