Krant en keutel

In een stad als B., waar de stoepen geplaveid zijn met hondendrollen, en bewoners elke morgen de spuit uitrollen om hun stukje voetpad schoon te schrobben, kijk je als voetganger wel uit waar je loopt. Je slalomt tussen gele plasjes, zwarte keutels en meterslange bruine vegen van ongelukkigen die het aan hun been hadden.

Als een keffer zich in het midden van de stoep opspant als een veer, en zijn kont samentrekt als een pruilend besje, kijkt geen hond daarvan op.

Maar als er plots een baasje, net voor zijn Bobby zijn sluitspier opent, gezwind een krant bovenhaalt om die netjes op de tegel onder de hondenkont te plaatsen, zet ik grote ogen op. Links en rechts steken gejaagde stiletto's en sportschoenen met air het duo voorbij, maar de stad lijkt even stil te staan bij zo'n onbaatzuchtige daad.

Als ik Bobby's baas bemoedigend aankijk, draait hij zijn hoofd gegeneerd in de richting van zijn vriend. Alsof hij zich schaamt - zelf publiekelijk te kakken is gezet. Bobby nijpt zijn nieren er bijna mee uit. Een keutel valt als een korrelig ei met een plofje op de krant, rolt naar de zijkant maar blijft gelukkig achter een gekreukte pagina van de sport steken.

Gerechtigheid, heet dat.

Krant en keutel gaan in de vuilbak naast ons. De hond kijkt me aan met een blik van 'ik heb toch niets gedaan' en ik kijk weer een beetje anders naar de stad. Ontlast, zeg maar.