De viking die niet keek

Ik had laatst een gesprek met een man die me niet aankeek. We staarden samen op de achterbank, ik naar hem, hij naar de wilde weg. Hij had erg lange benen en een beetje een volle poep, in zijn hoofd pasten veel kronkels, dacht ik. Mijn been raakte het zijne en misschien maakte dat hem ongemakkelijk. Ik maakte me een beetje zorgen. Praatte deze reus wel met mij? Of was hij misschien gebrekkig? Met autisten moet je niet lachen. Ik vermoedde zijn ogen blauw want hij was een Noor. Een Noorman eigenlijk. Hij dacht misschien aan zijn bisovergrootvader, die heel erge dingen gedaan had met de vrouwen in onze Lage Landen. Historisch schuldbesef: doordat zijn voorouders lekker waren komen eten bij de onze, konden zij blijven groeien. De mensen in centimeters en hun staten met sociale welvaart op onze kas. Hmm, 't was misschien beter zo. Ik kroop in een hoekje.