Beste Peter Holvoet-Hanssen,

Beste stadsdichter,

U weet toch: stadswallen hebben oren.

Ze hoorden mijn naam in een glas op een feestje vallen – daar waar ze zomers fabriceerden. Ze slikten even maar draaiden het al gauw van tong tot tong. Luistervinken vliegen niet, ze lopen als een vuurtje. Rad van tong wij Antwerpenaren. Loze vinken aan het spit, soms.

Ze zeiden dat ze je hoorden zeggen dat: je in je tweede dichtjaar wel 's iets met 'de jonge garde' wilde doen. En mij noemde, begot! Benoemen misschien, dat past beter bij een garde. Eerlijk? ik wil ook wel 's iets met een oude garde doen. Laat maar komen, je verhaal. Dichten op commando, gardes leren dat van jongsafaan.

Maar. Wat u vast niet weet, Peter: ik schrijf straks vanuit een andere stad aan de stroom, een oceaan verder. Kunnen letters zwemmen, vraag je. Een o drijft, off course, maar een i gaat meteen de dieperik in. Gelukkig varen er tussen Buenos Aires en Antwerpen containerbegrippen als ding, verhaal en containerbegrip.

Je leest me nog,


Sam Verhaert