Wellicht te vroeg gejuicht maar toch

Zaterdag publiceer ik dan toch in De Standaard met een reportage over de Grote Vriendelijke Reus. De weg naar de 'ja' had alles weg van een 'neen' en meer dan twee voeten in de aarde. Drie, misschien vier volle weken met een rotte vlinder in mijn buik rondgelopen. Drie, maximum vier minuten om de hoop op antwoord te refreshen. Om een 'wellicht dit weekend' te slikken. 't Betekent veel voor deze blogger – acht, misschien zelfs achtenhalf- en hij wil dat dan ook graag delen – een dikke vier voor jullie lezers, is dat oké?