Foto Lionoche
Ik tekende ooit een petitie tegen een windmolen. Omdat er een laan bomen, op een berg in de Ardèche, voor zou sneuvelen. Ik herinner me mijn twijfel van toen –weegt het ene op tegen het andere?- door wat ik vandaag las over Mexico. ’t Is een Latijns-Amerikaans verhaal uit de duizend. Over een paar hoge bomen die alles vangen. Schone energie is niet altijd schoon.
Het Amerikaanse NACLA tijdschrift vertelt in Clean Energy Plays Dirty in Oaxaca hoe Mexicaanse boeren en indianen in de staat Oaxaca hun akkers verliezen aan wat het grootste windmolenpark van Latijns Amerika moet worden.
Het plaatje oogde nochtans mooi. In januari opende president Felipe Calderón met veel aplomb het Eurus windmolenpark. De Mexicaanse cementreus Cemex, derde grootste in de wereld, en het Spaanse energiebedrijf Acciona Energia, beiden beursgenoteerd, beweerden voldoende groene elektriciteit te leveren voor een stad met een half miljoen inwoners. Een schoon verhaal van eeuwige wind en ontelbare Megawatts.
Landvergunning werden voor een peulschil verkregen, omkoping en misleidende contracten met de lokale bevolking deden de rest. Cemex en Acciona vertelden er niet bij dat de schone energie enkel voor de fabrieken van Cemex zou dienen. De lokale bevolking zag elk voordeel voorbijwaaien. De hoge bomen: de neus in de wind.
Meer info van de Spaanse waakhond Observatorio de Multinacionales en América Latina...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten