dinsdag 13 oktober 2009
Vroeger: in mijn sponzen pyjama
Vroeger. Dan stond ik op den allee in mijn sponzen pyjama, met mijn blote voeten op het traptapijt te draaien. Om te bedenken wat ik hen beneden zou vertellen. Soms oefende ik dat half hardop: “Ik kan niet slápen.” De truck was om 'slapen' lang te rekken. Alsof je 't heel graag wilde maar echtigintechtig niet kon. Meestal was het dat niet. Wilde ik gewoon nog wat mee in de zetel kruipen voor de tv. Tussen een tas thee, de papa en de mama, en met wat geluk een wafeltje.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Haha...zalig herkenbaar. Meestal lag je dan echt nog niet lang in bed. Dat kan zeker niet langer dan '10 suuuuuuperlange minuten' zijn geweest. Eigenlijk was het vanaf je in bed kroop wachten tot er genoeg minuten voorbij waren gekropen om terug naar beneden te gaan en te zeggen 'ik kan niet slapen' (alsof je dat dan al geprobeerd had)
BeantwoordenVerwijderenEn nu, anno 2009, staat slapen in mijn top 10 van de zaligste dingen...(of euh top 5)
Wauw broer (en zus),
BeantwoordenVerwijdereninderdaad heel herkenbaar!!
Ik deed dat ook tijdens een middagdutje. Van zodra ik er in lag wreef ik heel lang in mijn ogen, legde ik mijn haar wat warrig, en na 5 minuten stond ik al weer beneden. Die 5 minuten leken inderdaad 50 minuten...
Want middagdutjes, dat was toch echt vreselijk hé?!
Tijdens mijn middagdutjes prulde ik het behang van de muur... of ik maakte er tekeningen op...
BeantwoordenVerwijderen