Een oneindige lus voor het slapengaan

Laatst was Hamster Rave alleen en wilde het internet op. Een beetje smurfen voor het slapengaan. 't Moet echter van twee kanten komen en het wereld wijde web wilde niet. Hamster vond het internet maar het internet vond van niet. Die avond was er namelijk sprake van een Oneindige Lus:

Firefox heeft vastgesteld dat de server het verzoek voor dit adres doorverwijst op een manier die nooit zal eindigen.

Nooit. Dat klonk erg definitief. “Een oneindige lus is als een vicieuze cirkel,” zei Hamster en hij dacht met weerzin aan zijn looprad. Het internet vroeg hem of hij het opnieuw wilde proberen, maar dat was duidelijk een valstrik. Ik mag dan wel een hamster zijn, dacht Hamster Rave, ik ben niet achterlijk. "Een nooit eindigend verzoek in gang zetten is erom vragen," vond Hamster. Hij herhaalde die zin omdat hij hem erg goed gevonden vond. En nestelde zich in zijn zaagsel.

Tonight I'll be staying here with you

Na anderhalve maand continu (!) mensen om me heen, ben ik weer alleen. Eindelijk tijd voor mezelf: na het werk koop ik meteen een nieuwe gitaar en tweedehands schoenen voor respectievelijk 3 en 111 euro. Beetje geluk kopen.

Mevrouw er zit blauwe verf op die schoenen, ik betaal daar niet meer voor dan 111 euro. 150 zeg ik u jongen, die verf gaat eraf met thinner. Ja dan gaat het zwart er ook af. Ok, maar dat kan je weer bijverven, 130 euro dan. Mevrouw, ik ben niet gek, in San Marcos loopt trouwens maar één iemand met maat 45 rond die schoenen met blauwe verfspatten wil kopen: 111. Goed, maar zonder zakje. Deal.

Op mijn eigen dus. Des avonds. Ik djengel wat Bob Dylan en omdat het niet meer in de vingers zit trek ik mijn kleren uit. Mijn pumps hou ik aan.

  G        C              G
Throw my ticket out the window
           C               G
Throw my suitcase out there too
         C      Bm        C
Throw my troubles out the door
                 Bm  Am
I don't need them any more
        G              C               G G
'Cause tonight I'll be staying here with you 

Later merk ik een ananas op in de fruitmand, probeer er seks mee te hebben en hou er een pikkend wondje aan over.

Een sok zijn op zondag

Foto klavr

De zondag. Vroeger verachtte ik hem. Ellenlange Josdagen dat mijn ouders in de zetel lagen te potverteren, pianomuziek het huis in slaap wiegde, vrienden onbereikbaar waren want in dezelfde nesten zaten, en het enige leuke vooruitzicht de kijkbuisavond op BRT was. Godbetert. Verloren dagen voor rusteloze puistkoppen die zich exact gedragen zoals de opvoedboekjes hen beschrijven. “Ik dacht er vroeger ook zo over,” kreunde mijn moeder dan vanuit de zetel. “Ik word nooit zo,” zweerde ik.

Ik ben 28 nu en, zucht, zie de zondag zo graag. Zondag zonderdag. Zonder snel, zonder moeten, zonder meer. Oh en ook wel mijn God: ben ik een sok?

Met de helikopter gaan lopen

Ik ben er weer, een mand vol letters onder de arm.

Bijvoorbeeld. Vorige week zaterdag was ik op wandel in Quiché, een bergachtige regio in het hart van Guatemala. 89 procent van de bevolking is indiaans en de armoedecijfers gaan dezelfde richting uit.


Ik stootte er, aan de rand van een gehucht waar bijna geen auto's komen, op het optrekje van een grootgrondbezitter met cowboybotten. Hacienda Mil Amores: een enorme lap grond met koeien en indianen die de gazon onderhielden.


Er stond een helikopter geparkeerd van een Amerikaans stel. Een afgestreken grijsaard in hemd en een vrouw met vlecht en een gebatikte broek die wat langs elkaar heen praatten. De twee waren uit verveling een koffietje komen drinken in de Mil Amores, een honderdtal kilometers vliegen van de hoofdstad. Dat las je goed, ja. Met de helikopter.


Ik heb op hun tafeltje overgegeven en ben als straf voor zoveel schaamteloze decadentie met hun vliegmachien gaan lopen.* 't Was snel gedaan met lachen. 't Moest maar eens gedaan zijn, verdomme.





*Het kleinste kind kan met een helikopter vliegen. Laat je niets wijs maken.

Foto's: Wies Willems