Foto klavr
De zondag. Vroeger verachtte ik hem. Ellenlange Josdagen dat mijn ouders in de zetel lagen te potverteren, pianomuziek het huis in slaap wiegde, vrienden onbereikbaar waren want in dezelfde nesten zaten, en het enige leuke vooruitzicht de kijkbuisavond op BRT was. Godbetert. Verloren dagen voor rusteloze puistkoppen die zich exact gedragen zoals de opvoedboekjes hen beschrijven. “Ik dacht er vroeger ook zo over,” kreunde mijn moeder dan vanuit de zetel. “Ik word nooit zo,” zweerde ik.
Ik ben 28 nu en, zucht, zie de zondag zo graag. Zondag zonderdag. Zonder snel, zonder moeten, zonder meer. Oh en ook wel mijn God: ben ik een sok?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten