Bericht onvolledig

Bericht onvolledig waarschuwt mijn mobiele telefoon. Ik lig in bed. Of ik het bericht wil lezen? De sterveling die hierop 'Ach neen, laat maar' antwoordt, moet nog geboren worden. Dus ja, graag, snel bitte.

'...uur in. x'

Tenzij je natuurlijk zoiets binnenkrijgt. Een abrupt afgebroken woord, een intiem voorzetsel, een punt. Een kusje. Onze kronkelende hersenmassa heeft de ongelooflijke vaardigheid om wggltn zkn aan te vullen en de wereld in je hoofd te doen passen. De slaap kan me toch niet vatten dus ik doe een aanvullende poging.

'he, onduidelijk wannr en wr we mrgen vergaderen. maak jij agenda op? k stuur nog n mail met plaats & uur in. x'

'Niet schrikken, kerel. Ik stap eruit. Had mss beter kunnen leven maar heb overal van geproefd. t is goed geweest, ik stap het vagevuur in. x'

'Warmte uit mijn navel. Gloed onder mijn buik. Nieuwe slip. Het kroest en knettert, Sam. Hier zit vuur in. x'

Meer aanvullingen?

Onder Hoogspanning

VT4 start met een tweede reeks van hun “groene mobiliserende programma Onder Hoogspanning”. Neem een stevige bruine enveloppe bij de hand, ga er eens goed voor zitten en lees het mailtje dat ik daarover kreeg even mee:

“In Onder Hoogspanning strijken we 9 dagen lang neer bij een gezin in Vlaanderen. Gedurende deze dagen zal het gezin milieubewuster en energievriendelijker moeten leven, zonder daarbij aan comfort te moeten inboeten maar wel heel wat euro’s uit te sparen!

Ze krijgen hierbij de hulp van een green coach, iemand die het gezin handige tips en weetjes meegeeft én een cheque van 1000 euro om het energieverbruik in huis aan te pakken. Maar dit is niet alles. Het gezin krijgt nog een extra opdracht, een opdracht die iets te maken zal hebben met het milieu. Als het gezin slaagt in zijn opdracht, is er een energiecheque van 3000 euro te winnen.

Momenteel zijn we dus nog op zoek naar leuke (grote,kleine of samengestelde) gezinnen of studentenhuizen die de uitdaging willen aangaan. Het is zeker niet de bedoeling dat het gezin/ de studenten een week verlof nemen of de hele week thuis blijven.
Alles blijft (moet) zijn gewone gangetje gaan (werk, school, lessen, hobby’s…)!

Vereisten; klant bij Electrabel en zeer gemotiveerd om de uitdaging aan te gaan!”

Geïnteresseerden kunnen een leuk briefje voor de groene jongens van VT4 in de enveloppe doen. Verontwaardigden hebben die al lang vol gekotst. Spui en spouw uw commentaar over deze misselijkmakende vorm van branded entertainment en greenwashing naar:

VT4 Onder Hoogspanning
Fabriekstraat 55
1930 Zaventem
onderhoogspanning@vt4.be

Sam Verhaert klimt

De kleine buurvrouw

Ze is 150 cm klein maar haar ogen zijn reusachtig. Haar doorzichtige huid plakt tegen haar jukbeenderen. Ik schrik als ik haar aankijk – heeft ze een ziekte? -, zij duikt in elkaar. Ik probeer te glimlachen maar ze wendt haar hoofd af. Een opgeschrikte vogel.

Ik zie haar meestal 's ochtends, als ik mijn huis verlaat en me omdraai om de deur achter me te sluiten. In die beweging zie ik haar in de deuropening naast de mijne een sigaretje roken. Dat is bijzonder dichtbij voor het moment van de dag.

Ik tracht 'hallo' te zeggen want we zijn tenslotte buren en ik zit in een buurtcomité om mijn buren beter te leren kennen dus moet ik nu ook maar 'hallo' zeggen tegen mijn buurvrouw. Maar door de angst in haar kijkers te zien probeer ik mijn begroeting in te slikken. Veel meer dan een nasale 'ha' kan ze niet gehoord hebben. Ik maak me uit de voeten. Morgen vraag ik hoe het met haar gaat.

Multinationale psychopaten

Multinationale ondernemingen hebben alle psychologische kenmerken van een psychopaat. Ze zijn bedrieglijk, liegen herhaaldelijk, lichten mensen op voor eigen voordeel, veronachtzamen andermans veiligheid, hebben ernstige problemen met sociale normen en wettelijke regels, zijn onbekwaam om schuld te voelen, ongevoelig voor andermans gevoelens en onbekwaam om langdurige relaties te onderhouden.De makers van The Corporation (2003) stellen deze onthutsende diagnose op aan de hand van een internationaal erkende checklist. In hun bekroonde documentaire kleden ze de multinationale onderneming volledig uit en leggen ze de mechanismen die erachter schuilen op voortreffelijke wijze bloot.

Aan het hoofd van deze psychisch gestoorde, milieuvernietigende en mensenrechtenschendende molochs staan volgens de filmmakers vaak goedmenende en vriendelijke ceo's. Dat lijkt me vreemd. In de documentaire zie je een groepje actievoerders de tuin van de topman van Shell betreden. Die is niet gediend met het ‘moordenaar’-spandoek dat tegen zijn garage hangt. Na een paar uren gejouw en gesnauw zijn beide partijen echter samen koffie aan het drinken. De Shellman: ‘Uiteindelijk kwamen we er in die discussie op uit dat zij bezorgd zijn over zaken, waar ik ook bezorgd over ben.’

