Hamster Rave: de hele blog in pdf

Voor wie vier printercartouchen, en een halve boom aan papier over zou hebben.
Voor nostalgici.
Voor wie mij graag gelezen heeft.

Je kan de hele blog nu downloaden en printen als pdf. Meer dan 400 zaagsels. Neergepend in Antwerpen, Guatemala en Buenos Aires. Ontelbare besognes tussen 2007 en 2013. 276 pagina's uit mijn hamsterhart.

O, wat heb ik u graag geschreven.

We used to say we were sisters

Hamster Rave, ondertussen doorgegroeid tot Sam Verhaert, maakte een documentaire over twee oude guerillastrijdsters, die elkaar na 40 jaar weer ontmoeten. Meekijken kan in HD op Vimeo.


ABOUT WE USED TO SAY WE WERE SISTERS

Lila was 25 when the Argentina Anticommunist Aliance riddled ‘el Gringo’ with bullets. He was the guerrillacommander of her Montonero combat unit. Today, 39 years later, she sets out to look for ‘María’, his girlfriend. Although during those years they pretended to be sisters, Lila is not even sure of María’s real name.

 How do you talk about a period of time in which you weren't allowed to talk? How do you recognise comrades you only got to know in the underground? In this documentary from photo journalist Sam Verhaert, two people who never thought they would meet again, look for answers.

‘We used to say we were sisters’ was produced for the Diploma on Visual Storytelling and New Media (Pedro Meyer Foundation / World Press Photo). cc 2013.

De schildpad treft geen schuld

 Foto:  ekenitr

Onze onderburen hebben een schildpad. Hadden een schildpad.

Een schildpad hebben is niet problematisch op zich. Schildpadden zijn ongevaarlijk. Ze kakken in een terrarium, eten sla of plastic zakjes. Maar onze onderburen (het type buren dat in een stinkende grot zonder ramen leeft en waar je af en toe medelijden maar vooral problemen mee hebt), zij hebben de gewoonte hun schildpad uit te laten in de gemeenschappelijke gang. Problemen.



Niet alleen omdat de gang dan vol plastic zak -en kakjes ligt. Ook omdat je met ochtendprut in je ogen niet oog in oog met een griezelig bejaard dier wil staan. Bij de gemene blik van zo'n strompelend fossiel krimp je als vergankelijk mens in elkaar. De dag beginnen als een verwelkt blad sla is voor niemand leuk.



Bovendien zijn schildpadden kampioen in camouflage, met schildpatronen die niet veel verschillen van de doorsnee gangtegel. Voor je het weet kets je dat schild tussen de muren richting de voordeur. En krijg je de ongezellig dikke onderbuurvrouw op je dak. Dus schuifel je op kousenvoeten naar de bakker en tippel je na het werk door de gang om het ondier niet voor de voeten te lopen.

Met de kuren van je buren leer je leven.

Toen er een paar weken geleden aangebeld werd, en ik enthousiast de trap afstormde, checkte ik dan ook meteen of er een schild op mijn pad lag. De gang was vrij. Ik opende de voordeur met een ruk, en voelde ze even hard dichtsmakken. Het is een oude deur, dacht ik, en ook die hebben kuren. Waarop ik ze zo fel openrukte dat ik het hout hoorde versplinteren op wat een tussen deur en muur geprakte tegel leek. Problemen.

Hamster Rave schreef een novelle: Vis moet zwemmen

Ik schreef een novelle in opdracht van het Europees Sociaal Fonds - Agentschap Vlaanderen & Ideeweb.be. Je kan Vis moet zwemmen hier doorbladeren of downloaden als pdf. Gedrukte exemplaren op aanvraag.

Korte inhoud
Leon Casal verkoopt sinds jaar en dag tegelspreuken op de dorpsmarkt. Poltronvil hangt van boven tot onder vol met spreekwoorden en zegswijzen van zijn hand. Meer is er niet te lezen in het dorp en dat hoeft ook niet voor de grijze marktkramer: Leon heeft een broertje dood aan verandering. Wanneer hij zijn tegels echter aan de straatstenen niet meer kwijt geraakt, moet hij met zijn volkswijsheden de boer op.

