Foto Conanil
Weinig dingen zo dubbel als pool. Een cafésport die avonden kraakt of maakt. De bron van bergen frustratie of tonnen euforie. Elke stoot weer bereken je met een moeilijk gezicht hoeken, kracht en de plek waar je de witte bal gaat raken. Voor beginners is geloof primordiaal, met vertrouwen begonnen is half gewonnen. Dus leg je er je technisch kunnen, je strategisch inzicht, je vertrouwen en -ach waarom niet- al je hoop in.
Als je de witte bal dan in een pocket ziet verdwijnen, je keu over het laken krast of je gewoon helemaal géén ballen raakt, is de afgang gi-gan-tisch. Het gaat altijd te snel om op fouten te analyseren en replay is er nooit. Wat blijft is een diepe frustratie, eventueel een slok van je pint en het blauwe krijt om de misser te vergoelijken. Zo gaat het meestal. Speel je met zijn vieren, moet je ook nog eens uren wachten en het geklungel van je medestander erbij nemen.
Maar soms gaat het goed. Dan klopt de hoek en klinken de ballen, geketst of gestreeld, op je kunnen. Een bal die tegen het plastic van de pocket knalt, dat is orgasmatisch. Per ongeluk pot je er wel eens twee tegelijk. Dan is de tafel te klein voor je ego: to-ta-le euforie. Die je uiteraard niet toont. Een goede pooler blijft altijd cool. Beginnersgeluk? Neen joh, de stoot van de week. That’s me. En krijten is voor losers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten