Foto duncan
Graafheid. Hoe ouder we worden, hoe jonger het begrip. Met de jaren minder relevant, gelukkig maar. In de (onze) jaren negentig draaide het er allemaal om, en wij eromheen met onze slappe puberbenen. In de jaren nul flirtten we er nog wel eens mee, door af en toe een andere pet op te zetten en er iemand mee binnen te draaien. Maar nu halen we het nog maar zelden uit de kast met dure imago's. Identiteitje spelen, been there, denken we.
Maar als je me in n' snowboardshop dropt, overvalt de Graafheid me weer als vroeger. Skaters, surfers en boarders ademen het uit: een air van 'zie mij hier graaf doen'. Juiste muts, juiste pet in de juiste hoek, juiste zogezegd afgeleefde broek. 'Dees is een bángelijk deck, gast.' Graafheid valt of staat met de juiste Antwerpse toengval - een Oost-Vlaming is per definitie minder graaf.
Op zo'n plaatsen vraag ik me af of mijn jeans wel kan. Mijn jasje is waarschijnlijk iets te saai. Mijn baard iets te geit en mijn trui te wollig. Wat een burgernicht, ik hoor het ze denken. Dan verliest mijn voornaam zijn hoofdletter, mijn piet zijn centimeters en denk ik 'wacht maar, ik schrijf straks iets heel gemeens over jullie.' Dan zullen we wel eens zien wie hier de graafste is. Jow.
oh sam hoe vreselijk herkenbaar. ik had het nog deze zaterdag, in de fish&chips, waar ondergetekende een inlichting vroeg aan een verkoper die nog zijn melktanden had maar ook al drie piercings, en ik werd afgewimpeld met een blik die me weer terugkatapulteerde naar de vroege jaren negentig, toen de acne over mijn gezicht woekerde en mijn beste vriend jotie 't hooft was. maar mijn leven is nu wel rock'n roll en de hip cats van vroeger, die zijn hun oprit aan het herleggen...
BeantwoordenVerwijderenHaha. Nagel op de kop. De Fish&Chips: typisch dat daar gebeurt... We krijgen ze wel!
BeantwoordenVerwijderen