Ricardo van Bar Los Amigos

Ricardo Aguëro (75) baat al 25 jaar een café uit in de volkse wijk Balvanera, in hartje Buenos Aires. Bar Los Amigos is een van de vele 'parrillas' in de stad, waar mensen onder de middag een 'chorizo' (broodje met worst) komen eten, en vaste klanten van Ricardo's leeftijd hun 'cafe con leche' (koffie met melk) komen opslurpen.

Veel zijn dat er overigens niet. De meeste bezoekers komen voor de telefoonhokjes in de bar. Ricardo werkt van maandag tot zondag, van acht uur 's ochtends tot acht uur 's avonds. Zijn blauwe auto, ouder dan zijn café, gebruikt hij ook als verhuiswagen. Niet te vaak, want er zouden eens klanten moeten komen...

De klim

De klim

Lees jezelf omhoog
stijg om te dalen

vertrouw het touw
grijp de woorden aan

dans van rechts naar
links van zin naar zin

hou vast wat lost
denk win lees klim.

8 redenen waarom ik niet meer geschreven heb

Sinds ik A voor B verruilde, kwam de klad in dit blad. Minder kantjes. Minder scherpe randjes. De laatste maanden zelfs helemaal geen hamsterzaagsel meer. Ik verklaar me (hem) nader, met 8 hoogstpersoonlijke redenen waarom ik niet meer geschreven heb:

1. De drang om rare verhalen uit den vreemde te brengen, is wat gaan liggen. Na een zekere tijd in het buitenland vervlaamst het exotische natuurlijk: een palmboom is en blijft een boom.

2. Bovendien vervreemdt de Vlaming zelf. Vindt hij het raar om over de oceaan te blijven pennen voor de achterblijvers. Schrijven is blijven en dat heb ik niet gedaan.

3. Om een blog te doen draaien, moet je publiceren. Daar draaide ik mezelf teveel in op. Mijn dag begon met een angstige blik op de bezoekersaantallen en eindigde met een goed gevoel over een 'like' op Facebook.

4. Ik schrijf tegenwoordig elke dag, voor mijn job. Als copywriter en journalist bedenk ik leuke slogans of koppen. Soms blijft er niet zoveel leukheid meer over op het eind van de dag.

5. Ik schrijf ook op een ander. Op Tumblr, een sneller en groener blad dan Blogspot. Over alles waar Hamster Rave in Buenos Aires op botst of over struikelt. In het Spaans (zie reden 2), en over fotojournalistiek (zie reden 6). Het is meer 'sharen' (doorverwijzen met een snelle klik) dan delen (zwoegen om een stukje van mezelf in een leuk stukje te steken), dat geef ik toe (zie reden 8).

6. Ik zeg het met beelden. Meer en meer. Sinds ik hier de opleiding fotojournalistiek begon, hang ik meer rond a) op straat, op zoek naar de foto van de eeuw, b) op Flickr, om de weg naar de eeuwige roem te documenteren.

7. Volgens een vriend ben ik minder boos dan vroeger. Minder razend op de wereld of verontwaardigd over zijn bewoners. Dat kan, maar omdat dat teveel klinkt als een inslapende dertiger (zie ook reden 8), zal ik dat nooit of te nimmer toegeven. Fuckers!

8. Ook van de laatste reden hoop ik dat ze niet waar is: ik heb een lief en woon ermee samen. Schrijven om te rijven is voorlopig niet meer nodig. En de dieprode twijfels en lichtroze vreugdes  verhuizen van het internet naar de ontbijttafel.

Moeten we Hamster Rave begraven? Dat lijkt me voorbarig. 't Is een winterslaap of een metamorfose misschien.

De aard van 't beestje kennende, is het laatste hiermee nog niet gezegd.

Geen pech maar pizza

Een andere bus op de langste straat van Buenos Aires (Hamster Rave).