In Mo*Magazine (48) vertelt VN-rapporteur Jean Ziegler over zijn ontmoeting met Peter Brabeck, de baas van Nestlé, 's werelds grootste voedsel- en watermultinational. 'Vorig jaar maakte Nestlé 6,2 miljard euro winst. Het concern stelt wereldwijd 300.000 mensen tewerk. Brabeck is een aardige man, maar zijn opdracht bestaat erin winst te maximaliseren. Als hij dat niet doet, gaat hij eruit en komt er een andere figuur. Dat overstijgt het persoonlijke, het is een systeem.'
Kan je de top van multinationale ondernemingen dan werkelijk niet met de vinger wijzen voor het slechte nieuws dat ze over de wereld brengen? Dat zou goed nieuws zijn voor slechte mensen (dixit Noordkaap). 'Je moet een onderscheid maken tussen de instelling en het individu,' vindt Noam Chompsky. 'Slavernij was een verschrikkelijke, monsterachtig geïnstitutionaliseerde arbeidsvorm. Maar de individuele slavenhouders konden best bijzonder aardige mensen zijn, goedwillig, charmant, lief voor hun kinderen, ja zelfs voor hun slaven.' Is het dan geoorloofd zich te verschuilen achter een mens- en planeetonterend systeem? Hoe kan het dat de goedlachse, zachtaardige en naar lavendel ruikende profeten van de neoliberale economie hierin gewetenloos meedraaien? Dat ze het systeem dagelijks voeden met het laaghartig offeren van de mondiale rechtvaardigheid?

Weten deze toplui misschien niet waar ze mee bezig zijn? Staan hun wolkenkrabbers te ver van de sweatshops? Dat zou kunnen. In één van zijn films wil Michael Moore een Amerikaanse ceo trakteren op een bezoek aan diens fabriek in Indonesië. De man weigert maar geeft toe dat hij er nog nooit geweest is. Delokalisatie laat wel toe om geen notie meer te hebben van de arbeidsomstandigheden en sociale uitbuiting aan de andere kant van de wereld. Maar de verklaring dat de top zich er niet bewust van is, is naïef. En dat het management zou geloven in de duurzame ontwikkeling die hun concerns bespoedigen, evenzeer.

Simpel gesteld: we hebben hier te maken met gewetenloze geldwolven. Door dollartekens verblinde plunderaars die zich bloeddorstig op al wat kreupel, stemloos en zonder verweer is, storten. Opgegeilde kolonisten die over lijken gaan om hun onverzadigbare honger naar goud en macht te stillen. Het kan deze moderne conquistadores simpelweg niet schelen langs welke kant ze de berg beklimmen. Als ze maar snel en voorspoedig aan de top staan. Mocht er onderweg wroeging optreden kopen ze dat wel af met de bouw van een schenkinkje hier en een ziekenhuisje of schooltje daar. Of zetten ze dure communicatiebureaus in om het bedrijf en hun persoonlijke geweten te greenwashen met een streepje Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Ze verzinnen wel wat, wees maar gerust.

Neen, het is te eenvoudig om de mensen aan de top af te dekken door het systeem te beschuldigen. Schiet verdorie ook op de pianisten. Zij spelen misschien niet hun eigen partituur maar zij zítten daar wel om de toetsen te bedienen. Ze hebben nochtans de macht en middelen om voor mooie noten te zorgen. Maar ze blijven het smerig spelen. Dat is minstens even geschift als de psychopaat die hen ruggensteunt.

(Deze column verscheen eerder in het driemaandelijks tijdschrift Koppelteken van Jeugddienst Globelink en op www.11.be)

Eine Kneippe in die Sternstrasse

Langs buiten ziet het er donkerder uit dan het binnenin is. Een barman met poedelhaar en een met pelskraag afgezette jas schatert zijn gezelschap bij elkaar. Ik krijg een kop koffie nog voor ik zit. Dass ich ein Fremde bin... undsoweiter.

Een klein opgezet reetje en een marter zitten op een wild flikkerende jackpot. Iemand heeft er serpentines rond gedrapeerd. Feest.

Achter de protserige toog staat een bespiegeld altaar van sterke drank op schappen. Aan de eikenhouten wieken van een ventilator hangen kleurige lampions en blinkende slingers die verbonden zijn met de hoeken van de bar. Men heeft er hier een vrolijke tent van gemaakt, in de Berlijnse Sternstrasse.

Een geblondeerde vrouw op een kruk laat in haar rokje kijken. Ik zoek de schakelaar van de ventilator om de poppen hier echt aan 't dansen te krijgen.

Zich slecht voelen

Er stond politie op de Turnhoutsebaan deze morgen. Straat met de combi afgezet, oranje kegels. Twee mannen in burger liepen ertussen. Ze praatten, verzetten wat kleinere gele kegeltjes. Een paar mensen zagen het aan. Zelfmoord, legde een vrouw in buitenlands Antwerps uit. Het was niet duidelijk hoe ze dat wist. Ze wees naar vijf hoog. 'Ambras met de vrouw, met vriendin.'
Sommige donkere dagen kondigen zich aan. Met een te luide radioreclame, een plotse zelfmoord voor je deur en een onaangekondigde afgelaste trein. Dan baat er niets, schaadt er iets. Zich slecht voelen en vanuit de oranje banken van de internationale de dag zien verwateren.