Niet weten waar kijken

Foto Banksy

Het lijkt een parochiezaal, maar God is hier in geen jaren gepasseerd. Witte muren kijken op een leeg vierkant waar TL-lampen zich in de tegelvloer spiegelen. Blauwe kerstverlichting slingert wat in het rond. Het tocht.

Plastic caféstoelen staan in halve cirkels rond kwikkele tafels. De meeste zijn leeg, hier en daar zit een groepje mannen naar een podium te staren. Hier kom je niet om met elkaar te praten.

Links vooraan zitten 7 vrouwen weinigverhullend op een rij. Er is ook een lege stoel. Daarnaast een opstapje naar het podium met in het midden een blinkende paal. Er hangt een vrouw rond die doet alsof het haar opwindt. Als de slip uitgaat, gaat de stroboscoop aan.

De spiegelwand achter het podium maakt de zaal dubbel zo leeg. De aanwezigen vergaat het niet beter:

Vrouw 1 (Hondureña, gestrande immigrante): ‘Ik krijg 10 euro voor wie ik mee naar boven neem. Ik doe alles, behalve anaal.’

Collega 1 (Amerikaan, rookt als hij zat is): ‘I know I gonna wake up feeling really bad. Shit, what the hell are we doing here...’

Man 1 (narco met cowboyhoed, schurkt tegen Hondureña aan): ‘Kom hier, geil wijf, dat ik u tetten vastpak en ja, dat ik u hard, verdomme...’

Vrouw 2 (Salvadoreña, op weg naar de VS): ‘Het leven hier is hard, ja. Maar ik moet iets om rond te komen.’

Collega 2 (bestelt emmer met zeven pinten, klopt Sam lachend op de schouder): ‘No son buenas las chicas?!’

DJ (lalt door zijn micro): ‘Las tetas, olé olé!’

Sam (verlamd, ziet alleen zichzelf in de spiegel, kleiner dan ooit): ‘Ik wil hier weg.’