Vier pinkers. Op de langste straat van de stad staat een bus dubbel geparkeerd. Geen autopech, neen hoor. De maag van de chauffeur was toevallig even leeg als zijn bus toen hij voorbij een pizzatent met promoties reed. Even snel een vierkazen voor boven het stuur: een rondje geluk.

[foto] Westerns in het Noorden

Een Belgische asbestberg in Argentinië

In een door God vergeten buitenwijk van Buenos Aires ligt tachtigduizend ton asbestafval. Eternit Argentina, een filiaal van de Belgische bouwmaterialenreus, begroef het er twaalf jaar geleden in een beveiligde opslagplaats die allesbehalve veilig blijkt. Een onderzoek uit Argentinië.

Gepubliceerd door Sam Verhaert op 30 juni 2011 in de Apache rubriek Fotoreportage, Nieuws, Reportage. Oorspronkelijke artikel vind je hier.

In een buitenwijk van Buenos Aires ligt tachtigduizend ton asbestafval. (Foto Edgardo Lobos)

Niemand keek ervan op toen eind jaren negentig tienduizend met bouwafval gevulde vrachtwagens door de buurt reden. In González Catán, op veertig kilometer van Buenos Aires, was afval een onderneming als een andere. Het bijzonder transport van Eternit Argentina S.A., een filiaal van de Belgische multinational Etex Group, reed tussen de rookpluimen van de officiële en clandestiene stortplaatsen door.

Aan een uitgegraven kuil, een hectare van zeven meter diep, hielden ze halt om er tienduizenden kubieke meters met asbesthoudende golfplaten, leidingen en cementresten in te kieperen.

Er ging een zeil overheen en niemand keek er meer naar om. Maar afval trekt afval aan. Bewoners ontdekten het asbeststort eind 2010 en informeerden gemeenteraadslid Lobos. Twaalf jaar na het begin van de stortingen voeren ze, samen met Greenpeace, actie.

Groeiende berg

“Zie je die muur?” vraagt raadslid Edgardo Lobos. “Die heeft Eternit hier deze week gezet, nadat ik klacht indiende en Greenpeace het verhaal aan de grote klok hing. Daarvoor werd het terrein enkel afgespannen door een draad. Er was niet eens een gevarenbordje. Iedereen kon hier zomaar binnen en buiten.”

Gemeenteraadslid Edgardo Lobos naast een vervuilde rivier in González Catán (Foto Sam Verhaert)

Hij wijst naar het bultige, overwoekerde terrein achter de muur. “Dit is een ‘beveiligde opslagplaats’ voor asbestresten, una celda de seguridad. Vreemd genoeg is de berg met de jaren blijven groeien. Het bouwafval is blootgesteld aan de weerselementen. Op een paar honderd meter hiervandaan liggen vier woonwijken en asbestvezels hou je niet tegen met een muur.”

“Dat klopt,” zegt asbestexpert Eduardo Rodríguez. “Het inademen van een minimale hoeveelheid microscopische vezels kan dodelijke ziektes als longkanker, asbestosis en mesotelioma veroorzaken, zelfs tientallen jaren later.” Volgens de dokter is er geen vuiltje aan de lucht zolang de viezigheid zorgvuldig is begraven. “Maar als dat niet het geval is, zoals Greenpeace zegt, dan heeft González Catán er een probleem bij.”

Helikopter

González Catán is een dramatisch uit zijn voegen gebarsten dorp – even groot en dicht bevolkt als de stad Luik – dat tegen Buenos Aires aanschurkt. Maar voor de bewoners is de Argentijnse hoofdstad ver weg: “God is overal maar doet zijn zaakjes in de hoofdstad,” zegt één van hen. De skyline van González Catán wordt gemarkeerd door de groene vuilnisbergen van één van de grootste storten van de hoofdstad.

Het dorp is één van de vergeten steden in het stroomgebied van de Matanza-Riachuelo. In dit niemandsland wonen vijf miljoen inwoners? Dat is twaalf procent van de Argentijnse bevolking. Meer dan de helft van hen heeft geen riolering. Decennialang loosden leerlooierijen, papierfabrieken en andere industrieën ongestraft hun chemicaliën en zware metalen. De industrie, de bewoners en de opslag van vuilnis maakten het stroomgebied tot één grote risicozone in de achtertuin van Buenos Aires.

