Of ik soms een vuilzak heb buitengekeild? komt mijn buurman aankloppen. Het is laat op de avond, ik ben ‘Van Vlees en Bloed’ aan het bekijken -dank u voor het postpakketje mama- en voel onheil. In het straatje naast mijn huis staat een troepje buren rond een zwarte zak die blinkt in het licht van een zaklamp.
Het waait donkere speculaties, een vrouw zucht o mijn god. De zak is goed dichtgeknoopt en bijzonder zwaar. Dat kan geen afval zijn. Er hangt een scherpe lucht rond. Dat ruikt als verrot vlees. Hij staat bol. Misschien een kind? Nog meer o mijn god.
Ik leun een beetje stoer op één been en stel voor om hem te openen. De Europeaan, de rede in persoon, presente. Dat doen ze liever niet op hun eigen erf. Wij hebben hier niets mee te maken. Er wordt een schop bijgehaald en de zak verhuist naar een veldje verderop. De vrouwen en kinderen mogen niet mee. Ik blijkbaar wel.
De schop, voorzichtig want wie weet, haalt de zak open. Er tuimelen witte bolletjes, met blinkend plastic en bloemmotiefjes uit. Luiers, een hele zak volgekakte luiers. Ik doe of ik dat wel had verwacht en maak een verbindende grap over de pampers en het kind waarvoor ze vreesden. Niemand lacht echt maar misschien is dat alleen in het Nederlands grappig.
vrijdag 8 mei 2009
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten