Hamster Rave maakt het bont

Hamster Rave was dronken. Niet aangeschoten of gewoon wat licht. Neen. Hamster Rave was totáál van de wereld. Zatter als een kanon. Op heldere dagen wist hij dat dat niet zonder gevaar was. Vanavond kon hem dat geen lor schelen. ‘Ik mag dan wel een hamster zijn,’ lalde hij, ‘dat wil nog niet zeggen dat ik niet kan matsen. Ik zuip jullie allemaal onder tafel, gasten.’

Hamster Rave hing zelf als een bloemzak tegen een tafelpoot, naast een vingerhoed met goedkope tequila en een plasje braaksel. Slechts twee stamgasten van café de Space Wagon – mannen die wel eens naar National Geographic kijken omdat ze het geloof in de mens een beetje kwijt zijn - besteedden aandacht aan het beestje. Hadden ze vroeger ook gehad.

De bassen trilden in de bezopen vacht van de goudbloemhamster en het gebonk deed zijn oortjes flapperen. Er werd een mazout op hem gemorst en iemand gooide een peuk in zijn richting. Ja, de Space Wagon zat goed vol vanavond.

‘He barman!’ schreeuwde Hamster Rave. ‘Barman! Doe ze nog ’s vol, jom.’ De barman keek de andere kant uit. Hij wist dat dronken knaagdieren voor problemen zorgen. Toen Hamster Rave agressief rechtkrabbelde - ‘Verdomme, ’t is niet omdat ik een hamster ben...’- merkte hij dat zijn vingerhoed tequila in lichterlaaie stond.

Hamster Rave zag het plots heel helder – waarschijnlijk een genster van de peuk - en besefte dat de toekomst van de Space Wagon in zijn pootjes lag. De vlammen likten al aan de tafelpoot en het zou niet lang meer duren of...

In een ruk had hij de vingerhoed beet en hoewel zijn pootjes eraan bleven plakken, kapte hij de brandende tequila naar binnen. Hamster Rave bedacht nog dat zijn heldendaad de lokale krant wel zou halen en even vroeg hij zich af of er medailles op hamstermaat zouden bestaan.

Daarna verschroeide zijn slokdarmpje. Zijn maag, die nog vol tequila zat, ontplofte met een niet zo luide knal. De dierenliefhebbers begonnen over moeilijke vrouwen, de muziek dreunde voort en een stukje vacht landde in een lauwe beker bier.