Drie vragen bij de tandarts

Foto tony newell

1. Hoe stijf van de spanning sta je als je dit een uur volhoudt zonder er erg in te hebben?

Ik pas natuurlijk niet in die stoel, de hoofdsteun bobbelt ergens tussen schouders en nek. Of ik wat onderuit kan zakken. Dat kan. Veel goede wil tonend verschuif ik mijn achterwerk tot de plek die voor de knieholtes van Guatemalteekse patiënten voorzien is. Mijn hoofd rust op de steun. Tussen de contactpunten hals en kont zweeft een plank. Ziet u het voor zich? Dat is mijn romp.

2. Waarom moest die lul dat er zo nodig bij zeggen?

Haar lamp is een langnekstier met hendelhoorns en één zwart oog in het midden. Beschuldigende blik, dat ik vaker had moeten flossen. Ik guts kil zweet en mijn nagels kleuren wit aan de rand. Niet omdat het pijn doet (mijn rechterhelft is zo lam als een schaap), maar omdat ik weet dat het pijn kan doen. Als de boor aan komt draven. Telkens ze van instrument veranderen wil, stokt de adem in mijn opengebroken mond. Haken, klemmen, schrapers, naalden, tampons en stofzuigers: smijt dat er allemaal maar in, maar, por favor, niet de boor.

De aangeboorde angst komt uit België. Mijn tandarts verzekerde me ooit dat je als tandarts de boor best zo weinig mogelijk gebruikt: ‘Wat weggeboord is komt nooit meer terug.’ En dan: ‘Een boor, moet je weten, snijdt als een mes door boter.’

3. Zijn uw tepels van staal?

Toch de boor. Het ruikt verbrand en ik denk aan de boter. Speekselfonteinen stuiven uit mijn mond. Vast op haar gezicht. Sorry, probeer ik te denken. Aankijken durf ik niet –te dichtbij- dus zoek ik betekenisvolle patronen in het plafond.

Terwijl kil metaal heen en weer krast, rusten haar warme handen op mijn baard, wrijft haar borst tegen mijn kruin. Ze stelt vragen en ik kan enkel ja of neen knipperen. Locked-in syndrom, zoals in die film. Sorry mevrouw, voor mijn adem en mijn gebit. Vanaf morgen flos ik drie keer per dag. (Ik meen te voelen dat u geen BH draagt vandaag).