Greenpeace voert actie op de beveiligde opslagplaats van Eternit, februari 2011

Om het probleem in la capital op tafel te krijgen schakelden raadslid Lobos en de buurtbewoners de hulp en de camera’s van Greenpeace in. De milieubeweging kwam zelf bodemstalen nemen en in februari 2011 cirkelde er een helikopter boven het veld. Een spandoek waarschuwde voor ‘Gevaarlijk Afval’.

Tien bodemstalen

“We vonden bouwresten tot aan de kant van de weg,” zegt campagneleider Consuelo Bilbao van Greenpeace, “terwijl de wet zegt dat er een veiligheidsperimeter van vijftig meter rond het stort moet zijn. Eternit dekte het asbestafval wel af met een plastic membraan, maar dat zit slechts zestig centimeter diep onder de grond in plaats van de vereiste twee meter. En in de beschermende grondlaag die daarboven werd gestort vonden we eveneens asbest. Het Nationaal Instituut voor Industriële Technologie (INTI) en een gespecialiseerd laboratorium in Texas, bevestigden in zeven van de tien bodemstalen dertig procent chrysotiel (witte asbest, nvdr).”

“Dat is vrij hoog,” geeft Karel De Wilde, persvoorlichter van Etex Group, aan de telefoon in Brussel, toe. Maar zolang de vezels ingekapseld zitten in het beton is er volgens hem geen gevaar. “De storting gebeurde volledig volgens het boekje.”

Resten van verhard cement bovenop de stortplaats (Foto Edgardo Lobos)

Het boekje

Maar wat zegt het boekje eigenlijk over tachtigduizend ton asbestafval? Volgens de milieuwetgeving van de Provincie Buenos Aires hoort het giftig goedje thuis in een ‘beveiligde opslagplaats’. Oorspronkelijk lag het asbestafval midden in de woonwijk San Justo, 15 kilometer verder. Toen Eternit de fabrieksterreinen in San Justo van het bedrijf Monofort overkocht in 1989, kreeg het bedrijf er die afvalberg bij.

Die moest daar weg. Wat ooit werd aangeprezen als hittebestendige en nimmer verslijtbare vezels – asbestos is Grieks voor onvernietigbaar – verhuisde uiteindelijk van San Justo naar de vergeetput van het meer landelijke González Catán.

“Eternit heeft veel geïnvesteerd om van dat afval af te geraken,” zegt dokter Rodríguez. “De onderneming kende de gevaren van asbest. In verschillende landen spanden asbestslachtoffers immers processen aan. Bovendien wisten ze dat ik, in opdracht van het Ministerie voor Volksgezondheid, een wettelijk verbod op asbest aan het uitwerken was. In 2003 zou dat rond zijn, twee jaar vroeger dan in Europa. Op dat moment had de Etex Group zelf de vezel al definitief uit haar vestingen gebannen.”

Gestolen omheining

Maar hoe verklaart het bedrijf dan dat er bouwmaterialen met het Eternit-zegel open en bloot tussen het onkruid liggen? Karel De Wilde: “Iedereen gebruikt bouwmaterialen van Eternit in Argentinië. Dat betekent niet dat wij het daar gestort hebben. We gaan dat opruimen, uiteraard, maar het is niet van ons.”

In mei 2011, na herhaalde acties van Greenpeace ommuurde Eternit het terrein (Foto Sam Verhaert)

Kon iedereen daar dan zomaar binnen en buiten wandelen om zijn cementresten, leidingen en dakpannen te storten? Agustín Cozzi, zaakvoerder van Eternit Argentinië heeft een antwoord: “We hebben veel problemen gehad met de beveiliging van het domein. González Catán is geen eenvoudige buurt. Onze omheining is verschillende keren gestolen en de bewaker van het terrein is een paar keer overvallen.”

