Argentijnse midlifers met maar één cd

(laat de video lopen en lees verder)

Honderd jaar geleden, toen kinderen hun ouders nog in dezelfde kamer hoorden vrijen, toen de buren nog een ei kwamen vragen en en passant omelet bleven eten, toen de deuren van de kerken niet eens gesloten konden worden, toen er nog geen dubbel glas en lamellen bestonden, moest ook het woord 'privacy' nog uitgevonden worden. Noemde je iemand voyeur, dan zette die grote ogen op.

Mijn huis is honderd jaar geleden gebouwd. Er op gebouwd om binnen te kijken, af te luisteren en mee te ruiken. Om bespied, geluistervinkt en besnuffeld te worden.

Zes vensters van mijn appartement geven uit op een gedeelde binnenplaats. Ik zie soortgelijke appartementen boven, onder, links en rechts van het mijne. Hoest er dus een buurman in de richting van de patio, dan hoor je of hij groene of witte slijmen heeft. Telefoneert er een buurvrouw, dan hoor je haar vriendin roddelen aan de andere kant van de lijn. Sterft er een poes, huilt de blok mee.

Allemaal altijd overal, goed en wel. Ik sta daar voor open. Eén en al oor. Samen uit, samen thuis. Maar de overonderbuurman (een verdiep lager, andere kant van de patio) en de overonderbuurvrouw gaan erover.

Die Argentijnse midlifers hebben namelijk een moderne geluidsinstallatie, met afstandsbediening en druk vormgegeven boxen, maar slechts één cd. Naar de titel is het raden, dat kan ik hiervandaan niet zien. Maar het moet 'Women of the nineties' zijn. Of 'Strongest voices on earth'. Nummer twee is hun favoriet: 'One of us'.

Op het moment van schrijven staat dat nummer voor de achtste (!) keer op. Ik loop de ene muur op en de andere af. Er zinken verschillende zenuwen in mij. Ik word krank! Net op het moment dat ik mijn geloof in de mensheid, samen met een zware cactus van ons balkon wil smijten, zwaait mijn buurvrouw naar me en zie ik haar lippen: 'What if God was one of us?'

(zet de video af en nooit meer aan)