Foto Ana Gonzalez
Op digitale camera's -ik ben toch niet gek- lijkt de week altijd bewogen.
Zondag: vanop de hoogste vulkaan van Midden-Amerika ziet een schare gringo's mijn zon opkomen door hun schermpje. Het kan de andere vulkanen geen barst schelen en ze kunnen ook mijn rug op. Ik besef dat ik in de bergen hoor en luister naar 't woeden van de wind.
Maandag: ik viermaalvier 3 Nederlandse journalisten naar de mijnsite. De cameraman filmt met statief en vertelt dat er programma's zijn om je beelden achteraf schokkerig over te laten komen.
Dinsdag blijkt: onze secretaresse loopt al 5 weken tjilpend rond met een dode mus in haar buik. Ergens anders scheurde de nacht een voorhoed en werden de morgen erna middelen geslikt. Bitter.
Woensdag: een dagje een zee. Zo haai als een garnaal.
Donderdag: Ik rommel wat aan. Zo ook moeder aarde. Bij mijn eerste aardbeving (Nicaragua, 2000) moest ik huilen. Maar nu ze bast vanuit de buik, tril ik van opwinding. Resonantie. Ik wil er één voor kerst in de koekenstad.
en vrijdag??
BeantwoordenVerwijderen= invuloefening