Lieveheersbeest

Mijn rug is deze week op traditioneel Chinese wijze behandeld. Door een alternatief uitziende arts met kleine ogen en een dunne gibberassistente van een jaar of vijftien. Goedgeluimd plaatste hij een soort plastic kopjes op en rond mijn ruggenwervels. En zoog die vervolgens vacuüm met een handig pompje. Cupping, om natuurlijke genezing te stimuleren. Of zoiets. Waar het na tien minuten zuigen erg paars uitsloeg, zat het volgens hem goed fout.

Mijn rug staat voor veel open.

Na drie dagen kruip ik echter nog steeds rond als een lieveheersbeest. Tien violetkleurige zuigplekken zo groot als appelen schijnen bijna door mijn T-shirt heen. Iemand vraagt me of ik een tatoeage heb. Dus ik wring me in Spaanse bochten, zoek handen en tanden en beeld me haast een verschot uit: ‘Wel, mijn rug is deze week op traditioneel Chinese wijze behandeld. Door een alternatief uitziende ...’