Voor Greenpeace zijn dat flauwe excuses. “Het is Eternits verantwoordelijkheid om het terrein te bewaken.” benadrukt Consuelo Bilbao. “Es una celda de seguridad!”

Foute vijand

Waakt er eigenlijk iemand over bedrijven als Eternit? “Hier in González Catán is alles toegestaan,” gromt oppositielid Lobos. Daarom klaagde hij naast Eternit ook de verantwoordelijke plaatselijke autoriteiten aan, maar daar wringt het schoentje: dat blijken er meer dan een te zijn.

Het stroomgebied van de 64-km lange Matanza-Riachuelo valt immers onder drie jurisdicties: de nationale Staat, de Provincie Buenos Aires en de Autonome Stad Buenos Aires. Een ‘gedeelde verantwoordelijkheid’ was jarenlang synoniem voor ‘geen verantwoordelijkheid’. Het resultaat hoopte zich letterlijk op in González Catán.

Het terrein ligt vlakbij verschillende woonwijken (Google Maps)

Lobos’ klacht ligt nu op het bureau van de rechter. Of in de kast. Eternit-zaakvoerder Cozzi is er alleszins van overtuigd dat zijn bedrijf niets te vrezen heeft. “Dit is een storm in een glas water. Een kleine onvoorzichtigheid van onzentwege. Er zijn duizenden actoren die dit gebied maken tot wat het is. Raadslid Lobos en Greenpeace hebben de foute vijand gekozen.”

[Aankondiging artikel] Een Belgische asbestberg in Argentinië

In een door God vergeten buitenwijk van Buenos Aires ligt tachtigduizend ton asbestafval. Eternit Argentina, een filiaal van de Belgische bouwmaterialenreus, begroef het er twaalf jaar geleden in een beveiligde opslagplaats die allesbehalve veilig blijkt. Een onderzoek uit Argentinië.



Lees het volledige artikel donderdag 30 juni 2011 op Apache.be

[foto] Verlaten slachthuizen, verdronken dorp en de pampa

Back in the twentieth century, Villa Lago Epecuén was a touristic village at a lake in the province of Buenos Aires. Due to heavy rainfalls in 1985, the village was inundated by the salty waters of Lake Epecuén, reaching 10m high. When water withdrew, a spooky town arose.


In the flat province of Buenos Aires, a few towers arise. It are slaughterhouses in decay, designed by the architect Salamone, who was inspired by fascist architecture (nice website, Spanish only).


A trip in black and white through the fields of Buenos Aires, Argentina

Sokken als een bolletje in de wasmand

"Lief, wil jij je sokken in het vervolg niet meer als een bolletje in de wasmand gooien?"

... en andere huishoudelijke bekommernissen. We worden groot. We worden groot.

Vier meisjeshanden

Vier meisjeshanden rond een schermpje. Veel zwart: basketters, mutsen, en wimpers vier jaar langer geschminkt. Een paar knalgroene en een twee knalrode handschoenen die rond elkaar kruipen. Laat mij, nee laat mij. Aan hun vingertoppen likt de kou. Die zijn bloot want hele handschoenen zijn stom. Gele ook. Twintig wriemelende vingers die gniffelen om de foto's van zichzelf waarop ze elkaar proberen zijn. Kijk mij, nee kijk mij.

Maradona wereldkampioen 2010

Foto Diego_3336

Maradona campeón del mundo 2010
14-04-2010

Het staat er zwart op wit. Blauw krullende letters op een lichtgebruinde schouder. Cristián lacht zijn tanden en tatoeage bloot. De man is kleiner dan voetbalgod Maradona maar in zijn behaarde schouder zou een voetbal passen.

Cristián is een fan, al jaren. 'Maradona is van het volk. Wat hij zegt, hoe hij leeft... Als ik Diego zie spelen, begin ik te huilen.'

Cristián had een voorgevoel. Argentinië zou de finale spelen in Zuid-Afrika en de flamboyante coach zou met de wereldbeker thuiskomen. Cristiáns schouder zou geschiedenis geschreven hebben. Op voorhand bovendien!

