Postscriptum bij het wilde feestje

Ik was het die hoopte dat de jongen zou vallen.* Terwijl ik zijn zwaai- en wiekgestuiter stond te observeren, wilde ik simpelweg dat hij het evenwicht verloor. Omdat dat, kan je nagaan, een beter einde van mijn schrijfsel zou zijn: onzekere jongen tussen de grote mensen, doet of hij loos gaat en knalt tegen de vlakte, terug bij af. Slecht van me. Dat ik hoop op drama omdat dat beter schrijft. Op emotie die gladder binnenglijdt en een lot dat lekkerder leest.

Vandaag hoorde ik dat er ‘iets scheelde’ met die jongen. Dat maakt zijn personage veel minder interessant. Ik besluit hem te beschrijven alsof ik dat niet weet en de informatie achter te houden voor mijn lezers. Soms is het ware leven net geen boek waard.