Op de houten tafels liggen grammofoonplaten als onderleggers. Van die oude dikke, met de hand geperste. Sommige plakken staan krom, van de Cinzano, Fernet of Gancia die er decennialang op gemorst is. Er staan tangokrakers op als 'Un poco más de amor' en 'A ti, Argentina'.
Het cliënteel hier zou ze nog beluisteren, 't is de generatie die de overstap naar de cd-speler de moeite niet meer vond. Oude mannetjes lezen de krant of discussiëren over wat erin staat zonder ze te hebben gelezen. Ze komen en gaan zoals ze gekomen zijn: content omdat niets meer moet.
“Ik wil dat jij later ook zo wordt,” zegt ze. Ik ben blij dat er iemand zo iets moois voor me wil. Om een stamcafé te hebben moet je wortel kunnen schieten, denk ik terwijl er een ander plaatje wordt opgelegd. De ventilatoren tegen het geel geschilderde plafond draaien zachtjes, een beetje uit hun as.
een mooie gedachte oud te worden tussen je maten en de platen
BeantwoordenVerwijderen