De geschiedenis liep anders: in de kwartfinale speelden de Duitsers zijn landgenoten naar huis. Maradona coach-af.

Hij wijst naar de datum. 'Dat is de dag waarop ik ze heb gezet. Twee weken vóór de wereldbeker, natuurlijk. Als bewijs, voor achteraf ...'

Hij zou er vrienden mee verbazen, met dat bewijs. Misschien zelfs de krant halen met de manier waarop hij zijn geloof droeg.

Opwerpen dat een gedateerde tatoe geen sluitend bewijs vormt, en dat hij over voor en na zou kunnen liegen, zou hij maar raar vinden. Daar lieg je toch niet over. Bovendien, tegenover God houdt geen leugen stand.

[infographic] How to make a tiny and shiny golden ring?

[Click to see my first infographic on visualizing.org]

As international gold price hits records, mining companies are struck by gold fever. Gold mining is big business - the last decade, gold price has risen 346% - and it's carried out on a massive scale.

To get a minimal idea of the huge environmental and social impact of this industrial activity, one should zoom in: what is needed for a 10 gr golden ring?

Lots of rock to be removed, lots of water spoiled and lots of toxic chemicals used, provoking local conflicts with affected communities all over the world. More in developing countries, where local regulations are weak and labor is cheap.

Zoom out again. An average gold mine produces more than just one ring a day: 25 kg to be exact. The last decade, a yearly average of 2.400 tons of gold was mined worldwide.

That's the equivalent of 240 million rings. And tons and tons of mining waste. Nothing shiny and tiny at all.

[it' my first infographic ever, so feel free to comment.]

Krant en keutel

In een stad als B., waar de stoepen geplaveid zijn met hondendrollen, en bewoners elke morgen de spuit uitrollen om hun stukje voetpad schoon te schrobben, kijk je als voetganger wel uit waar je loopt. Je slalomt tussen gele plasjes, zwarte keutels en meterslange bruine vegen van ongelukkigen die het aan hun been hadden.

Als een keffer zich in het midden van de stoep opspant als een veer, en zijn kont samentrekt als een pruilend besje, kijkt geen hond daarvan op.

Maar als er plots een baasje, net voor zijn Bobby zijn sluitspier opent, gezwind een krant bovenhaalt om die netjes op de tegel onder de hondenkont te plaatsen, zet ik grote ogen op. Links en rechts steken gejaagde stiletto's en sportschoenen met air het duo voorbij, maar de stad lijkt even stil te staan bij zo'n onbaatzuchtige daad.

Als ik Bobby's baas bemoedigend aankijk, draait hij zijn hoofd gegeneerd in de richting van zijn vriend. Alsof hij zich schaamt - zelf publiekelijk te kakken is gezet. Bobby nijpt zijn nieren er bijna mee uit. Een keutel valt als een korrelig ei met een plofje op de krant, rolt naar de zijkant maar blijft gelukkig achter een gekreukte pagina van de sport steken.

Gerechtigheid, heet dat.

Krant en keutel gaan in de vuilbak naast ons. De hond kijkt me aan met een blik van 'ik heb toch niets gedaan' en ik kijk weer een beetje anders naar de stad. Ontlast, zeg maar.

Paasouderen

Buenos Eiers gaan rapen en met een mandje foto's teruggekomen.

PJ Harvey - On Battleship Hill

Eén van de twaalf clips van PJ Harvey's album 'Let England Shake'. Ik kan niet goed beschrijven waarom - zat ik in een loopgraaf in mijn vorige leven? - maar dit album maait me elke keer weer neer.

De andere videoclips van Seamus Murphy staan op YouTube. Single 'The words that maketh murder' kan je hier officieel downloaden.

Snot in de yogales

Foto Unitopia

Wie zich inschrijft voor pakweg een cursus aquarelschilderen, weet wat te verwachten: papier, verf en een opdracht. Niet zo bij een yogacursus. Yoga is een cultuur, net als yoghurt. Het kan álle kanten uit (zie ook de Dolfijnengeluiden in het Oude Badhuis).

Een blik op de leraar geeft meestal een richting aan, maar dan is het eigenlijk al te laat. De mijne had een Thaise vissersbroek aan. Zo'n model waarmee je vissen kan vangen (ik denk dat ze hun oriëntatie verliezen door de ingewikkelde batikpatronen). Hij praatte als een meisje maar was, aan zijn broeksvormen te zien, een man. Yoga is ying en yang tegelijk.

Halverwege de les – na het ontspannen, samen 'oooong' zingen, en een potje circular breathing in kleermakerszit - liet de yogavoorman een doosje met papieren zakdoekjes rondgaan. Ik begon onrustig te schuifelen.

'Neem er maar één want de snot zal hier in het rond vliegen, no importa.'

'Snot' klonk erg... werelds. Ik nam voor de zekerheid een tissue en schoof de doos zo vloeiend mogelijk door naar de vrouw met haarband – er waren alleen maar vrouwen - naast me. Er volgde een rare ademhalingsoefening met puffende neusstoten. De leraar sloot zijn ogen en zijn snot vloog inderdaad in het rond. Ik sloot mijn ogen en probeerde te reizen naar een plek waar dat soort dingen niet gebeurden.

Blijkbaar viel ik in slaap want ik werd wakker toen de vissersbroek voorstelde om elkaar vaarwel te knuffelen. Euh. Een zwetende vrouw, waar mijn armen niet rond pasten, knuffelde zich erg dicht tegen mij. Ze fluisterde 'namasté' in mijn oor. Ik wilde net 'no gracias' zeggen maar de yogavoorman wapperde me geruststellend toe met zijn broek. In yoga kan dat allemaal, jongen.

Dit cursiefje verscheen in juli 2011 in Lambik, een nieuw tijdschrift voor Belgen in Latijns-Amerika.

What most faces do on Facebook

click to enlarge profile picture

Vinden in de regen

Encontrarse, originally uploaded by sverhaert.

Minolta 1978

Handleiding van de Minolta XG-1 (1978), die ik gebruik voor de opleiding fotojournalistiek. Het toestel wordt aangeschreven als lightweight and compact. Het weegt vier keer zoveel als mijn digitale camera, maar doet het na vier (of drieëndertig) jaar wel nog steeds. Eat this, Mediamarkt!

Latinoritmes van de witte producten

Mijn snot zit vol hoofd, ik ril van de warmte en hoest als een hond. Het is nog geen tien uur maar ik heb het gevoel dat ik er al tweeëntwintig uur eerder in had moeten liggen. Eindelijk thuis, denk ik en ik open de deuren van de ijdele hoop.

'BIENVENIDA JASMIN.'

Ik wankel. De welkomstwoorden in netjes uitgeknipte kleurige letters plakken in een vrolijke boog tegen de muur van de onderburen. Onder de boog: een tafel met gebak en gekook, goed voor pakweg twintig Argentijnen. In de hoek boosteren latinoritmes van de witte producten.

Er knapt iets in mij: fiesta bij de buren (die gestoorden van 'What if God was one of us'). Dat is als een dertienkoppig cumbiaorkest in je slaapkamer, drie tafelspringers op je nachtkastje en een onderbroekenlolmaker tussen de lakens.

Ik wanhoop, meer nog: ik onthoop. In het Spaans klinkt dat als desesperación, een in frennen en gaten gesprongen luchtkasteel van illusies. Een geloof ontdaan van wortel en bladgroen.

De nacht valt aan. Ik wroet terwijl de razernij tussen mijn oordopjes woedt. Mijn zenuwen zinken in mijn kussen en ik bijt mijn lip stuk op mantra's als: 'Dat doen ze expres.'

Ik voel me zo immens en onmenselijk diep geschonden - waarom is stilte geen mensenrecht? - dat ik er het vertrouwen in verlies. Ik zin op ochtendlijke wraak maar hou het uiteindelijk op zinspelen.

Foto's van de ruimte