Foto Reigh LeBlanc
Ik moest deze week onder de MRI-scanner.* Erin eigenlijk. Een vrouw in het wit gaf me een hoofdtelefoon mee - Aurore, ben jij dat? -. Het ongebroken wit van een MRI-scanner ziet er dan wel spitstechnologisch uit, het apparaat klinkt als een botte ponsmachine uit de industriële revolutie.
Het scannend oog van de Magnetic Resonance Imaging ziet álles. Van skimmen of diagonaal lezen geen sprake. Je lichaam wordt werkelijk binnenstebuiten gekeerd, meer nog: binnen en buiten verliezen hun betekenis. Het lijf: een open boek.
Zou zo'n machine ook je gedachten kunnen lezen? Dat ik er zo van houd om verzorgd te worden.** Dat dokters en verplegers, osteopaten en therapeuten me alleen daardoor al beter maken. Dat de tijd die iemand voor me maakt dan dubbel telt. Dat ik zo graag gelezen (lees: gescand en geanalyseerd) wordt. Ik hoop van niet, dat hoeft niemand te weten.
* Een deel van mijn rug blijkt afge- en dus versleten. Is dat omdat ik bijna dertig ben?
** Over zorgen gesproken, ik hoorde van een masseuse dat een orthodoxe jood haar vroeg: 'When are you going to touch my private parts'. Goeie vraag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten