Foto holeymoon
Als je de pech hebt een grote boodschap achter te moeten laten in een bruin café waar dito strepen de toiletmuur afkorrelen, of erger, in een massatankstation waar zwetende Duitsers een klevende film op de bril achterlaten, dan kan je er donder op zeggen dat er een met eenlijnspenissen bekraste toiletpapierhouder de muur naast je latrine siert.
Met propere namen als Kimberley-Clark en Deloitte klinkt zo’n wit apparaat hygiënischer dan het is. Immers: het vel dat eruit komt wapperen is altijd dunner dan je denkt - he, zijn dit mijn vingers al- en de rol zal altijd afscheuren op de foute plek. Daar begint de pret.
De goede plek is op een comfortabele twintig centimeter onder de rolkast. De foute plek is bijgevolg ergens diep verborgen ín de bak. Als het vel op de foute plek scheurt, moet je eerst je pols omwringen om met je hand die vergeelde krocht in te kunnen duiken. Vervolgens tracht je met de toppen van je vingers een fikse swing aan de rol te geven opdat je het uiteinde, of het begin zo je wil, terug zou vinden.
In theorie heb je 50% kans dat je de goeie kant op draait. Maar omdat het flinterpapier zichzelf vaak in een middelpuntvliedend enthousiasme oprolt in de andere richting, halveert die kans. (Dat gaat zo door tot er plots twee meter rol op de natte vloer kletst. )
Omdat dit iedereen, vel per vel en keer op keer, overkomt, mag je er zeker van zijn dat de getande randen van jouw toiletpapierhouder vol, maar dan ook vól, kakarestjes hangen. Stront aan je knikker, lezer, knoop dat er maar in voor de volgende keer dat u moet.
Gruwel. Mijn endeldarm gaat er spontaan van in de kramp. Nu stel je me toch teleur dat je niet de persoon bent met kant-en-klare vochtige doekjes in je rugzak. Zo uit een paars babydoosje dat je met één druk op het deksel openkrijgt. Kan je meteen ook nog de droge kakbrokken van de toiletpapierhouder vegen. De wereld verbeteren, heet zoiets.
BeantwoordenVerwijderen