Onze onderburen hebben een schildpad. Hadden een schildpad.
Een schildpad hebben is niet problematisch op zich. Schildpadden zijn ongevaarlijk. Ze kakken in een terrarium, eten sla of plastic zakjes. Maar onze onderburen (het type buren dat in een stinkende grot zonder ramen leeft en waar je af en toe medelijden maar vooral problemen mee hebt), zij hebben de gewoonte hun schildpad uit te laten in de gemeenschappelijke gang. Problemen.
Niet alleen omdat de gang dan vol plastic zak -en kakjes ligt. Ook omdat je met ochtendprut in je ogen niet oog in oog met een griezelig bejaard dier wil staan. Bij de gemene blik van zo'n strompelend fossiel krimp je als vergankelijk mens in elkaar. De dag beginnen als een verwelkt blad sla is voor niemand leuk.
Bovendien zijn schildpadden kampioen in camouflage, met schildpatronen die niet veel verschillen van de doorsnee gangtegel. Voor je het weet kets je dat schild tussen de muren richting de voordeur. En krijg je de ongezellig dikke onderbuurvrouw op je dak. Dus schuifel je op kousenvoeten naar de bakker en tippel je na het werk door de gang om het ondier niet voor de voeten te lopen.
Met de kuren van je buren leer je leven.
Toen er een paar weken geleden aangebeld werd, en ik enthousiast de trap afstormde, checkte ik dan ook meteen of er een schild op mijn pad lag. De gang was vrij. Ik opende de voordeur met een ruk, en voelde ze even hard dichtsmakken. Het is een oude deur, dacht ik, en ook die hebben kuren. Waarop ik ze zo fel openrukte dat ik het hout hoorde versplinteren op wat een tussen deur en muur geprakte tegel leek. Problemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten