Eros en Thanatos

Aan de rand van het erf ligt een haan in een positie, een haan absoluut onwaardig. Uit zijn bek hangt een slijmdraad die tegen zijn bevederde borst plakt. Zijn enorme kam hangt plat naast zijn kop. Wat er nog van pluimen opstaat is met bloed beklit.

Een andere haan komt hem af en toe recht op zijn schedel pikken. Nog even en hij zit erdoor. Er kan er maar één de voorste zijn.

Er zijn loyale kippen die langskomen en vriendelijk doen alsof hij er nog even kranig als vroeger uitziet. De uitgetelde haan probeert zijn nek te rechten en wat bazig te kijken maar de vogel schaamt zich natuurlijk dood. Wat een afgang.

Plots komt er een witgevlekte duif aanvliegen, die zich voor de reutelende haan placeert. De doffer (mannetjesduif) vult borst en veren met air, koert een paar keer diep, opent zijn staartveren en begint rondjes te draaien. Hij brengt een balts ten berde waar geen enkele duivin aan zou kunnen weerstaan. Even denkt de haan aan het hanenhiernamaals. In een laatste helder moment daarna vindt hij het gewoon erg eigenaardig, geflipt zelfs, maar kraait er verder niet meer naar.