Geduld opgeluld

Waarom. Zo. Belachelijk. Veel. Woorden? Wat is dat toch met die ceremoniële poespas hier? Dat potgedraai, dat ‘tussen haakjes’, dat ‘alsgodhetwil’. Die zucht (en drang, dat verlangen) om te herhalen (telkens weer, opnieuw dezelfde dingen zeggen). Tot in den treure bedanken –op een poëzieavond krijgt zelfs de aanwezige pers applaus-, te lauweren –Meneer de Mevrouw de Koningin- en diploma’s uit te delen als zoete broodjes. Waarom zooo laaang? Je bent pas iemand als je naam opgesmukt wordt met Licenciado of Dr. ervoor. Vergaderingen: nog erger. Denk aan 10x ‘Ik heb zoiets van' voor de point bereikt wordt. Een avond waarvan men vijf keer zegt dat hij erg speciaal is, wordt banaler met de keer. Ik kan nog langer doorzagen, maar vat het liever samen: mag het alsjeblieft wat minder zijn, Guatemalteken lief, er wordt er hier ene zot.